–

γράφει η Ανθή Λεκάτη

–

Ο Prudhomme έχει γράψει ένα βιβλίο ταξιδιάρικο και μελαγχολικό, μία ιστορία που μας θέτει διλήμματα σχεδόν υπαρξιακά, που μας μιλάει για ελευθερία και ηθικούς περιορισμούς, για τον έρωτα, την φιλία και τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας.

Το στόρι: Ένας συγγραφέας γύρω στα σαράντα που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση αποφασίζει να φύγει από το Παρίσι και να μετακομίσει σε μια μικρότερη πόλη με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να βρει ηρεμία και να κάνει μια νέα αρχή τόσο προσωπικά όσο και συγγραφικά. Διαπιστώνει πολύ γρήγορα ότι στην ίδια πόλη μένει ένας παλιός του φίλος, ο ωτοστοπέρ, δεν μαθαίνουμε ποτέ το αληθινό του όνομα, ο οποίος συζεί με την σύντροφό του, την Μαρί, και τον γιο τους. Η σχέση τους αναθερμαίνεται καθώς είχαν διακόψει για χρόνια τις επαφές και ο Σασά, ο ήρωάς μας, καταλαβαίνει προς μεγάλη του έκπληξη ότι ο παλιός του φίλος δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό: συνεχίζει να οργώνει τη Γαλλία κάνοντας ωτοστόπ, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν οι δυο τους πριν είκοσι χρόνια όταν ήταν ακόμα φοιτητές. Ο ωτοστοπέρ εξαφανίζεται για μέρες αφήνοντας μόνους στο σπίτι τη Μαρί και τον γιο τους ευνοώντας έτσι τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο μεταξύ των δύο φίλων και της Μαρί. Οι σχέσεις δοκιμάζονται και αναπροσδιορίζονται συνεχώς σε όλα τα επίπεδα, έρωτας, οικογένεια, φιλία, με τον ωτοστοπέρ- αν και μονίμως απών- να είναι ο συνδετικός κρίκος και ο ρυθμιστικός παράγοντας της εξέλιξής τους.

Το βιβλίο μιλάει για δύο χαρακτήρες που ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και στην πορεία οι δρόμοι τους απομακρύνονται: ο ένας μένει απόλυτα πιστός στο όνειρό του σχεδόν με ψυχαναγκαστικό τρόπο, να βρίσκεται στους δρόμους, να ταξιδεύει με αγνώστους, να μην έχει συγκεκριμένο προορισμό, ενώ ο άλλος ακολουθεί το όνειρο της συγγραφής και μιας ζωής πιο στατικής με περισσότερες συνάψεις με τον κόσμο των ενηλίκων. Και οι δύο όμως ρίχνουν κλεφτές ματιές αναπόλησης σε αυτό που αφήνουν πίσω, σε αυτό που χάνουν, ο ένας την οικογένειά του και ο άλλος την ανεμελιά της νιότης. Η ιστορία βέβαια θα μπορούσε να μιλά για τις δύο πλευρές του ίδιου ατόμου που μάχονται η μία την άλλη, η νεανική, αυθόρμητη, ταξιδιάρικη πλευρά που ακολουθεί τα θέλω, τις επιθυμίες της στιγμής (λέει χαρακτηριστικά ο Σασά για τον ωτοστοπέρ πως ήταν σαν «ένα τρελούτσικο παιδί που παρακολουθούσαμε από μακριά τις σκανταλιές του. Με τρυφερότητα. Αλλά και με κούραση κάποιες φορές») και από την άλλη η ώριμη, ενήλικη πλευρά, αυτή που συμμορφώνεται, που στεριώνει και που κοιτά κάπως επικριτικά το σκανταλιάρικο παιδί κουνώντας του το δάχτυλο. Και οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες πάντως φαίνονται να είναι δέσμιοι των επιλογών τους, εγκλωβισμένοι στα όνειρά τους, σα να ορίζονται από αυτά, ίσως γι’ αυτό να δίνουν την εντύπωση ότι κουβαλούν μια λύπη. Έχει ενδιαφέρον πάντως να δει ο καθένας από εμάς με ποιον θα ταυτιστεί περισσότερο περιπλανώμενος στις σελίδες του βιβλίου αυτού ή αν θα γλιστρά πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά.

Ο Sylvain Prudhomme, πολυταξιδεμένος και ο ίδιος, δημοσιογράφος στο επάγγελμα έχει γράψει επτά μυθιστορήματα κάποια από τα οποία έχουν βραβευθεί. Το «Στους δρόμους» πήρε το βραβείο Femina 2019.