Πρόσοδος
Ι .
υποσχέθηκε πως θα κρατάει ένα μπουκέτο λουλούδια
περίμενε ακουμπισμένος στην κολόνα της αίθουσας
το βλέμμα του σάρωνε 20-30 εκατοστά πάνω από το ύψος μου
αν δεν του μίλαγα, θα με έχανε
ΙΙ .
όταν τον έβλεπε σα να λιγωνόταν
έπεφτε κάτω
του έδειχνε την κοιλιά
σήκωνε τα πόδια σαν ικεσία
όταν την έβλεπε σα να μέλωνε
γλύκαινε ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών του
πλησίαζε και με την άκρη των ποδιών του χάιδευε την κοιλιά της
έβγαζε λόγια και φθόγγους τρυφερούς
όταν τους έβλεπα σα να αναπολούσα
έβαλα το μαύρο μου φόρεμα κι ένα κολιέ άσπρα μαργαριτάρια
έμενε να κυλιστώ στο πάτωμα και να μιμηθώ την κίνηση της γάτας με το μαύρο στιλπνό τρίχωμα και την λευκή βούλα στο λαιμό ._
Χανιά Σεπτέμβρης του 2013
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
![Φιλοσοφικές παρεμβάσεις, του Ανδρέα Αντωνίου [19]](https://tovivlio.net/wp-content/uploads/2015/05/philosophy_antoniou_b-440x264.jpg)
“έμενε να κυλιστώ στο πάτωμα και να μιμηθώ την κίνηση της γάτας με το μαύρο στιλπνό τρίχωμα και την λευκή βούλα στο λαιμό”
Γλυκόπικρο – σαν χαμόγελο που, ωστόσο, σου αφήνει έναν κόμπο στον λαιμό… και τόσο πλήρες και μεστό μέσα στην αφαιρετικότητά του!
έτσι ακριβώς θέλησα να είναι! καλήμερα Βάσω κι ευχαριστώ 🙂