Λόγια, που δεν ειπώθηκαν και μείναν μυστικά
μες τις στιγμές που πέρασαν και φύγαν βιαστικά
Τραγούδια, που δεν τ ’άκουσαν σε νιότης παραθύρια,
κρασί που δεν εγέμισε κρυστάλλινα ποτήρια
τέτοια αγάπη πόθησα!
Ρεφραίν
Δε ζητιανεύω το ψωμί
κει που χορταίνουν άλλοι
ούτε ζηλεύω το κορμί
στο ξένο προσκεφάλι
Δάκρυ, που δεν επότισε του πόθου τη χαρά
και το φιλί που στέγνωσε στ ‘ ονείρου τα φτερά
λουλούδια που δε μάδησαν στο πέρασμα του Μάη
ζωή που τον ανήφορο μονάχη της τραβάει
τέτοια αγάπη πόθησα!
της Ελένης Λιάκου
Πολύ όμορφο και δυνατό! Πολλά μπράβο στη στιχουργό! Στίχος βαθύς και βιωματικός με έντονα στοιχεία ποίησης..