Ακουμπισμένη σ’ ένα μεγάλο μπορώ,
ανιχνεύω τις σημασίες
μιας ζωής, που υπαινίσσεται συνεχώς,
μελλοντικά, μεγάλα συναισθήματα,
αναπόδεικτες αλήθειες
και ανθρώπους με ευχέρεια προσφοράς.
Κρυμμένη σ’ ένα μεγάλο μετά,
αποθέτω τα φτερά μιας ουτοπίας
και αποδίδω τις πράξεις και τις λέξεις, που ακόμη δεν κατανόησα.
Σε κάποιες εκρήξεις ανιδιοτέλειας,
αναμένω την ανταπόδοση
και σ’ ένα παιδί το αποτέλεσμα όλων αυτών που μοιάζουν ακατόρθωτα.
Όταν οι ρωγμές στο δικό μου σπίτι θ’ ανοίξουν διάπλατα
θα προσδοκώ
αυτούς που θα ρίξουν τα θεμέλια των σεισμόπληκτων ανθρώπινων
κατασκευασμάτων.
Της διφορούμενης ανθρωπιάς,
της εγωιστικής αγάπης
και των πλασματικών αναγκών.
_
γράφει η Κωνσταντίνα Γερονικάκη
Δυνατό Κωνσταντίνα!!! Πολύ πολύ ωραίο!!!