Αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ το δρόμο.
Αναρωτιέμαι αν ο δρόμος ποτέ θα αλλάξει.
Απλά διπλώνω το χάρτη. Η περιπλάνηση είναι διασκεδαστική.
Δεν ξέρω αν θα χαθώ, όταν έρθει το βράδυ,
στην έρημο, το τοπίο δύσβατο και ξένο
-δύσκολο να ανιχνευθεί
μέσα από χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή.
Μάλλον δεν είμαι τυχοδιώκτης τελικά,
ευτυχισμένος τώρα με ένα μέρος δικό μου
οι επιθυμίες μου συμβιβασμένες, όλα διευθετημένα:
παράθυρα, στέγη, και πόρτα
-και μια “καλημέρα” στον τοίχο.
Τα πάντα άθικτα…
Κι όμως, ακόμη αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ μου το δρόμο
μέσα απ’ τους χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή.
_
γράφει η Βασιλική Δραγούνη
Αχ αυτοί οι χωματένιοι δρόμοι… !!!!!!
Πού να οδηγούν?
Από τα πρώτα βήματα…μέχρι και τα τελευταία μας ψάχνουμε το ξέφωτο της ευτυχίας…!
Μπράβο Βασιλική!
Έξοχο!!! Με άγγιξε.
Μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα πορείας σε χωματόδρομους, αλλά και σε ασφάλτινους γυαλιστερούς δρόμους, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι οι δρόμοι τελικά, έχουν ένα και μοναδικό προορισμό! Όλοι εκεί καταλήγουν! Στη συνέχεια ήρθε η ανακούφηση. Δεν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να αγχώνομαι για το αν θα καταφέρω να φτάσω κάπου… Είμαι ήδη εκεί!
Υπέροχη! Και δημιουργική η γραφή σου Βασιλική!