Κοίταξα το συγκυβερνήτη την ώρα που συμπλήρωνε τα χαρτιά της πτήσης, κι έβλεπα στα μάτια του την έξαψη και τον ενθουσιασμό! Στην πρώτη του πτήση ως συγκυβερνήτης ενός τόσο μεγάλου αεροπλάνου όλα είχαν κυλήσει ομαλά, ποιος ξέρει τι ιστορίες θα έλεγε στο κορίτσι του μόλις γύριζε στο σπίτι… Σήμερα όμως, είχα κι εγώ ένα περίεργο συναίσθημα, λες και δεν είχα μπει ποτέ ξανά σε αεροπλάνο, λες και δεν είχα πετάξει ποτέ στη ζωή μου! Αλλόκοτο και τούτο, σκέφτηκα αλλά δεν έδωσα σημασία κι επικεντρώθηκα στη δουλειά μου. Ο συγκυβερνήτης άφησε τα χαρτιά και το στυλό κι άρχισε να κοιτάζει τα όργανα πλοήγησης αμήχανα, κατάλαβα πως ήθελε να μου μιλήσει, όμως επειδή ήδη έπρεπε να αρχίσουμε τη διαδικασία για την κάθοδο και την προσγείωση δεν υπήρχε χρόνος για κουβέντα.

-Επικοινώνησε με τον πύργο ελέγχου και ζήτα άδεια για προσγείωση στον αεροδιάδρομο πενήντα πέντε αριστερά.

-Μάλιστα κυβερνήτα, απάντησε με πειθαρχία που θα ζήλευε κάθε στρατιωτικός που σέβεται το βαθμό του.

Πέρασαν μερικές στιγμές ακόμα που τον παρακολουθούσα να κάνει τη δουλειά του σαν άψογος επαγγελματίας. Συνεννοήθηκε με τον πύργο ελέγχου κι άρχισε να αλλάζει τα δεδομένα στον αυτόματο πιλότο. Ταχύτητα εκατόν ογδόντα κόμβοι, κατεύθυνση ενενήντα πέντε μοίρες, ύψος πέντε χιλιάδες πόδια. Το αεροπλάνο άρχισε να επιβραδύνει στρίβοντας ταυτόχρονα ελαφρά προς τα δεξιά. Ο αεροδιάδρομος ήταν κάπου μπροστά μας αλλά ακόμα δεν μπορούσαμε να τον δούμε.

-Τι άλλο πρέπει να κάνουμε τώρα; τον ρώτησα μόλις το αεροπλάνο οριζοντιώθηκε και πάλι.

-Τα πτερύγια κύριε.

-Τα πτερύγια τι;

-Πρέπει να τα βάλουμε στο δεκαπέντε τοις εκατό.

-Ωραία. Δώσε την εντολή λοιπόν.

-Πτερύγια δεκαπέντε τοις εκατό, είπε κι εγώ επανέλαβα το ίδιο βάζοντας τη θέση των πτερυγίων στα φτερά του αεροπλάνου στο δεκαπέντε τοις εκατό.

-Τώρα; τον ρώτησα ξανά.

-Πρέπει να κατεβάσουμε το σύστημα προσγείωσης, τους τροχούς κύριε.

-Ωραία. Δώσε την εντολή.

-Σύστημα προσγείωσης κάτω, είπε αλλά με δισταγμό.

-Σύστημα προσγείωσης κάτω, επανέλαβα τραβώντας το μοχλό που κατεβάζει τις ρόδες.

Ο πύργος ελέγχου έστειλε εντολή να μειώσουμε κι άλλο την ταχύτητα και το ύψος. Ο συγκυβερνήτης γύρισε τα κουμπάκια στον αυτόματο πιλότο. Ταχύτητα εκατόν εξήντα κόμβοι, ύψος τρεις χιλιάδες πόδια.

-Θα το προσγειώσεις εσύ το αεροπλάνο, του είπα αποφασιστικά.

-Μάλιστα κυβερνήτα, απάντησε και ήμουν σίγουρος πως η καρδιά του θα γύριζε πιο γρήγορα από τους κινητήρες του αεροπλάνου.

-Ο έλεγχος σε σένα λοιπόν, του είπα.

-Ο έλεγχος σε μένα, απάντησε και σταύρωσε δυνατά τα δάχτυλα στα χέρια του λες και δεν ήξερε από πού να ξεκινήσει και τι ακριβώς να κάνει.

Το αεροδρόμιο άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα. Ο συγκυβερνήτης ρύθμιζε την ταχύτητα και το ύψος ανάλογα με τις οδηγίες του πύργου ελέγχου και κρατούσε σταθερή την πορεία του αεροπλάνου. Είχε προσηλωθεί απόλυτα σ’ αυτό που έκανε, μπορούσε κανείς να διακρίνει πως είχε συναίσθηση της ευθύνης για όλους τους ανθρώπους που κουβαλούσε στην πλάτη του. Τον κοίταξα πιο προσεκτικά και διαπίστωσα πόσο ωραίο παλικάρι ήταν, έτσι θα ήθελα να μοιάζει ο γιος μου μόλις μεγαλώσει, σαν κι αυτόν.

-Μήπως ξεχνάς κάτι; τον ρώτησα;

-Τι κύριε; μου απάντησε γεμάτος άγχος.

-Τα πτερύγια!

-Πω, πω, τα πτερύγια, απάντησε πιάνοντας το κεφάλι του. Πτερύγια στο πενήντα τοις εκατό, είπε αποφασιστικά.

-Πτερύγια στο πενήντα τοις εκατό, απάντησα τραβώντας το μοχλό των πτερυγίων προς τα πίσω, στο μισό της διαδρομής του.

Μέσα στο αμυδρό φως του πρωινού, τα φώτα του αεροδρομίου ξεχώριζαν πια καθαρά. Η μεγάλη ασφάλτινη ευθεία πάνω στην οποία έπρεπε να ακουμπήσει το αεροπλάνο για να είναι το ταξίδι μας ασφαλές περίμενε υπομονετικά την άφιξή μας.

-Απενεργοποίησε τον αυτόματο πιλότο και πάρε τον πλήρη έλεγχο του αεροσκάφους, του είπα κι εκείνος για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου με κοίταξε λες κι ήμουν ένας παντογνώστης θεός. Ένιωσε την εμπιστοσύνη που του έστειλε η δική μου ματιά κι έπιασε με το δεξί του χέρι το χειριστήριο που κατευθύνει το αεροπλάνο και με το αριστερό τους μοχλούς ισχύος των κινητήρων. Πάτησε το κουμπί στο χειριστήριο κι ο αυτόματος πιλότος απενεργοποιήθηκε αφήνοντας έναν σύντομο προειδοποιητικό ήχο. Άνοιξε τα φτερά σου, σκέφτηκα από μέσα μου κι άφησα την τύχη όλων των ψυχών στο αεροπλάνο στα χέρια του.

Πλησιάζαμε στο έδαφος γρήγορα, τα φώτα του αεροδιαδρόμου είχαν μεγαλώσει πολύ πια. «Χίλια», ακούστηκε η ηχογραφημένη φωνή από το σύστημα του αεροπλάνου που ενημερώνει τον πιλότο για το ύψος κατά τη διάρκεια της προσγείωσης.

-Φέρτο λίγο πιο αριστερά, του είπα κι εκείνος αμέσως εκτέλεσε την εντολή, αν και ήμουν σίγουρος πως θα την έκανε και μόνος του αυτή τη διορθωτική κίνηση, η εκπαίδευσή του ήταν πολύ καλή. Μπράβο λεβέντη μου, σκέφτηκα κι άρχισα να τον καμαρώνω.

Τη στιγμή εκείνη ένας οξύς κι επαναλαμβανόμενος ήχος άρχισε να ακούγεται στο πιλοτήριο.

-Κυβερνήτα…;  έκανε γεμάτος απορία.

-Μην ανησυχείς αγόρι μου, του είπα, κάνε αυτό που έχεις μάθει, κάνε αυτό που νομίζεις σωστό.

Ο ήχος δε σταματούσε. Αποσυντονίστηκα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι πήγαινε στραβά, όλοι μας κινδυνεύαμε. Ξαφνικά εκείνη η περίεργη σκέψη με κυρίευσε ξανά. Τι γυρεύω εγώ μέσα σε ένα αεροπλάνο και μάλιστα στο πιλοτήριο; αναρωτήθηκα. Η αγωνία και η σύγχυσή μου μεγάλωσαν κι άλλο! Ο ήχος δεν έλεγε να σταματήσει. Γύρισα στα αριστερά προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή του. Το σκοτάδι ξαφνικά έγινε πιο πυκνό κι ο ήχος πιο ξεκάθαρος. Άπλωσα το χέρι μου εντελώς μηχανικά και πάτησα το κουμπί από το ξυπνητήρι. Η ώρα ήταν έξι και μισή, έπρεπε να σηκωθώ νωρίς για να πάω στο γιατρό, να πιάσω σειρά για τα φάρμακα της κυρά Ευθυμίας. Σαράντα χρόνια παντρεμένοι κι ακόμα είχα την έγνοια της λες κι ήταν μικρό κορίτσι, ειδικά από τότε που ο Νικόλας άνοιξε τα δικά του φτερά στη ζωή κι είχαμε μείνει οι δυο μας!