Το σώμα του κάνει γκελ από τον έναν τοίχο στον άλλον. Κάπου αλλού, τα αηδόνια τραγουδούν. Μέσα στο διαμέρισμά του, μόνο βοή. Και ρύπανση. Αναμετριέται με το ταβάνι. Τα βάζει με το πάτωμα· του κλουβιού του.
Και πώς να ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή περιορισμένος; Για πού να δρασκελίσει; Κάπου τα βατράχια κρώζουν. Κι η θάλασσα μεταφέρει τη φωνή της, πέρα μακριά. Και τα δέντρα την άνοιξη φεγγίζουν από το πράσινο και την ανάσα τους.
Μεγάλωσε κι έμεινε σ’ ένα διαμέρισμα. Σ’ ένα τετράγωνο κουτί. Εκεί όπου τον έβαλαν. Εκεί θα ξεψυχήσει. Όχι γέρος. Νέος. Τότε ξεψυχάς στην πόλη.
Όλα γύρω του γυρίζουν κυκλικά. Μα το κουτί του έχει γωνίες. Δεν κυλά.
_
γράφει η Χριστίνα Στεφανίδου
Νέος ξεψυχας στην πόλη..Μα όταν είσαι νέος δεν το συνειδητοποιείς. Κι όταν μεγαλώσεις αρκετά δεν μπορείς να ξεφύγεις από το κουτί. Ρεαλιστική..Δυνατή.Μου άρεσε πολύ η ιστορία σας. Καλώς ήρθατε!!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Καλώς σας βρήκα! (Ποτέ δεν είναι αργά)…
Δυνατό!!!Το κείμενό σας σαν καθρέφτης καθαρό και αληθινό!!! Καλή συνέχεια!!!
Σας ευχαριστώ πολύ!!!
Πολύ ωραίο, ρεαλιστικό και αληθινό και όχι μόνο ιστορία. Αυτά τα σπίτια τα έχω δει στην παλιά Γιουγκοσλαβία. Καλή επιτυχία στην συνέχεια!
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!