γράφει η Βάλια Καραμάνου
–
Τέσσερις ιστορίες βγαλμένες από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, από έναν κόσμο που περιρρέει γύρω από τον δικό μας και ενίοτε εισβάλλει σε αυτόν άσπλαχνα. Ένα εσωστρεφές και παραμελημένο κορίτσι μεγαλώνει χωρίς αγάπη, αποδοχή από τον περίγυρό του και γι’ αυτό δέχεται το πιο παράξενο «δώρο», την μεταμόρφωσή της σε πανίσχυρο κτήνος. Άραγε ποιο είναι το τίμημα που καλείται να πληρώσει και ποιος τελικά θα νικήσει, ο άνθρωπος ή το θηρίο; Ένα παλαιό βιβλιοπωλείο φιλοξενεί τα πιο σπάνια και συνάμα επικίνδυνα εγχειρίδια που δίνουν δύναμη και ζωή σε μια νεκρομάντισσα/δαίμονα και στοιχειώνει με την σειρά της ένα ολόκληρο χωριό. Η τελευταία μάχη δίνεται ανάμεσα σε αυτήν και τον ιερέα, το τελευταίο οχυρό απέναντι στην σαρωτική της δύναμη. Ακολουθεί η πικρή ιστορία ενός νέου και αδικοχαμένου ντιλιβερά, που έζησε την σύντομη ζωή του μέσα στην εργασιακή καταπίεση και στην απώλεια. Άραγε ο θάνατος μπορεί να βάλει τέλος σε όλο αυτό ή μήπως όχι; Και τέλος, ένας βρικόλακας περνά την διαδικασία της ψυχανάλυσης σε μια κλινική λίγο πριν ξεχυθεί ελεύθερος και αδάμαστος στην σκοτεινή του δράση.
Λυκάνθρωποι, δαίμονες, βρικόλακες, φαντάσματα είναι μερικά από τα πλάσματα που εισέρχονται στον κόσμο της ρεαλιστικής καθημερινότητας και τον γκρεμίζουν. Κάθε αντίσταση είναι μάταιη, είτε προέρχεται από την λογική και την επιστήμη είτε από την θρησκευτική πίστη. Οι ήρωες παραδίδονται στην αιματηρή τους μοίρα και αφήνουν να ξεπηδήσει από μέσα τους το θηρίο, φέρνοντας παράλληλα στο φως τα προβλήματά τους με την οικογένεια, το άλλο φύλο, τον ίδιο τους τον εαυτό. Η ανθρώπινη υπόσταση προβάλλει έντονα τον συγκρουσιακό της χαρακτήρα σε όλες τις ηλικίες και τις εποχές. Κι ενώ βασικό της αίτημα αποτελεί η αποδοχή, ενίοτε η αγάπη, το εσωτερικό «θηρίο» αρνείται να εξημερωθεί και να βρει την ευτυχία. Αντίθετα βρυχάται και επιδεικνύει την αδήριτη δίψα για δύναμη και κυρίως ελευθερία, πέρα από κάθε σύμβαση. Μέσα σ’ έναν κόσμο ανάλγητο, τόσο στον οικογενειακό πυρήνα όσο και στην κοινωνική δομή ευρύτερα, τα τέρατα «τρέφονται» και ξεσπούν το μένος τους. Ένας κόσμος στο φως των «Σκοτεινών Φεγγαριών», ο δικός μας σύγχρονος κόσμος.
Η γραφή του Γιώργου Δόλγυρα- ρεαλιστική, καυστική και χωρίς μελοδραματισμούς και υπερβολές- διαπερνά τον αναγνώστη και τον ρουφάει στις δίνες αυτού του σκοτεινού κόσμου προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τα προσωπικά του «φαντάσματα». Δεν χαρίζεται, ούτε ωραιοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις, φέρνοντάς μας πρόσωπο με πρόσωπο με το «τέρας». Οι ιστορίες άλλωστε πηγάζουν από την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, που θα μπορούσαμε να είμαστε κάλλιστα εμείς προφυλαγμένοι στις περιχαρακωμένες ζωές μας. Υπάρχει λοιπόν η ασφάλεια, η πολυπόθητη ευτυχία; Ή μήπως ζούμε εγκλωβισμένοι στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού σ’ έναν απάνθρωπο και ανάλγητο κόσμο και ψάχνουμε τρόπους διαφυγής; Τα «Σκοτεινά φεγγάρια» θέτουν το ερώτημα και η απάντηση επαφίεται σε μας.
0 Σχόλια