Συμβιβασμός

Δημοσίευση: 14.06.2016

Ετικέτες

Κατηγορία

Αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ το δρόμο.

Αναρωτιέμαι αν ο δρόμος ποτέ θα αλλάξει.

Απλά διπλώνω το χάρτη. Η περιπλάνηση είναι διασκεδαστική.

Δεν ξέρω αν θα χαθώ, όταν έρθει το βράδυ,

στην έρημο, το τοπίο δύσβατο και ξένο

-δύσκολο να ανιχνευθεί

μέσα από χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή.

 

Μάλλον δεν είμαι τυχοδιώκτης τελικά,

ευτυχισμένος τώρα με ένα μέρος δικό μου

οι επιθυμίες μου συμβιβασμένες, όλα διευθετημένα:

παράθυρα, στέγη, και πόρτα

-και μια “καλημέρα” στον τοίχο.

Τα πάντα άθικτα…

 

Κι όμως, ακόμη αναρωτιέμαι αν θα μάθω ποτέ μου το δρόμο

μέσα απ’ τους χωματόδρομους χωρίς πινακίδες, χωρίς κεντρική γραμμή.

 

_

γράφει η Βασιλική Δραγούνη

Ακολουθήστε μας

Αυτό το θηρίο, ο άνθρωπος

Αυτό το θηρίο, ο άνθρωπος

Μέρες τώρα βλέπω αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου με θέμα όσα τράβηξε η ανθρωπότητα από τους σημερινούς -και όχι μόνο- συμμάχους μας, τους Γερμανούς. Ασχήμια, απανθρωπιά, βαναυσότητα και ό, τι αρρωστημένο μπορεί να γεννήσει το μυαλό του...

Σε χρώμα διαδρομές

Σε χρώμα διαδρομές

Από μια τζαμαρία μέσα.Κοιτώ τον Ουρανό. Kοιτώ μια κουκκίδα στο βάθος να χορεύει, να στροβιλίζεται και ακίνητη να μένει.Να μεγαλώνει. Να αλλάζει σχήμα.Γνώριμο σχήμα να παίρνει.Ν' αποχτά φτερά. Φτερούγες απλωμένες. Αστραφτερές.Στα χρώματα της Ίριδας.Κύκλους...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Σε χρώμα διαδρομές

Σε χρώμα διαδρομές

Από μια τζαμαρία μέσα.Κοιτώ τον Ουρανό. Kοιτώ μια κουκκίδα στο βάθος να χορεύει, να στροβιλίζεται και ακίνητη να μένει.Να μεγαλώνει. Να αλλάζει σχήμα.Γνώριμο σχήμα να παίρνει.Ν' αποχτά φτερά. Φτερούγες απλωμένες. Αστραφτερές.Στα χρώματα της Ίριδας.Κύκλους...

Μια μάνα

Μια μάνα

Η ωραιότερη περίοδος μια γυναίκας, για τις περισσότερες, είναι η εγκυμοσύνη. Εκτός από τις ορμόνες που χορεύουν σε τρελό ρυθμό, το συναίσθημα της προσμονής είναι στο έπακρό του. Νοιώθει εκείνο το "σποράκι" να μεγαλώνει και με τον καιρό κάτι φτερουγίσματα...

Μικρός τιτανικός

Μικρός τιτανικός

 Κοίταξε τώρα. Καπνίζω. Καπνίζω με ατελείωτη μανία και ο καπνός γεμίζει όλο μου το είναι. Πού είσαι να με αποτρέψεις, να με σταματήσεις από τη συνήθεια που σιχαίνεσαι τόσο πολύ; Μου έλεγες ότι το τσιγάρο θα με σκοτώσει. Μέγα λάθος. Θέλεις να σου πω εγώ τι...

3 σχόλια

3 Σχόλια

  1. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ

    Αχ αυτοί οι χωματένιοι δρόμοι… !!!!!!
    Πού να οδηγούν?

    Από τα πρώτα βήματα…μέχρι και τα τελευταία μας ψάχνουμε το ξέφωτο της ευτυχίας…!

    Μπράβο Βασιλική!

    Απάντηση
  2. Άγγελος Πετρουλάκης

    Έξοχο!!! Με άγγιξε.

    Απάντηση
  3. metalkonblog

    Μετά από αμέτρητα χιλιόμετρα πορείας σε χωματόδρομους, αλλά και σε ασφάλτινους γυαλιστερούς δρόμους, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι οι δρόμοι τελικά, έχουν ένα και μοναδικό προορισμό! Όλοι εκεί καταλήγουν! Στη συνέχεια ήρθε η ανακούφηση. Δεν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να αγχώνομαι για το αν θα καταφέρω να φτάσω κάπου… Είμαι ήδη εκεί!
    Υπέροχη! Και δημιουργική η γραφή σου Βασιλική!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου