Σ’ αναζητώ
στο νιο φως πρώτος ήλιος που δίνει
πρωί, στ’ ανοιχτό παραθύρι,
να θυμηθώ,
πως ελπίδα είσαι Εσύ που δεν σβήνει
στης ζωής μου το πατητήρι…
Σ’ αναζητώ
στης μικρής εκκλησιάς την γαλήνη,
απόγευμα, δίπλα στην θάλασσα,
να ξεχαστώ,
της ψυχής να γλυκάνει η οδύνη,
απ’ τα χρόνια που άθελα χάλασα…
Σ’ αναζητώ
στης βαθιάς σκέψης δίπλα την κρήνη,
βράδυ, στο έρημο σπίτι,
να λυτρωθώ,
στον καθρέφτη που αδέκαστα κρίνει,
να πετάξω κι εγώ σαν σπουργίτι…
Σ’ αναζητώ
και το χέρι Σου δεν με αφήνει
νύχτα, στο άδειο κρεβάτι,
να γκρεμιστώ,
το σκοτάδι γύρω όλα τα ντύνει,
κι εσύ πάνω μου άγρυπνο μάτι…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης
Σπύρο εύγε!!
Εξαιρετική αναζήτηση!!!
Χρώμα αυγής μεσ’ την ψυχή μου!!
Πόσο χαίρομαι να σε διαβάζω!
Με ταξίδεψες με της απουσίας το μελωδικό αεράκι…
Ως μια ανταύγια φεγγαρένια περιμένει, μέχρι να γίνει ηλιαχτίδα.
Καλό σου βράδυ!!!
Ελένη μου… Με κατασυγκίνησες!!!! Δεν έχω λόγια… Ανήκει κι αυτό στην μικρή συλλογή θρησκευτικού περιεχομένου των τελευταίων ημερών που εμπνεύστηκα στην Παναγία στην τρύπα….
Όμορφη, με συναίσθημα,χρώμα κι ευαισθησία η αναζήτησή σου Σπύρο,τόσο ζωντανή η περιγραφή της απουσίας!…
Ευχαριστώ Μαριάνθη μου… Στις μέρες μας όντως κάπου είχα ίσως απομακρυνθεί εγώ από Εκείνον μέσα στο τριβείο των δεινών της κρίσης…. Η απουσία Του αισθητή… Η αναζήτηση γνήσια…
Πολύ όμορφη και τρυφερη η αναζήτησή σας…
Να είστε καλά και να σας σίνει πάντα κι Εκείνος έμπνευση…