Έχει νυχτώσει από ώρας…
Στριμώχνω τις υποχρεώσεις που έμειναν
στο τελευταίο μισάωρο της μέρας…
Ζωές καταδικασμένες από ανάλγητα “πρέπει”…
Ζωές που έχασαν την αξιο-πρέπει-ά τους
αφού απέδιωξαν σαν δαίμονες τα “θέλω” τους
κι αρκέστηκαν σε μια κακώς εννοούμενη 
ευ-πρέπει-α…
Κι όμως… Είναι μερικές στιγμές που γλιτώνουν
σαν κι αυτή τώρα, που ανοίγω το ράδιο…
Γυρίζω τις συχνότητες αναζητώντας
μια δίεση, να προσαυξήσει τον ενθουσιασμό μου
μια παύση, να πνίξει τους λυγμούς μου
ένα κλειδί, να μου δείξει πού να πατήσω…
Χωρίς μέτρο… 
ή μάλλον σε 3/4… σαν το “βαλς των χαμένων μετά”
που παίζει με τη μνήμη μου νοσταλγικά
όπως η ζέστη φωνή του βραδινού εκφωνητή…

_

γράφει η Εύα Μπουγιούκου

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!