Να λοιπόν που το ελάχιστο

απόκτησε τη σημαντικότητα του θανάτου.

Πονούν τα σώματα.

Πόθοι που ξεδιπλώνονται σε λευκά χαρτιά.

Λίγο-λίγο μαθαίνουμε την αγάπη,

χωρίς να ξέρουμε

αν φτάσουμε ποτέ στο τελευταίο κεφάλαιο.

Δύσκολο το σκοτάδι γύρω μας.

Ας μη λυπήσουμε θεούς κι ανθρώπους.

Ούτως ή άλλως ζητήσαμε τα ελάχιστα.

Μας προσφέρθηκαν τα ανέφικτα.

Συνειδητοποιώ το αβίωτο του μέτρου,

το απάνθρωπο μιας ισορροπίας.

Πώς χτίζεται άραγε ένας έρωτας στο καταχείμωνο;

Αρκεί μια γεύση από σοκολάτα λεμόνι;

Αρκεί το είδωλο του γλυπτού σ’ έναν καθρέφτη

με τα χέρια του γλύπτη στους ώμους;

Ιερουργούν στο σώμα τα χέρια.

Τα μάτια φορτωμένα ατολμία

παλεύουν με την αυταπάτη.

Πια οι εικόνες θα με ακολουθούν.

Τα βράδια θα με μαστιγώνουν.

Εφ’ όρου ζωής η υπέρβαση των αγγιγμάτων.

Πια θα έχω πολλά να πάρω μαζί μου

πέρα από την ομορφιά του χειμωνανθού…

Στη μυστική ανθοφορία της ζωής

σ’ εσένα ανήκουν τα ζωηρόχρωμα καλοκαίρια.

_

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης