Άδεια βαγόνια παρατημένα εδώ κι εκεί.
Αποβάθρες κενές που άλλοτε έσφιζαν από ζωή, καθώς ανάβλυζαν το μεθυστικό άρωμα κάθε ανθρώπινης σάρκας ερχόμενης εκεί.
Τώρα είχαν όλα ερειπωθεί.
Στοιχειωμένο τοπίο από κάθε κηλίδα ζωής.
Παρέπεμπε σε σκηνικό πολέμου εν ώρα άτακτης φυγής.
Μοναδικό στοιχείο που θύμιζε κάτι από την αλλοτινή δόξα περασμένων μεγαλείων, ήταν τρεις λέξεις χαραγμένες στον τοίχο της αποβάθρας με το νούμερο 5.
«Σε αγάπησα πολύ».
Στοιχειωμένη αγάπη που έμελλε να μείνει φυλακισμένη στο κρηπίδωμα της ζωής.
Αναζητώντας δυο άτομα να της δώσουν και πάλι πνοή.
_
γράφει η Ελευθερία Σταματοπούλου
Η Ελευθερία Σταματοπούλου σπούδασε στο Παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών. Δουλεύει ως εκπαιδευτικός σε δημοτικά σχολεία της Ελλάδας εδώ και έξι χρόνια. Πήρε το βραβείο του ‘Ερειχθόνιου’ στον 4ο παγκόσμιο ποιητικό διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού στη Θεσσαλονίκη. Το ποίημα έχει εκδοθεί μαζί με άλλα ποιήματα του συγκεκριμένου διαγωνισμού σε βιβλίο με τίτλο: Ο λόγος ο ελληνικός, φως της οικουμένης Θεσσαλονίκη 2014.
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ένα πολύ όμορφο ποίημα, με μια εύστοχη αναπαράσταση της εικόνας! Στίχοι δουλεμένοι με μεράκι, όμορφες λέξεις, διάχυτη αγάπη για τη γραφή και αποθέωση του έρωτα. Πολλά μπράβο στην Ελευθερία !!!
Μπραβο!!!
Μπράβο σου!!Πραγματικά ανατρίχιασα!!
Υπέροχη απεικόνιση μιας χαμένης αγάπης. Μπράβο σου ! !