5.08.2018

Ποιήματα από διαγωνισμούς

Κόκκινο κοράλλι

Κόκκινο κοράλλι η ελπίδα
Φώλιασε στην άμμο
Της ατέρμονης αγάπης μας.

Κόκκινο κοράλλι η αγάπη
Κρύφτηκε στο βυθό
Της σύντομης ζωής μας.

Κόκκινο κοράλλι η ζωή
Καθρεφτίζεται στα μάτια
Της άφατης προσμονής μας.

Κόκκινο κοράλλι η προσμονή
Παίζει παιχνίδια
Μ’ ένα ροδαλό θέλω κι ένα αγέρωχο μπορώ.

Κόκκινο κοράλλι η δύναμή μας
Θρυμματίζεται κάτω από τις ερπύστριες
Των δυνατών της γης.

Κόκκινο κοράλλι κρατώ
Κι ακούω την αδελφή τού Μέγ’ Αλέξανδρου
Να φωνάζει δυνατά: “Ζει η ελπίδα;”

Χίλια κομμάτια το κόκκινο κοράλλι!
Σε κάθε κομμάτι γράφει:
“Ζει! Ζει η ελπίδα!”

Αρκεί να της χαρίσεις ένα κόκκινο κοράλλι
Πιο κόκκινο κι απ’ το αίμα
Όσων θυσιάστηκαν για να ζει παντοτινά!

Αν μπορούσα.

Αν μπορούσα να φτιάξω έναν κόσμο
Που ν’ αξίζει να ζω
Θα έφτιαχνα ένα λιβάδι
με κατακόκκινες παπαρούνες
Κι ολόχρυσα στάχυα.
Μέσα εκεί, θα έπαιζαν ανέμελα
Σγουρομάλλικα αγόρια
με γραντζουνισμένα γόνατα,
Κι ολόξανθα κορίτσια
με χρυσή κορδέλα.

Αν μπορούσα να φτιάξω
τον δικό μου Παράδεισο,
Θα γκρέμιζα
Τα τσιμεντένια κλουβιά
και θα σκορπούσα
πετραδάκια στο λιβάδι.
Κι αυτά θα γίνονταν
Μικρές καλύβες φτωχικές
Που θ’ αντηχούσαν τα γέλια
Των μικρών παιδιών,
Σαν την καμπάνα τ’ Άι Γιώργη
όταν σημαίνει
το “Χριστός Ανέστη!”

Αν μπορούσα να φτιάξω
Ένα μέλλον καλύτερο,
Όχι για μένα αλλά για σένα,
θα έπαιρνα δύο μυλόπετρες
και θα θρυμματίζα
– όπως τους κόκκους του σιταριού-
τα άπειρα εγώ που συνθλίβουν το εμείς!
Αν μπορούσα…

Αφιέρωμα στον επαρχιώτη μαθητή του χθες

Από το μαύρο χάραμα κινάς για το σχολειό σου.
Φυσάει βοριάς κι όμως εσύ δε χάνεις τον καιρό σου.
‘Ισα με το ξημέρωμα διαβάζεις να πετύχεις.
‘Εχεις μεγάλα όνειρα και θα τα κατακτήσεις.
Ρούγες διαβαίνεις και βουνά, εις το σχολειό να φτάσεις.
‘Ωρες πολλές, λίγο ψωμί… μα εσύ δεν θα δειλιάσεις!
Μέσα στο αίμα σου κυλά η δίψα για τη γνώση
Αγάπη για τα γράμματα μες στην καρδιά σου πόση!
Σαν γύριζες απ’ το σχολειό, το πρώτο μέλημά σου
Τα πάντα να ‘ναι εύκολα στην οικογένειά σου!
Ο σταύλος με τα άλογα κι η στάνη με τα γίδια
Να έχουν θέλεις πάντοτε την έγνοια σου την ίδια.
Έβαζες πάντοτε ψηλά τα λόγια των γονιών σου
Πάντοτε πίστευες Θεό κι έκαμες τον σταυρό σου.
Άφηνες χώρο στην καρδιά όλοι τους να χωρέσουν
Ρίζες βαθιές τα όνειρα που έκανες, να δέσουν.
Χωρίς ψωμί δεν σ’ άφηκεν η μάνα που σ’ εγέννα
Ίσα με το ξημέρωμα, πάλευε για εσένα.
“Ωραία χρόνια” θα μου πεις , “χρόνια που ‘χαν αξία!”
Το τίμημα της μόρφωσης σου χάριζ’ ευτυχία.
Η μέρα έμοιαζε θαρρείς με δώδεκα αιώνες,
Με χίλια δυό στην έγνοια σου, άνοιξες και χειμώνες.
Άχνα δεν έβγανες ποτέ, παράπονο κανένα
Θυμίαμα η πίστη σου στην Παναγιά Παρθένα.
Η προκοπή σου ήταν σκαλί, ψηλά πολύ να φτάσεις
Την περηφάνεια των γονιών να πολλαπλασιάσεις!
Η μέρα που εκράτησες με θέρμη το πτυχίο
Της νιότης σου της όμορφης έδινε το βραβείο.
‘Ολοι σου λέγαν “Μπράβο σου! Τ’ άξιζες και το πήρες!”
Υπομονή κι επιμονή απ’ τις καλές σου μοίρες.
Χωρίς να χάσεις μια στιγμή και δίχως να δειλιάσεις
Θαρρώ πως τα κατάφερες καλή δουλειά να πιάσεις.
Έβαλες στόχους υψηλούς κι όλους τους πετυχαίνεις
Σαν το ροδόσταμο εσύ το μέλλον σου το ρένεις!

3ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης Βιβλιοθήκης Σπάρτου

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/dwfdmkrvrfQΚαθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

Βουβή κραυγή

Βουβή κραυγή

Οι ώμοι του ανασηκώθηκαν Και τα πλευρά του άνοιξαν διάπλατα μπροστά του καθώς τα πόδια του τον πήγαιναν πήγαιναν προς τον γκρεμό. Εκείνος δεν έβλεπε, δεν ήξερε,  δεν αισθανόταν. Τα μάτια του ήταν άσπρα και στεγνά από κάθε ίχνος ζωής ενώ προχωρούσε. Περπατούσε σε ύψος...

Κουτί από Χαρτόνι

Κουτί από Χαρτόνι

Στο πεζοδρόμιο, ένα κουτί από χαρτόνιφυλάσσει τα όνειρα ενός άστεγου.Μέσα του, ένα παλτό σκισμένο,μια φωτογραφία ξεθωριασμένη,και μια χούφτα σιωπές. Οι σιωπές αυτές δεν είναι απλές·είναι φορτωμένες με λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ,με ματαιώσεις που γεννήθηκανστη σκιά...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Κ. Χαρούλα Σμαρνάκη,

    Σας ευχαριστώ πολύ για την επιμέλεια των ποιημάτων μου.
    Να είστε καλά.
    Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε.

    Χρ. Πλοκαμάκη

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου