Στα αραχνιασμένα σου παράθυρα
τρεμοπαίζουνε πέπλα μυστικά.
Τα όνειρά σου
που ψιθυρίζουν σύντομες κουβέντες
δεν προλαβαίνουν τον αέρα
που πέρα δώθε τα σκορπά.
Στα ερειπωμένα σκαλοπάτια σου
ήχοι μακρινοί από χαμόγελα και ποδοβολητά.
Τώρα ο άνεμος μονάχα σου μιλάει
και το θρόισμα των φύλλων
σου λέει ακόμα πιο πολλά.
Δεν θέλεις να θυμάσαι μα ούτε και να ξεχνάς.
Μα κουφάρι έρημο όπως έμεινες
να παλεύεις με τα συντρίμμια σου
κοιτάς τη σκόνη σου και σκέφτεσαι:
«Κάπου εκεί μέσα σε αυτές τις στάχτες
εκεί στα ερείπιά μου… κρύβεται η σπίθα
μου και μου τρώει τα σωθικά».
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μπράβο Αννα μας χάρισες ακόμα ένα υπέροχο ποίημα!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπημένη μου Σοφία σε ευχαριστώ πολύ πολύ για άλλη μια φορά!