Όλα έχουν μια κατεύθυνση.
Φοβάμαι μη με απορροφήσουν στη δίνη τους.
Κόβω μικρά κομματάκια τα σύμφωνα και όταν μου α-συμφωνούνε
ντρέπομαι τη μοναξιά, αλλά σε αυτήν μέσα ευδοκιμώ
όπως το σαλιγκάρι στο κέλυφος.
Στην ουσία περιπλανιέμαι από εγώ σε εγώ
μην έχοντας να φτάσω πουθενά, μα την αλήθεια.
Οι ουτοπίες είναι γάργαρες- καταναλώνονται
νωπές και όταν η ψυχή ανάγκη τις έχει.
Οι κοινωνίες ασχημονούν αλλά και πού σε πάει μία γερασμένη ηθική
ενός κόσμου που ολοένα γκρεμίζεται;
Δεν θέλω να μιλώ. Νεύματα κάνω
να με αποκρυπτογραφήσουν οι θάλασσες και η ταξιαρχία των πουλιών που σηκώνει
την αυγή στα πουπουλένια φτερά της.
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
0 Σχόλια