Στοιχειωμένες ζωές σε τούτη την Πόλη.
Γέμισε ψιθύρους το όρος
και κραυγές αιώνων η πλατεία
κι η θάλασσα
πότε γαληνεμένη και πότε με φουρτούνα
αγκαλιάζει και μαγεύει το μεσαιωνικό κάστρο
και τα διαβρωμένα από το χρόνο κτίρια
ίσαμε πάνω στις κεραμιδοσκεπές.
Βλέμματα μελωμένα, μα γεμάτα φόβο
η νύχτα ξένη και τυφλή στους καινούριους έρωτες
ακτινοβολεί σκουριά στο φεγγαρόφωτο
απλώνοντας μοναξιά στα άδεια παγκάκια
όταν ο δαντελένιος κόσμος ντύνεται αγκάθια.
Άγγελοι,
πλάσματα των παλιών καιρών και των νερών
σκιές στα ουράνια έργα
και στα καθιερωμένα πάθη.
Ασήκωτο βάρος τα φτερά.
Εξαντλημένες όλες οι ευκαιρίες
κι αν δεν άλλαξε ρότα η Αγάπη
εμείς γίναμε αλλιώτικοι
βουλιάζοντας σε τοπία υγρά.
Έξω από τον κύκλο της σκέψης
κινούμαστε ψηλαφητά στα σκοτάδια.
Ελλιπής ο στοχασμός
απρόθυμοι να αλλάξουμε προτεραιότητες
κι ας τρέχουμε
αθέλητα μας σέρνει η τύχη στον τροχό
απείραχτα μένουν τα όνειρα
και ο δρόμος πολύς.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Άλλη μια θαυμάσια αποτύπωση της πραγματικότητας!!Η γραφή σας μιλάει και μας αγγίζει!!Καλή σας μέρα!!
Ψιχάλες ακριβές τα λόγια σου Άννα, πέφτουν όμορφα την ψυχή μου. Είμαι πολύ μεγάλη για να αλλάξω. Γράφω για να σωθώ η ίδια από το σκοτάδι και είναι παρήγορο το γεγονός ότι σε αγγίζει η κατάθεση της γραφής μου.Ευχαριστώ.
Ασήκωτο βάρος τα φτερά…Ζωή μου…και μπερδεύονται αν αντί να πετάς περπατάς ανάμεσα σε τούτους που τρέχουν δίπλα σου…Αν κοιτάξεις ανάμεσά τους, ένα σωρό πούπουλα ανεμίζουν σα τη σκόνη που διαγράφει ο ήλιος στις βόλτες του…
Τη μισώ τούτη την απροθυμία…
Καλή σου μέρα
Πόσο όμορφο να σε αισθάνομαι σε τούτη τη μάχη με το σκοτάδι συνήγορο, πως πετάς με τιμή και με παρασύρει το πείσμα σου, πόσο φως υπόσχεται η ψυχή σου να ξεθάψει για να πολεμήσει την κακογουστιά… Ευχαριστώ Μάχη, από καρδιάς.
Εγώ στέκομαι στις προτεραιότητες που ο σημερινός άνθρωπος δεν λέει να αλλάξει Ένα ακόμη στίγμα που τον στοιχειώνει .
Κάθε φράση σου και μια αλήθεια Ζωή που την δίνεις με τη μαγική σου γραφή.Τι να πει μπορεί κανείς για σένα;
Αγαπημένη Λένα, εσύ που ξεφυλλίζεις στην καρδιά μου και διαβάζεις για εμάς, τόσο γλυκιά η ανάγνωση σου και η ματιά σου, στο σημειωματάριο της ψυχής. Ευχαριστώ για την τιμή και τις νότες που ξυπνούν τον παλιό καιρό της Αγάπης, μέσα μου…
Κι αν δεν άλλαξε ρότα η Αγάπη
εμείς γίναμε αλλιώτικοι…
Γίνεται να χωράει και να αποτυπώνετε όλη η ζωή μας, σε δυο σειρές…; Σε ένα ποίημα; Γίνεται!!! Και την καταγράψατε υπέροχα!!!
Στ’ ανοικτά της καρδιάς… και ο νους, τ’ ουρανού, Σοφία.
Απείραχτα μένουν τα όνειρα και ο δρόμος πολύς. Ρεαλιστικό με νότες ποιητικές και γλαφυρές. Υπέροχο!!!
Από καρδιάς ευχαριστώ, Μαρία.