Περνούν τα τρένα κι εγώ δακρύζω
Τρέχουν στο αύριο που δεν ορίζω
Μες στο μυαλό μου τρίζουν οι ράγες
τρέμει η ψυχή μου και δεν γνωρίζω
ούτε ποιος είμαι ούτε πού πάνε
Ταξιδευτής της αυταπάτης
και της ζωής λαθρεπιβάτης
είμαι νομίζω αλλ΄ αμφιβάλλω
Τέτοιο ταξίδι δεν θέλω άλλο
Τρέχουν τα τρένα δαιμονισμένα
αλλά εγώ μένω μόνος μ’ εμένα
Είμαι ακίνητος και με λυπάμαι
Πες μου πού βρίσκομαι
πες μου πού πάνε
Δεν έχω χρόνο να σπαταλήσω
το μέλλον βιάζεται και μένω πίσω
Θέλω την άυλη επιθυμία
λίγη ομορφιά και λίγη σοφία
Θέλω ν’ αδράξω τις ευκαιρίες
εδώ και τώρα σ’ αυτή τη χώρα
που πλέει μέσα στις ουτοπίες
σ’ όνειρα μάταια και αμαρτίες
Τρέχουν τα τρένα κι εγώ λυπάμαι
που δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω
Τα τρένα φεύγουν κι εγώ φοβάμαι
πως είναι κόλαση εκεί που πάνε
Πες μου για κάτι να πολεμήσω
κι ας μείνω εδώ να το τραγουδήσω

_

γράφει η Κατίνα Βλάχου