Σχεδόν δυο χρόνια στην Αγγλία κι από δουλειά ακόμη τίποτα. Μια μικρή σύμβαση σε κατάστημα ρούχων και μετά πάλι το σκοτάδι, πάλι να ζητά δανεικά από τη μάνα στην Ελλάδα που τα στέλνει με καμάρι κι ας δυσκολεύεται αφού το παιδί της ζει στην Αγγλία, σημαίνει ότι είναι ευτυχισμένο και θα κάνει λεφτά, πολλά λεφτά. Εξάλλου χρόνια ήθελε να φύγει για εξωτερικό. Πήρε λοιπόν πριν ενάμιση χρόνο τα χαρτιά του, τα πτυχία του και πέντε ρούχα σε μια βαλίτσα και την κοπάνησε.

Συνέχεια συνεντεύξεις, να αποδείξει ότι μπορεί να ξεφύγει απ’ το παιδικό περιβάλλον του χωριού αλλά και της Αθήνας που τον έπνιξε αργότερα. Πάντα αυτό ήθελε, να φύγει. Σήμερα έχει μια κρίσιμη συνέντευξη, πιο συγκεκριμένα θα περάσει το τελικό στάδιο της συνέντευξης για μια θέση σε πολυεθνική τεχνική εταιρεία. Καθόλου άσχημα. Έχει αρκετό στρες, η νύχτα βγήκε με καφέ και τσιγάρο. Ελπίζει να μην τα θαλασσώσει όπως τις άλλες φορές.

Κάθε φορά στις συνεντεύξεις τελευταίου σταδίου όπου κρίνεται η πρόσληψή του και η εμπιστοσύνη του μεγαλεπήβολου κουστουμαρισμένου εργοδότη, ένα μεγάλο σκουλήκι του δένει τη γλώσσα. Ειδικά στις ερωτήσεις όπως…

– Γιατί επιλέξατε τη δική μας εταιρεία για αίτηση εργασίας;

– Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε τρία χρόνια;

– Γιατί να επιλέξουμε εσάς;

– Ποιες ήταν οι αποτυχίες σας και πώς τις χειριστήκατε;

– Ποια είναι τα κυρίως προτερήματα και ελαττώματά σας;

– Ενεργήσατε ποτέ χωρίς την έγκριση του ανωτέρου σας;

– Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

Τον κόβει κρύος ιδρώτας. Νιώθει το σκουλήκι να ανεβαίνει από το λαιμό του.

Τι να απαντήσει πάλι; Δεν μπορεί, προσπαθεί να μασήσει το σκουλήκι, να το κόψει κομμάτια και να το καταπιεί. Αντί γι’ αυτό, το σπρώχνει στο πλαϊνό εσωτερικό μέρος από το μάγουλό του προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο. Όσο κι αν προσπαθεί, το αισθάνεται στο στόμα του να γίνεται όλο μεγαλύτερο όλο και πιο δυνατό. Το ξαναφέρνει στο πάνω μέρος της γλώσσας του και το φτύνει στα μούτρα του υποψήφιου εργοδότη.

Μπήκε στον πειρασμό να δώσει όλες τις λάθος απαντήσεις. «Ήρθα σε εσάς γιατί δεν με προσλαμβάνουν οι προηγούμενοι, δεν έχω ιδέα ποιοι είναι οι στόχοι μου και δεν θέλω να απολογηθώ σε κανέναν για τις αποτυχίες μου. Το μεγάλο μου ελάττωμα είναι ότι δεν έμαθα να αρμέγω και ότι ποτέ δεν βοήθησα τη μάνα μου να βγάλει λάδι απ’ τις ελιές μας. Ο ανώτερος άνθρωπος στη ζωή μου, ήταν ο πατέρας μου και ναι, μια φορά ενέργησα χωρίς την έγκρισή του, όταν πήγα να θαλασσοπνιγώ αφού πήγα κρυφά για μπάνιο μια μέρα που μου ψιθύρισε σιγά στο αυτί για τα σημάδια της φουρτούνας και πώς να μάθω να τα διακρίνω για να μην πνιγώ ποτέ μοναχός μου».

Ήθελε να απαντήσει : «Και ποιος σας είπε ότι πρέπει να με προσλάβετε; Ε; Επειδή ήρθα και σας βρήκα; Τίποτα δεν έχω να σας προσφέρω, τίποτα, εκτός από αυτό το κομματιασμένο σκουλήκι. Έχω κι άλλα όμως μέσα μου, θα σκοτώνω το ένα και θα γεννιέται ένα άλλο στη θέση του. Θα πολλαπλασιάζονται συνέχεια και θα τα φτύνω πάνω σας». Δεν είπε τίποτα, απλά σηκώθηκε, πήγε στην έξοδο κι έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του.

Περπάτησε για λίγη ώρα προσπαθώντας να καθαρίσει το μυαλό του, αλλά αυτή η διαολεμένη υγρασία του είχε μουδιάσει τον εγκέφαλο. Ξεφυσούσε δυνατά κι έβλεπε τα χνώτα του να ανεβαίνουν προς τα πάνω. Κάθισε σε ένα παγκάκι και χάζευε τους περαστικούς. Χαμήλωσε το κεφάλι και τυλίχτηκε στο μπουφάν του. Καθώς νύχτωνε, παρατηρούσε στη γη ένα σκουλήκι να σέρνεται. Αργά, προσπαθώντας να φτάσει πού;

Θυμήθηκε τα σκουλήκια που παρατηρούσε με τις ώρες στην Κρητική γη που μεγάλωσε. Έτσι όπως σέρνονταν επίμονα, φτιάχνοντας διάφορους σχηματισμούς στο χώμα. Θυμήθηκε το χωριό και τον πατέρα του που πέθανε πριν τρία χρόνια, δίνοντας τροφή στα πραγματικά σκουλήκια. Τις βόλτες και τις βουτιές στις παραλίες, τα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Τα ζώα που του έδιναν κρέας και γάλα για να μεγαλώσει και που αποφάσισε ότι δεν τα θέλει για κληρονομιά. Τις σπουδές στην Αθήνα, το όνειρο για φυγή, τις ώρες που κάθεται κάτω από το νερό της μικροσκοπικής ντουζιέρας, νομίζοντας πως είναι ο καταρράκτης κάπου εκεί στα νότια της Κρήτης.

Θέλει να γυρίσει πίσω. Κι ας το πουν κάποιοι συμβιβασμό ή ενοχή. Να σταματήσει να φοβάται όσα του δένουν τη ζωή μπας και βρει τι θέλει να κάνει. Σε ποιους τελικά να επιστρέψει.

Άρχισε να βήχει, να πνίγεται. Να τα πάλι, να τα νιώθει να ανεβαίνουν μέσα από τα πνευμόνια του, τα αφήνει να βγουν απ’ το στόμα του, να συρθούν στο σαγόνι, στο λαιμό, στο στήθος, στην κοιλιά, στα μπούτια, στους αστραγάλους και στο τέλος να του γαργαλάνε τις πατούσες. Δεν τα φοβάται πια. Πέφτει κάτω απ’ τα γέλια, βαριανασαίνοντας, κρατώντας την κοιλιά του και χτυπώντας τα πόδια του στον αέρα.

Οι περαστικοί τον κοιτάζουν περίεργα. Προσπερνάνε όμως με διακριτικότητα. Συνεχίζει για λίγο να είναι ξαπλωμένος στη γη, προσπαθώντας να ακούσει αυτά που γίνονται μέσα της, όταν εκείνος δεν είναι εκεί, όταν εκείνος πρέπει να στύβει το μυαλό του προκειμένου να βρίσκει ευφάνταστες απαντήσεις στο γιατί πρέπει να προσληφθεί και τι διαφορετικό έχει από τους άλλους υποψήφιους. Γίνεται λοιπόν ένα με το χώμα, σέρνεται σαν σκουλήκι στη γη. Παρεξηγημένο πλάσμα, χωρίς κεφάλι, χωρίς σκελετό να τον κρατά.

Θα συρθεί για λίγο ακόμη και θα σηκωθεί. Αέρας ελευθερίας. Θα γυρίσει πίσω και θα πολεμήσει μια και καλή τα σκουλήκια που του δένουν τη γλώσσα.

 Γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα

–

Η Ιωάννα Μπαλάφα γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία με ειδίκευση στα πεδία των εξαρτήσεων και της βιοηθικής. Δραστηριοποιείται στο χώρο των ΜΚΟ τα τελευταία οχτώ χρόνια ενώ παράλληλα ασχολείται με τη φωτογραφία έχοντας λάβει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα κοινωνιολογικά και freepressέντυπα όπως επίσης σε δημοσιογραφικά και ενημερωτικά sites.