Σταγόνα της βροχής ζεστή
κυλά στο φύλλο τρυφερά
Και φτιάχνει μονοπάτια υγρά
στις όμορφες ραγάδες του
Κεχριμπαρένιο το ρετσίνι
στο πεύκο το μοναχικό
που σέρνει αργά το βήμα του
στο πέρασμα της ώρας
Αίμα που αιματοκύλησε
σε δάχτυλο λευκό και μεταξένιο
που άγγιξε τ’ αγκάθι της ζωής
και έσταξε ο πόνος
Κυλά αργά, αισθαντικά
σταγόνα αλμυρή και λυπημένη
“Πώς χάθηκε στον κόσμο αυτόν,
μου λες, ο κόσμος της αγάπης;”
Στέκει στη μέση τ’ ουρανού
κι η φύση δυναμώνει
“Κλαίνε κι οι άγγελοι μ’ ακούς; ”
το βλέμμα χαμηλώνει…
_
γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
“Πώς χάθηκε στον κόσμο αυτόν,
μου λες, ο κόσμος της αγάπης;”
Πως;;;;
Πολύ όμορφο!!!!!!!
Κυλά αργά, αισθαντικά
σταγόνα αλμυρή και λυπημένη
“Πώς χάθηκε στον κόσμο αυτόν,
μου λες, ο κόσμος της αγάπης;”
Σαν δάκρυ απόγνωσης!!!Πως χάθηκε αλήθεια;;
Υπέροχο Μάχη!!!
ο δαίμων του πληκτρολογίου χτύπησε δύο φορές 🙂
Είναι απόγνωσης πράγματι Άννα. Ο κόσμος αυτός ολοένα και αδειάζει από αγάπη… Συνεχώς, σε απλές καθημερινές στιγμές, βρίσκει ο καθένας από εμάς κλειστές τις πόρτες που έπρεπε να είναι ανοιχτές διάπλατα. Τι θα κερδίσουμε στο τέλος; Αποξένωση, Μιζέρια και οπωσδήποτε φανερά σημάδια βαριάς κατάθλιψης…
Ο άνθρωπος που δεν προσφέρει αγάπη αποδυναμώνεται…
“Πώς χάθηκε στον κόσμο αυτόν,
μου λες, ο κόσμος της αγάπης;”
Στέκει στη μέση τ’ ουρανού
κι η φύση δυναμώνει
“Κλαίνε κι οι άγγελοι μ’ ακούς; ”
το βλέμμα χαμηλώνει…
Αχ!! Μάχη πόσο γλυκιά κάνεις να φαίνεται η απόγνωση..
Πού είναι το αίσθημα; πού κατοικεί η Άγάπη;
Γιατί κλείνουμε την αγκαλιά μας σε αυτόν που τη χειάζεται;;
Γιατί γυρίζουμε τη πλάτη μας σε αυτόν που έχει το βλέμμα μας ανάγκη;
Γιατί χαρίζουμε αγκάθι στην ανοιχτή παλάμη που βρίσκεται δίπλα μας;;;
Πάντα χορεύουν μέσα μου αυτές οι ερωτήσεις. Απάντηση όμως δεν παίρνω…
Ένα μικρό βήμα θέλει να έρθουμε πιο κοντά. Να αφήσουμε εγωισμούς. Και ο πλούτος είναι τεράστιος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τη χαρά της προσφοράς.
Αγαπητή Κα Τζουγανάκη,
Από το ποιήμά σας, εκπηγάζουν τα αίτια των κάθε λογής κρίσεων που γευόμαστε …
Κάθε ποίημα περιγραφικό της Αγάπης και των δοκιμασιών που Αυτή υφίσταται,
δεν μπορεί παρά να συγκινεί, να προβληματίζει και να ανανεώνει σε ποιότητα και αντοχή τα φτερά της ψυχής.
Πάντα τέτοια …
Αν μπορούν να ανανεώνονται σε ποιότητα και αντοχές τα φτερά της ψυχής, ας μη σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε στο όνομά της… Ίσως να καταφέρουμε το ακατόρθωτο που ορίζει ο νους. Την καλημέρα μου…