Σε διαδρόμους του μυαλού,

βαδίζεις και παρανοείς,

στα άβατα του εαυτού,

που σπάνια παραχωρείς.

Σε λόγια με παρηγοριά,

σε αγκαλιές φευγάτες,

σε μάτια που αστράφτανε,

ψέματα κι αυταπάτες.

Σ’ ανθρώπους απ’ το παρελθόν,

με χέρια κουρασμένα,

που σε πληγώσαν στο παρόν,

και έψαχνες για μένα.

Είσαι στ’ αλήθεια όλα αυτά,

που λες και περιγράφεις,

ή είσαι κάτι πιο βαθύ,

κι απλά στο φως ξεβάφεις.

Μια σφαίρα από σκεπτομορφές,

που σου ‘γινε συνήθεια,

την γύρναγες τα βράδια σου,

κι έβλεπες παραμύθια […]

_

γράφει η Σοφία Κούτρα

Σε διαδρόμους του μυαλού,

βαδίζεις και παρανοείς,

στα άβατα του εαυτού,

που σπάνια παραχωρείς.

Σε λόγια με παρηγοριά,

σε αγκαλιές φευγάτες,

σε μάτια που αστράφτανε,

ψέματα κι αυταπάτες.

Σ’ ανθρώπους απ’ το παρελθόν,

με χέρια κουρασμένα,

που σε πληγώσαν στο παρόν,

και έψαχνες για μένα.

Είσαι στ’ αλήθεια όλα αυτά,

που λες και περιγράφεις,

ή είσαι κάτι πιο βαθύ,

κι απλά στο φως ξεβάφεις.

Μια σφαίρα από σκεπτομορφές,

που σου ‘γινε συνήθεια,

την γύρναγες τα βράδια σου,

κι έβλεπες παραμύθια.

Σε θάλασσες ναυάγησες,

τα χρόνια σου κι εχάθης,

κι αναζητούσες τρεις ζωές,

μήπως σε κάποια μάθεις.

Θέλεις στ’ αλήθεια όλα αυτά,

που λες και περιγράφεις,

ή μήπως είναι όλα εδώ,

κι εσύ τα διαγράφεις.

Είμαστε ανάσες και ψυχές,

σε δρόμους με διαβάσεις,

πετύχαμε το κόκκινο,

τι λες… θα το περάσεις?

_

γράφει η Σοφία Κούτρα