Ξύπνα, αγάπη μου.
Κοίτα με.
Πού είσαι τώρα;
Άνοιξε τα μάτια σου. Κοίταξε γύρω.
Πού είσαι τώρα;
«Στο μολύβι του θανάτου,
στο κρύο.
Κάτι πέφτει,
από χτυπημένα ροδακινί χείλη
κάτι πέφτει,
σκάβει στο δέρμα
σέρνομαι
στα μονοπάτια του ονείρου
οδηγούν στο αίμα σου,
στα μονοπάτια των θραυσμάτων της σάρκας
οδηγούν σε σένα,
κυρτωμένα σπασμένα μαχαίρια
οδηγούν κατευθείαν σε ‘σένα.»
Αχ, κοίτα με. Πού είσαι τώρα;
Παράδεισο ή κόλαση;
Που είσαι; Τι έκανα;
«Μια τέτοια ερώτηση έχει απαιτήσεις,
το χαμόγελο στο πρόσωπό σου,
μη μου ζητήσεις,
ποτέ ξανά.
Μια τέτοια ερώτηση,
κλείνει το δρόμο και παραμένεις,
γυμνός
τέλειος
τρομακτικός,
έχεις χάσει το νήμα,
η απάντηση είναι στάχτη
αργά τα μεσάνυχτα
στάχτη,
στα χείλη του καθενός.»
γράφει ο Λουκάς Λιάκος
από τη συλλογή “Στο Δεύτερο Κόσμο η Μοίρα”
Εκδόσεις Ενδυμίωνας, Νοέμβρης του ’11
0 Σχόλια