1η Οκτώβρη 2016
Αγαπημένε φίλε μου,
Δεν θα σε ρωτήσω τι κάνεις, πώς περνάς. Ξέρω πως είσαι καλά, ρώτησα γι’ αυτό παλιούς γνωστούς μας. Από εκείνους έμαθα και τη νέα σου διεύθυνση. Μην ανησυχείς, δεν σου γράφω για να εκφράσω πίκρα ή θυμό. Σου γράφω μονάχα για να σου πω πόσο λυπάμαι.
Είναι φορές που τυχαίνει να αναπολώ το παρελθόν. Κάποτε ήμασταν κι εμείς φίλοι καρδιακοί…
Μας θυμάμαι στην πρώτη τάξη του σχολείου, τότε που ήμασταν ανέμελοι, με το μυαλό μας μονάχα στο παιχνίδι και στις σκανταλιές. Αργότερα μεγαλώσαμε και τις όμορφες στιγμές μας τις πήραν τα διαβάσματα. Τότε δεν μας ένοιαζε, γιατί ήμασταν ένα. Μαζί στην πρώτη κοπάνα, μαζί στα πρώτα καρδιοχτύπια, μαζί και στην πρώτη ερωτική απογοήτευση.
Θυμάσαι;
Στην πορεία απομακρυνθήκαμε, έφυγες από κοντά μου. Ξέρω πως έτσι είναι οι φιλίες, άλλες διαρκούν για χρόνια κι άλλες για μήνες. Απ’ ότι φαίνεται στάθηκα αφελής που πίστεψα πως η δική μας φιλία θα κρατήσει «για πάντα».
Κοντεύουν σχεδόν δέκα χρόνια απ’ όταν κόψαμε κάθε επαφή. Όλ’ αυτά τα χρόνια γνώρισα πολλούς ανθρώπους, με μερικούς από αυτούς έκανα φιλίες. Καλές φιλίες μάλιστα. Μα εσένα ποτέ δεν σε ξέχασα.
Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Τα άλμπουμ με φωτογραφίες, τα δώρα σου, μα κυρίως οι αναμνήσεις που μου άφησες δεν διαγράφονται εύκολα. Δεν ξέρω τι σ’ έκανε να φύγεις και ίσως να μην το μάθω ποτέ. Όμως, ο χρόνος κυλάει σαν τις ψιχάλες κι εγώ δεν μπορώ να δεχθώ πως θα φθάσει η στιγμή που θα γίνω γιαγιά, θα δω εγγόνια και δεν θα έχω δίπλα μου τον παιδικό μου φίλο για να μοιραστώ την χαρά μου. Λυπάμαι για την τροπή που πήρανε τα πράγματα.
Μήπως ήρθε πλέον η στιγμή να δώσουμε ένα τέλος στις σκιές του παρελθόντος;
Με την αγάπη μου
Η παιδική φίλη σου
–
γράφει η Χριστίνα Παπαβασιλείου
Όμως ο χρόνος που κυλάει σαν τις ψιχάλες … Πόσο δίκιο έχετε κυρία Παπαβασιλείου και πόσο αμείλικτος είναι ο χρόνος και το πέρασμα του για κάποιες φιλίες… Πολύ όμορφο το γράμμα σας!!! Μπράβο σας!!!
Καλησπέρα σας! «Και οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε, μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι..Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει..» όπως λέει και η αγαπημένη Νατάσα Μποφίλιου. Αυτό το γράμμα το έγραψα για όλους τους φίλους που έχουν περάσει από τις ζωές μας και στη πορεία μας ξ-έχασαν. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. (Προς θεού, μην μου μιλάτε στον πληθυντικό είμαι υπερβολικά μικρή ακόμα! 🙂 )
Κάνω τη γνωριμία μου μαζί σου Χριστίνα με ένα κείμενο που θα ήθελα να το έχουμε γράψει όλες μας στους φίλους που μ’ας ξέχασαν μα εμείς θα τους θυμόμαστε πάντα.Κυνηγάμε σκιές Χριστίνα που δυστυχώς ίσως να μη φωτιστούν ποτέ. Και ξέρεις γιατί; Γιατί στην ουσία οι φίλοι μας αυτοί ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑή δεν μας αγάπησαν όσο θα θέλαμε Δυστυχώς άγγιξες χορδές που δεν θα πάψουν να πάλλονται στο ρυθμό αυτών των ΓΙΑΤΙ
Καλησπέρα σας! Χαίρομαι που το κειμένο μου κατάφερε να σας αγγίξει και που το είδατε από μια άλλη οπτική γωνία, ότι δηλαδή μπορεί να μην μας αγάπησαν ποτέ πραγματικά.
Χριστίνα καλώς ήρθες. Και ναι.. όλοι έχουμε ένα φίλο που ξέμεινε..εκεί πίσω..κι ας είχαμε ζήσει τόσα.. Καμιά φορά οι φίλοι εκείνοι έπρεπε να υπάρχουν για εκείνη μόνο την περίοδο και να έχουνε φτιάξει αναμνήσεις μόνο. Κι αυτό όμορφο είναι κι ας είναι λίγο λυπηρά νοσταλγικό..η γεύση είναι ωραία..
Καλώς σας βρήκα! Θα συμφωνήσω μαζί σας, είναι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας για μια χρονική περίοδο και όταν έχει συμπληρωθεί ο κύκλος τους φεύγουν όσο ξαφνικά ήρθαν. Οι αναμνήσεις που μας άφησαν όμως θα είναι πάντα πολύτιμες!
Μπορεί να γράφεις ότι δεν εκφράζεις πίκρα,όμως η πίκρα είναι αυτή που μένει τελικά.Κι αυτή που σε οδήγησε για να γράψεις.Έτσι γίνεται σ’ ένα χωρισμό,αφήνει πίσω του αναμνήσεις.Κάποιος,κάποια πληγώνεται.Είναι αυτός ή αυτή που θυμάται.Και συμπληρώνει τις αναμνήσεις μ’ ένα γράμμα,ένα κείμενο,που θα τις κρατάει ζωντανές.