Βρήκα δυο φιλιά
στην τριανταφυλλιά
στης καρδιάς σου το κύμα
στης μορφής σου το σχήμα
ο Οκτώβρης με φέρνει
κι ότι έχω, εκεί γέρνει
με τη θύμηση μόνο
μετράω το χρόνο
στη δική σου ιστορία
με την ίδια απορία.

Στη σιωπή θα με βρεις
τί μπορείς να μου πεις
η αγάπη είναι φύλλα
και γλυκιά ανατριχίλα
όλα αυτά που φοβάμαι
και ακόμη λυπάμαι
στα μεγάλα ταξίδια
όλα έμειναν ίδια
μόνο εσένα δεν έχω
μα και πάλι αντέχω.

Ανατέλλεις με λέξεις
είσαι σε όλες τις σκέψεις
με τα άλυτα μάγια
στης ψυχής τα καρνάγια
πως ν’ αγγίξω ουρανό
στην καρδιά το κενό
έλα, κάτι, απόψε να γίνει
να γελάς, με τη νέα σελήνη
στου Οκτώβρη τη λήθη
ακριβό παραμύθι.

Ζωγραφίζω σκουριές
μόνο εσύ δεν μου φταις
απ’ του νου τα σοκάκια
αντιγράφω στιχάκια
και στον έρημο δρόμο
με μαντήλι στον ώμο
περπατώ από ώρα
να ανταμώσω τη μπόρα
είμαι μόνη, χωρίς…
και βραδιάζει νωρίς.

Επιστρέφω στη φύση
στη δική μου τη δύση
η ίδια πέτρα σωπαίνει
απ’ τους ξένους πιο ξένη
ας το πάμε πιο πέρα
με τα άστρα παρέα
στου Οκτώβρη τη ρέμβη
τι μπορεί να παρέμβει
να μετρώ απουσίες
του καιρού εξουσίες.

_

γράφει η Ζωή Δικταίου