Κόκκινο κοράλλι

Κόκκινο κοράλλι η ελπίδα
Φώλιασε στην άμμο
Της ατέρμονης αγάπης μας.

Κόκκινο κοράλλι η αγάπη
Κρύφτηκε στο βυθό
Της σύντομης ζωής μας.

Κόκκινο κοράλλι η ζωή
Καθρεφτίζεται στα μάτια
Της άφατης προσμονής μας.

Κόκκινο κοράλλι η προσμονή
Παίζει παιχνίδια
Μ’ ένα ροδαλό θέλω κι ένα αγέρωχο μπορώ.

Κόκκινο κοράλλι η δύναμή μας
Θρυμματίζεται κάτω από τις ερπύστριες
Των δυνατών της γης.

Κόκκινο κοράλλι κρατώ
Κι ακούω την αδελφή τού Μέγ’ Αλέξανδρου
Να φωνάζει δυνατά: “Ζει η ελπίδα;”

Χίλια κομμάτια το κόκκινο κοράλλι!
Σε κάθε κομμάτι γράφει:
“Ζει! Ζει η ελπίδα!”

Αρκεί να της χαρίσεις ένα κόκκινο κοράλλι
Πιο κόκκινο κι απ’ το αίμα
Όσων θυσιάστηκαν για να ζει παντοτινά!

Αν μπορούσα.

Αν μπορούσα να φτιάξω έναν κόσμο
Που ν’ αξίζει να ζω
Θα έφτιαχνα ένα λιβάδι
με κατακόκκινες παπαρούνες
Κι ολόχρυσα στάχυα.
Μέσα εκεί, θα έπαιζαν ανέμελα
Σγουρομάλλικα αγόρια
με γραντζουνισμένα γόνατα,
Κι ολόξανθα κορίτσια
με χρυσή κορδέλα.

Αν μπορούσα να φτιάξω
τον δικό μου Παράδεισο,
Θα γκρέμιζα
Τα τσιμεντένια κλουβιά
και θα σκορπούσα
πετραδάκια στο λιβάδι.
Κι αυτά θα γίνονταν
Μικρές καλύβες φτωχικές
Που θ’ αντηχούσαν τα γέλια
Των μικρών παιδιών,
Σαν την καμπάνα τ’ Άι Γιώργη
όταν σημαίνει
το “Χριστός Ανέστη!”

Αν μπορούσα να φτιάξω
Ένα μέλλον καλύτερο,
Όχι για μένα αλλά για σένα,
θα έπαιρνα δύο μυλόπετρες
και θα θρυμματίζα
– όπως τους κόκκους του σιταριού-
τα άπειρα εγώ που συνθλίβουν το εμείς!
Αν μπορούσα…

Αφιέρωμα στον επαρχιώτη μαθητή του χθες