Κάποιοι απολαμβάνουν την ομορφιά κοιτάζοντας ένα λουλούδι. Το χρώμα, το σχήμα, τους στήμονες, τα σέπαλά του, την ηλιοτροπική του στάση. Βυθίζονται στο μίσχο του και απορροφώνται εντελώς. Λεηλατούν και λεηλατούνται από την ομορφιά του.
Εγώ το παθαίνω με την αρχιτεκτονική των χώρων. Μένω εκστατική στην ανθρώπινη παρέμβαση στο άδειο τοπίο. Μια πέτρα γης ο άνθρωπος τη σκάλισε, της έδωσε μορφή και μίλησε την ευαισθησία του. Την άποψή του. Τη θέλησή του να υπάρξει και να υπάρξει καλά. Γιατί όλα για το κέφι του τα έκανε. Αλλά οι επιθυμίες του έχουν δύναμη και χάρη. Έχουν αξίες.
Είμαι στο 360. Μπροστά μου σαν πίνακας πίσω από το γυαλί, αυθεντική card- postale στο ανώτερο επίπεδο η Ακρόπολη και το Ερεχθείο, έπειτα το παζλ των κτιρίων κάτω από τον ιερό βράχο και χαμηλά στο επίπεδο της επιφάνειας οι εμπορικοί δρόμοι της Πλάκας. Πατάω το Μοναστηράκι στα όρια του Ψυρρή, δυο βήματα από το Θησείο. Στον τρίτο όροφο, σε ένα καφέ με την καλύτερη θέα που έκοψε τις 5 από τις μέρες του χρόνου και ζει για τις 360. «Γιατί τις έφαγε τις άλλες πέντε;» σκεφτόμουν να ρωτήσω τη Μυρτώ μπαίνοντας, αλλά η θέα μού έκοψε την ανάσα. Μπήκα αδιάφορα σκεφτόμενη τι να πιω στις έξη το απόγευμα, που ο καφές μού απαγορεύεται και το τσάι το έχω σχεδόν σιχαθεί. Ο ήλιος έδυε και το μούχρωμα ήταν μπροστά μου, πίσω από το τζάμι με τα πρώτα φώτα αναμμένα και μια καμινάδα που κάπνιζε και μόλις διέκρινα στο φυσικό σκηνικό τον καπνό της.
«Εδώ είμαστε, της είπα. Δεν πάμε πουθενά αλλού απόψε!»
Άπλωσα τα πόδια στο παράθυρο και έμεινα εκστατική, δεν ξέρω πόση ώρα. Σταδιακά, βίωνα ευτυχία. Η ομορφιά με είχε κάνει ευτυχισμένη. Θα γέμιζα τα μάτια μου. Θα της έδινα όσο χρόνο χρειαζότανε. Όσο ποτέ δεν έδωσα στον εαυτό μου για να χαρεί. Απόψε θα χόρταινα…
Θα κατέγραφα και όσα έβλεπα. Και ό,τι ένιωθα. Εκεί με έπιασε πανικός. Ένας φόβος από την εφηβεία, την έκθεση του λυκείου. Μήπως, καθώς γράφεις την πρώτη σού φύγει η δεύτερη σκέψη και δεν προλάβεις να την καταγράψεις, τη χάσεις και δεν τη θυμάσαι πια.
Κατρακυλάω από το βάρος των εικόνων και της ομορφιάς. Αρχιτεκτονική σε επίπεδα. Όχι μόνο λόγω των χρονικών περιόδων που δημιουργήθηκαν, αλλά κυρίως λόγω της αίσθησης που αναδύουν. Mπροστά μου ο πέτρινος βράχος, στέμμα του φωτεινό η ακρόπολη. Στις φωτοσκιάσεις προβάλλονται στο φυσικό πανό του σε ευθεία γραμμή δέντρα ελληνικής χλωρίδας και φιλοσοφίας. Όλα ανάκατα. Μαζί κυπαρίσσια και ελιές, πεύκα, θάμνοι και φτελιές.
Σε δεύτερο επίπεδο τα κτίρια. Κεντράρω στη μέση και τα απομονώνω. Στο σκοτάδι με τον εσωτερικό μόνο φωτισμό να δίνει όγκο στο χώρο, με υπαινισσόμενο το σχήμα μέσα από τις αντανακλάσεις του κρύσταλλου μπροστά μου, ταξιδεύω σε εικόνες βορειοευρωπαϊκών χωρών, Αυστρίας, Γερμανίας, ίσως και βόρειας Γαλλίας, ενώ η καμινάδα καπνίζει ακόμη και ο καπνός διαγράφεται στο φως των χριστουγεννιάτικων λαμπιόνων.
Στο πρώτο επίπεδο η βουή και η αταξία της πόλης υπηρετεί το άναρχο της ελληνικής σκέψης και της ιδιαίτερης αισθητικής της, μιας αισθητικής που τα επιτρέπει όλα. Και τα καλά και τα κακά. Και τα μικρά και τα μεγάλα. Και τα άσπρα και τα έγχρωμα. Και τα στενά και τα φαρδιά. Και τα καθαρά και τα βρόμικα. Όλες οι γενιές παρούσες στο ίδιο σημείο. Όλα τα ύφη, εκτεθειμένες οι ανάγκες των ανθρώπων που τα προκάλεσαν, αλλά και το πώς τις θεράπευσαν. Και η αιτία παρούσα και το αποτέλεσμα φανερό. Η αρχαία αγορά και το ρωμαϊκό ωδείο. Οι κολόνες του τότε και η αναστύλωση του σήμερα. Η φθορά του ιωνικού ρυθμού από το χρόνο και τη ρύπανση και το λαμπερό πεντελικό – από τα ίδια λατομεία εξορυγμένο – μάρμαρο του καινούριου κτιρίου στον απέναντι δρόμο.
Στο ίδιο μέρος η εκκλησία του πανάγιου τάφου και ο ναός της Αθηνάς. Μαζί το καμπαναριό και τα περιστύλια. Φωτισμένα και τα δυο. Και τους δυο θεούς προσκυνούν ακόμα οι Έλληνες. Με την ίδια πίστη. Την ίδια βεβαιότητα. Την ίδια αφέλεια. Χωρίς τύψεις και ενοχές. Απλά συμβαίνει. Στον ίδιο τόπο όλοι οι χρόνοι! Και στην απόλυτη ομορφιά.
Στο υπέργειο τα νεοκλασικά της πόλης. Σχεδόν μαγικά.
Παίρνω καφέ στις επτά το απόγευμα. Θέλω να συμμετέχω και ‘γω στη μέθη της ζωής και της χαράς. Να ευχαριστηθεί και η γεύση μου. «Καπουτσίνο με μέλι και κανέλα». Να το απολαύσω. Γλείφω τα χείλη. Καρφώνομαι στη σειρά των παραθύρων απέναντι. Δέκα παράθυρα μέτρησα μόνο στις δύο πλευρές του παράπλευρου κτίσματος. Η ανάγκη για φως. Ο τρόπος να φτιάξεις κορνίζα κάθε μικρό κομμάτι που προβάλλει όμορφο στα μάτια σου. Να το απομονώσεις. Να το κρατήσεις.
Μια ανθρώπινη παρέμβαση κι αυτή. Η πολλοστή. Ομορφιά και γοητεία από το ανθρώπινο χέρι. Σκάλισε, έχτισε, διαρρύθμισε, μεταμόρφωσε το τοπίο. Εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια δουλεύει στον ίδιο τόπο και ό,τι έφτιαξε, όλο μαζί, όλο από κοινού, το έχω απόψε μπροστά μου!!

_

γράφει η Χαρά Κοσεγιάν