Πικρή του λόγου η γεύση,
γυμνό το βλέμμα απ’ της στοργής τα χρώματα
Είμαι μια ξένη στης καρδιάς σου πια τη χώρα,
χωρίς ελπίδα περπατώ σ’ άγνωστα χώματα
Ρεφραίν
Δεν αγκαλιάζετ’ η ζωή με την πικρή αλήθεια,
ούτε ο έρωτας χτυπά τα παγωμένα στήθια
Τόσα πλατιά αισθήματα πώς γίνανε εφήμερα
και ποιο σπαθί ξεχώρισε το χτες από το σήμερα
Βαρύ το βήμα που φεύγει κι αυτό που έρχεται,
στεγνή η σκέψη απ’ της ζωής το πλάνεμα,
καμιά αχτίδα στη μορφή τη μαραμένη
βαρύς χειμώνας, καταχνιά χωρίς ξεφάντωμα
της Ελένης Λιάκου
0 Σχόλια