«Κουράστηκα να ζω σε έναν τόσο αφιλόξενο κόσμο.
Είναι τελικά η αδιαφορία η μόνη λύση.
Να περπατώ στο δρόμο έχοντας το βλέμμα μου καρφωμένο στο δάπεδο.
Δεν θέλω να αντικρίσω τη δυστυχία κανενός.
Κυρίως γιατί δεν χωράει άλλο βάρος σ’ αυτό το σώμα.
Καθόλου ρομαντικές δεν βρίσκω τις τυχαίες ματιές
Αυτές που μες το πλήθος συναντάς απρόσμενα και νιώθεις τάχα μια σπίθα.
Είναι πλάνη η σπίθα και πλάνη ο άλλος,
γιατί η ζωή χρειάζεται πολλά περισσότερα.
Απαιτεί και διεκδικεί.
Σαν χάρος υψώνει το ρόδινο δρεπάνι της.
Σε κάποιους θα φανεί ψυχρό, μα αγαπώ τη μοναξιά μου.
Ένα χιλιοπροδωμένο κορμί θέλει να μείνει για λίγο μόνο,
το έχει ανάγκη.
Το έχει ανάγκη να μην περιπέφτει σε μεγάλα και βαθιά λόγια.
Σε πηγάδια πόνου,
εκεί που κανείς δεν θα το ακούσει να κραυγάζει για βοήθεια.
Να μην βασίζεται πουθενά παρά στον ίδιο του τον εαυτό.
Να μην υποκρίνεται ότι κατέχει όσα ποτέ δεν θα κατακτήσει.
Θέλω να ζω στη δική μου παράσταση.
Να μην πρέπει να παίξω ρόλους που είναι από καιρό πιασμένοι.
Δεν το επέλεξα, μα συμβιβάστηκα.
Και για να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά.
Δεν το ζήτησα από κάποιον να μπει στη ζωή μου.
Είναι οι άνθρωποι που σε κάνουν να ελπίζεις.
Αυτοί οι ίδιοι, που φεύγουν και ύστερα νιώθεις πιο άδειος από ποτέ.
Ο κάθε φόβος μου, ή τρέλα μου η κάθε μια,
αποδείχτηκαν όλο τόσο φριχτά προφητικά.
Είμαι και θα είμαι εγώ, το μόνο μου παντοτινό στήριγμα.”

Και αναρωτιέμαι, πώς με γέμισε με στοχασμούς βαθύτατους το χαμένο βλέμμα μιας κοπέλας, που μοιραστήκαμε ένα βράδυ μια διαδρομή σ’ ένα παλιό ταξί…

_

γράφει η Ελένη Βαρδαξόγλου