Μικρά ξύλινα σπιτάκια

από σπιρτόκουτα άλικα συλλέγαμε

Τα στοιχίζαμε βαγόνια στη σειρά

κι ύστερα τα τσουλάγαμε στις ράγες της αυλής

Δυο γραμμές παράλληλες αυλάκωναν το χώμα

στις γειτονιές του θυμαριού και της μέντας

Κι οι παιδικές μας κουδουνίστρες σφύριζαν

μες στους σταθμούς της προσμονής

την επιστροφή των ξενιτεμένων

Και για καπνό φυσούσαμε το σύννεφο

να κατέβει στην άγνωστη αποβάθρα

Μήτε σταθμό ορίζαμε μήτε προορισμό

μόνο το ταξίδι μάς μάγευε

Στ' ακροτελεύτιο βαγόνι

η μνήμη μας λαθρεπιβάτης

Ανεβαίνουμε στο τρένο του νόστου

στοιβάζοντας μαζί μας και τη φωνή των γενναίων

Διασχίζοντας τους θρυμματισμένους καθρέφτες

αφήνουμε πίσω τα παραπήγματα

και τις άγριες φυλακές της ώριμης νιότης

Την πορεία μας ταχύναμε στο διάσελο της άνοιξης

και τραβήξαμε για τις αμμουδιές του ήλιου

Το αίμα μου εποίησα κόκκινο

κι αγνόησα στο ταξίδι το δέλεαρ των Σειρήνων

και το τρένο ταξιδεύει με τα βαγόνια του άλικα...

_

γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!