Η Σάντρα είχε μαλλί μαύρο, ξασμένο, φουντωτό, κόκκινα χείλη και μάτια μαύρα, γανωμένα με κάρβουνο. Το σουτιέν της το φόραγε πάνω από τη μπλούζα και το εσώρουχο πάνω από το παντελόνι. Στέκονταν χρόνια έξω από το σταθμό των Πετραλώνων και ζητούσε ένα τσιγάρο από τις γυναίκες και ένα φιλί από τους άντρες.

Και εγώ που τα φιλιά και το κάπνισμα τα άρχισα μαζί, πάντα κράταγα ένα τσιγαράκι για τη Σάντρα και κάποιες φορές το καπνίζαμε μαζί.

-Θα πεθάνω μου ‘λεγε και δεν θα έχω φιληθεί. Αυτός ήταν ο καημός της και το παράπονο της.

-Πόσο κάνει μωρέ ένα φιλί; Τσιγκούνηδες!

 Και σαν ξεκινούσε έτσι, έβριζε, έβριζε μέχρι να ξεθυμάνει.

Η μάνα μου στις πρώτες μου απόπειρες να βαφτώ μου ‘λεγε πως έμοιαζα με την Σάντρα. Και σάμπως ήταν ψέματα; Και εγώ φιλιά και τσιγάρα ήθελα.

-Έλα λίγο παρακάτω μαζί μου της είπα μια φορά.

-Δεν μπορώ μου ‘πε, το τσιγαράκι μου το πήρα, τώρα περιμένω το φιλί.

Πέρασαν τα χρόνια. Κάποτε την είδα στα ίδια σκαλιά να περιμένει παγωμένη κι ασάλευτη με μάτια ορθάνοιχτα κι ένα τσιγάρο μισόσβηστο στα χείλη. Κι εγώ με αντρικό σακάκι και κοντοκουρεμένα μαλλιά έσκυψα και της έδωσα εκείνο το φιλί.

_

γράφει η Έφη Γεωργάκη