…Σκέφτηκα να σου γράψω ένα γράμμα, και μετά ένιωσα την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο. Να ακούσω την φωνή σου και τα χρώματά σου σε κάθε λέξη που θα πεις. Ξέρεις, έχεις ταλέντο στην ζωγραφική. Μπορείς και συνδυάζεις το γκρίζο με το κόκκινο, το μαύρο με το άσπρο, χωρίς να αλλοιώνεις την υφή τους, την αρχική τους βάση. Κάθε λέξη σου, κάθε ανάσα σου, ήθελα να την ακούσω με όλη μου την προσοχή. Να μπω σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, να κλείσω τα μάτια μου, και να σε ρουφήξω. Να χρωματίσεις το σκοτάδι μου, να πλάσω εικόνες, να ονειρευτώ…

          Να πατήσω σε γράμματα και ήχους, να παίξω με τις λέξεις σαν μικρό παιδί, να βουτήξω μέσα στον λόγο σου, και να με παρασύρεις σαν το ποτάμι…

          Και μετά το μετανιώνω, δεν θέλω να ανοίγω πόρτες που ποτέ δεν σε ικανοποίησαν.

          Θα γράψω ένα γράμμα λοιπόν, μα δεν θα στο στείλω. Θα το κρατήσω, θα το διαβάζω σαν να ήμουν εσύ. Θα το μετανιώνω χίλιες φορές, θα μπω σε διλήμματα, θα το σκίζω, θα το ξαναγράφω…

και όταν νιώσω ότι δεν θα πληγωθείς, τότε θα στο αφήσω στο παράθυρό σου. Θα είναι η στιγμή που θα ανοίγεις για να δεις τον ήλιο. Τον δικό σου ήλιο...

          Κι αν είναι αργά; Αν με έχεις ξεχάσει; Αν δεν με νιώθεις πια; Αν σου είμαι μόνο παρελθόν; Θυμάμαι με είχες ρωτήσει και εσύ το ίδιο. Ίδιος φόβος…

_

γράφει η Erina Espiritu

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!