Σουρούπωνε κι οι σταγόνες της βροχής στο τσίγκινο γλαστράκι της βεράντας, καλωσόριζαν το φθινόπωρο. Πετάχτηκε γρήγορα από τον καναπέ να μαζέψει τα ρούχα, πριν η βροχή δυναμώσει. Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να εξελιχθεί σε μπόρα, μπορεί και να καταλαγιάσει υποχωρώντας πίσω από τα σύννεφα, κρατώντας την ορμή της για αργότερα.

Τα πέταξε με βιαστικές κινήσεις στην πρώτη πολυθρόνα που βρέθηκε μπροστά της κι έκλεισε βιαστικά το παράθυρο, κοιτάζοντας τον ορίζοντα που μαύριζε στο βάθος απειλητικά. Και τώρα τι, αναρωτήθηκε, σκοντάφτοντας σ’ ένα ακόμα ερωτηματικό. Αμέτρητες ήταν οι φορές που βάδιζε σ’ αυτό το μονοπάτι, με τις τελείες, που έβαζε και άρχιζε ξανά από την αρχή, που μετρούσε ψηλαφιστά τ’ αποσιωπητικά της, που έψαχνε με τα χέρια τεντωμένα, σαν σε δωμάτιο σκοτεινό, μέσα στις παρενθέσεις, αποζητώντας της ζωής της το θαυμαστικό.

Τα πενήντα, της έγνεφαν σαν τιμωρία, τυλιγμένα σε νέφη ματαίωσης, παραίτησης, ανεκπλήρωτων ονείρων, κρυμμένων επιθυμιών, ξεπηδούσαν ασυγκράτητα απ’ το συρτάρι με τα κειμήλια και τα οικογενειακά κοσμήματα. Εκεί μέσα έμειναν καλά φυλαγμένα πλάι στον χρυσό και την πλατίνα, να μετρούν τα νιάτα της και να σημαδεύουν τις σημαντικές στιγμές του γάμου, των βαφτίσεων, των επετείων.

Αμείλικτα τώρα έτρεχαν κατά πάνω της, να συμπληρώσουν το μισό αιώνα που της αναλογούσε και που το κατώφλι του πάτησε λίγες μέρες πριν, με τούρτα, κεράκια και χειροκροτήματα. Χρειάστηκε να βάλει δύναμη η Μαντώ, για να σβήσει τα πενήντα κεράκια και πάνω στο φουουου, αναλογίστηκε πόση δύναμη χρειάστηκε για να τα ζήσει!

Τα χρόνια του γάμου, τριάντα συναπτά, παιδιά τρία, με μικρή διαφορά μεταξύ τους και που το καθένα είχε πάρει το δρόμο του και τη ζωή του στα χέρια του. Τα δικά της χέρια είχαν απομείνει άδεια και της φαινόταν απελπιστικό ότι από δω και πέρα θα τριγυρνούσε στο σπίτι γυρίζοντας απ’ τη δουλειά και δεν θα είχε να μαγειρέψει για πέντε, να πλύνει για πέντε και να καθαρίσει το βομβαρδισμένο μπάνιο που άφηναν οι υπόλοιποι τέσσερις.

Η εταιρεία που δούλευε θα έκλεινε τον επόμενο χρόνο, λόγω κρίσης, που συνέπεσε με τη δική της και σκόπευε να βγει στη σύνταξη, μειωμένη στην αρχή μέχρι να συμπληρώσει το όριο ηλικίας. Ο Μίλτος, ο άντρας της, είχε άλλα σχέδια, να φτιάξουν, έλεγε, τα πλακάκια στο εξοχικό και να προσθέσουν ένα –δύο δωμάτια παραπάνω, στο πίσω μέρος της αυλής, για να ‘ρχονται και τα παιδιά όταν θα κάνουν οικογένεια ώστε να είναι πιο άνετα.

«Και εμείς, πότε θα ζήσουμε Μίλτο; Πότε, μου λες; Πέρασε η ζωή μας να φτιάχνουμε σπίτια, εξοχικά, να πετάμε τα παλιά και να βάζουμε καινούρια. Μόνο που με τα έπιπλα που αποσύραμε και το παλιό μας αμάξι, φτάσαμε κι εμείς κοντά στην απόσυρση. Κοντεύεις τα εξήντα πια, δεν κουράστηκες; Κι εκείνο το ταξίδι στη Βενετία που ονειρευόμαστε όταν παντρευτήκαμε, το ξέχασες; Αναβλήθηκε λόγω δανείου…

Η Κωνσταντινούπολη που θα πηγαίναμε στα είκοσι χρόνια του γάμου μας; Άρχισαν οι σπουδές των παιδιών και τα μεταπτυχιακά τους…»

«Η αιώνια Μαντώ, η παραπονιάρα. Μα καλά σοβαρολογείς που θέλεις ταξίδια τέτοιους καιρούς; Έπειτα, η Βενετία έχει υγρασία και στην Πόλη φοβάμαι πως θα μου πέσει βαρύ το εκμέκ και το ταούκ κιοκτσού…», ανταπαντούσε ο Μίλτος και η συζήτηση λάμβανε τέλος. Ένα τέλος, τις περισσότερες φορές, σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή. Η Μαντώ το ένιωθε τώρα, πιο πολύ από ποτέ.

Μπήκε στο μπάνιο με τα μάτια βουρκωμένα και κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη με συμπόνια. Τα βαζάκια με τις κρέμες ανόρθωσης, σύσφιξης, ανάπλασης κι αντιγήρανσης στοίχιζαν όσο το εισιτήριο μετάβασης. Η ανάπλαση της ψυχής, ουδεμία σχέση είχε με όλα αυτά. Με μια αστραπιαία κίνηση, έσπρωξε ότι γυάλινο βρήκε μπροστά της μέσα στο νιπτήρα και στη συνέχεια σε μια μεγάλη σακούλα για τη χωματερή. Το ελαφρύ γκριζάρισμα στην άκρη του μετώπου, της φώναζε επιτακτικά να βιαστεί και η ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια που ολοένα βάθαινε επισφράγισε την επιλογή της.

Hεπόμενη κίνηση της ήταν να βρεθεί μπροστά στον υπολογιστή, όχι για να διαβάσει μια ακόμη από τις πολλές ιστοσελίδες με τα ¨μυστικά για μια ευτυχισμένη ζωή¨ και τις είκοσι + μία διατροφικές συνήθειες για να χάσετε βάρος. Στο site γνωστής αεροπορικής εταιρείας, άνοιξε τα φτερά της. Προορισμός… ημερομηνία… κράτηση θέσης… Η διαδικασία επιτυχής. Ένα μεταξωτό μαντίλι την τύλιξε, κεντημένο με χρώματα κι αρώματα της Ανατολής. Ο Βόσπορος, το Τοπ Καπί, η Αγια Σοφιά, η αγορά με τα μπαχαρικά, το χαμάμ, οι γεύσεις, την συνεπήραν, σειρήνες, που δεν ήθελε ν ΄αντισταθεί στο κάλεσμά τους.

Έτρεχε και τα ροδάκια της βαλίτσας έτριζαν στο γυαλιστερό δάπεδο. Έτρεχε να σιγουρέψει το αεροπλάνο κι ας είχε μια ώρα σχεδόν μπροστά της, για την απογείωση. Κι αν σκόνταψε, ετούτη τη φορά, ήταν πάνω σε μια κυρία που χάζευε τις βιτρίνες με τ ΄αφορολόγητα. Δεν πατούσε στη γη, πέταγε, γιατί το έβλεπε πια ολοκάθαρα. Πίσω από τα πεντακάθαρα τζάμια, στο διάδρομο απογείωσης, ήταν εκεί και την περίμενε.

Ψιλόλιγνο, ευθυτενές, εντυπωσιακό. Το θαυμαστικό της!

γράφει η Μαριάνθη Πλειώνη