(Ήταν Φεβρουάριος του 2011 και οι διαμαρτυρίες στη Μέση Ανατολή αυξάνονταν κάθε μέρα και πιο πολύ όταν μια ομάδα παιδιών στη νότια Συρία συνελήφθη και τιμωρήθηκε για ένα γκράφιτι που εναντιωνόταν στο καθεστώς!

Κι αυτό ήταν η αφορμή και η αρχή του κακού! (Αυτό, κι άλλα πολλά ακόμη!… Που έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα των “ισχυρών” αυτού του κόσμου!). Κι “ενός κακού μύρια έπονται”! Είχε πει ο σοφός προγονός μας ο Σοφοκλής! Ενός κακού που θα έσερνε πολλές αθώες ψυχές σε βασανισμό ή σε θάνατο!

Τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες ανά τον κόσμο μετράει αυτή τη στιγμή η Συρία. 210 χιλιάδες νεκρούς καταγράφει η Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε και μέσα σε όλους αυτούς τους συγκλονιστικούς αριθμούς, χιλιάδες παιδιά για αποπλάνηση, εκμετάλλευση και το χειρότερο, παιδιά νεκρά στα σκουπίδια της Τουρκίας για αφαίρεση οργάνων…!

Ανθρώπινες ψυχές που καταδυναστεύονται από εμπόρους και διακινητές, 1000 με 1500 δολάρια κατά κεφαλή είναι η αμοιβή τους, 2 ευρώ τα 4 μήλα στην Ειδομένη, είναι κάποια ενδεικτικά νούμερα για το πόσο κοστολογείται η ελπίδα και η ανάγκη επιβίωσης!)

12 Απριλίου 2015

Κόντευε να χαράξει όταν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού ανέβηκαν και κουλουριάστηκαν ανθρώπινα σακιά κι έγιναν ένα ανάμεσα απ’ τα γεμάτα με στάρι, αφήνοντας πίσω τους για πάντα το As Sukhnah.

Το As Sukhnah, είναι μια πόλη στα ανατολικά της Συρίας, στην επαρχία Χομς που βρίσκεται μεταξύ Παλμύρας και Ar-Raqqa. Μια πόλη 15000 ανθρώπων περίπου χαμένη στην κυριολεξία, μέσα στην έρημο της Συρίας. Η εντολή που είχανε πάρει από τους δικούς τους “μεσάζοντες” (διακινητές) ήταν και οι αναπνοές τους ακόμη, να είναι μετρημένες. Έτσι θα αντάμωναν την ελπίδα! Έχοντας στα πνευμόνια τους όσο πιο λίγο αέρα ελευθερίας γινόταν.

Ο Farid, πρωτότοκος γιος της Atiya και προστάτης της οικογένειάς του από τα δώδεκα του μέχρι και σήμερα, που ήταν κιόλας δεκαέξι, μιας κι ένα ατύχημα με υγραέριο τους στέρησε για πάντα τον πατέρα, έφευγε μαζί με το θείο του τον Radwan και τον συνομήλικο ξάδελφό του τον Ahmed. Στη αρχή για κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τουρκίας κι αργότερα με άλλο φορτηγό και λιγότερες ανάσες πάλι, για άλλο στρατόπεδο της Τουρκίας στη Σμύρνη. Και αν στεκόταν τυχεροί κι έφταναν μέχρι εκεί, με ένα πλεούμενο θα περνούσαν σε κάποιο νησί απέναντι στην Ελλάδα, τη χώρα του πολιτισμού και της ελπίδας.

Είχαν πουλήσει το φορτηγό του μπαμπά του και το σπίτι της γιαγιάς του για το ταξίδι, για αυτό και έπρεπε να σταθούν τυχεροί  και να φτάσουν στο τέλος σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα του βορρά ή στην καλύτερη αν η τύχη ήταν στον απόλυτο αριθμό με το μέρος τους, να φτάσουν στην Αμερική! Άπιαστο όνειρο φυσικά αυτό, αλλά τα όνειρα δεν κοστίζουν! Για αυτό κι είναι φτιαγμένα από ειδική στόφα! Για να αντέχουν μέσα στο χρόνο και να είναι πάντα μεγάλα! 

Ταξίδευε με τον αδελφό της μητέρας του, τον ξάδερφο του και τρία παιδιά ακόμη από την ίδια γειτονιά. Έχοντας αφήσει πίσω, τη μάνα του την Atiya τις αδερφές του Ayla έξι ετών και Bahoz δέκα και την αγαπημένη του γιαγιά, την Fatma. Τη μάνα του πατέρα του, αυτήν που πούλησε και το σπίτι της ακόμη, για αυτό το όνειρο!

Το βράδυ πριν φύγει, του έδωσε την ευχή της να φτάσει γερός στον προορισμό των ονείρων τους, τον ορμήνεψε να μην χάσει με τίποτα την ελπίδα του και πολύ γρήγορα να πάρει κοντά του τη μάνα του και τις αδελφές του.

«Κι εσένα γιαγιά μου», της είπε εκείνος και χώθηκε τρυφερά στον κόρφο της.

«Όχι εμένα γιέ μου, του απάντησε εκείνη και του φίλησε το μέτωπο. «Με το που θα τακτοποιηθείς, θα πουλήσει η μάνα σου το σπίτι σας και θα έρθουν κοντά σου. Όμως εγώ θα μείνω πίσω, γιατί δεν μπορώ να αφήσω μόνα τα παιδιά μου!»

«Μα τα παιδιά σου δεν ζουν πια γιαγιά!» Της είπε εκείνος και την κοίταξε στα μάτια ελπίζοντας πως μετά την επισήμανσή του, θα έπαιρνε από τα χείλη της το πολυπόθητο ναι.

«Έστω κι έτσι Farid μου», είπε τρυφερά εκείνη και τον ξαναφίλησε. «Έστω κι έτσι παιδί μου με χρειάζονται… δεν έχει νόημα άλλωστε για μένα μια καινούργια ζωή, αφού όλη μου η ζωή μου βρίσκεται θαμμένη εδώ, μαζί με τα δύο αγόρια μου».

Τελικά, το βράδυ της επόμενης μέρας πέρασαν τα σύνορα και μπήκαν στο τουρκικό έδαφος. Το στρατόπεδο που τους πήγανε ήταν στην Gaziantep και φιλοξενούσε γύρω στις τετρακόσιες χιλιάδες Σύριους. Η κατάσταση και η ζωή στο στρατόπεδο, ήταν επιεικώς άθλια! Το εμπόριο της σάρκας, ιδιαίτερα των μικρών αγοριών έδινε κι έπαιρνε.

 Η επιβίωση; Άθλος ζωής! Με χαμένη στα μονοπάτια της, κάθε μορφή αξιοπρέπειας. Το μεγάλο κακό όμως για τα πέντε παιδιά που δεν άργησε να ‘ρθει, δεν ήρθε από τους ξένους. Ήρθε λίγες μέρες αργότερα και ήρθε από “δικό” τους άνθρωπο. Από τον θείο του τον Radwan!

Ήτανε μαζεμένοι όλοι τους, όταν ένας από τους μεγάλους έφερε δύο ζάρια, παρακινώντας τους γύρω του να βάλουν στοιχήματα. Ο θείος, τζογαδόρος μια ζωή, μπήκε αμέσως στο παιχνίδι! Ήταν που έτσι γεννήθηκε και δεν υπολόγιζε ποτέ του κανέναν; Ήταν που τα χρήματα που του είχαν εμπιστευτεί οι γονείς τους δεν ήταν δικός του ιδρώτας;

Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει πως σκέφτηκε κι αποφάσισε να τα παίξει όλα, σε μια ζαριά! Και τα έχασε όλα! “Η τύχη βλέπεις, δεν βοηθά πάντα τους τολμηρούς”.

Το θέμα ήταν, πως από κει και πέρα ξέμειναν έρμαια της κακοτυχίας τους στο άθλιο στρατόπεδο. Άρχισαν τότε να δουλεύουν… μικρά παιδιά όλα τους κι όπως ήταν φυσικό έπεσαν στην χειρότερη μορφή εκμετάλλευσης. Οι μέρες περνούσαν και με τις υπάρχουσες συνθήκες ( 5, 9 ευρώ έπαιρναν για ένα μεροκάματο στις οικοδομές οι ενήλικες, τα παιδιά έπαιρναν μόλις 4… )το όνειρο της Αμερικής απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ από την ψυχή του.

Όλο αυτό, κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Τα δύο παιδιά της παρέα τους που ήταν λίγο μικρότερα (γύρω στα δώδεκα) ο Ali και ο Alhan είχανε ήδη εξαφανιστεί από το στρατόπεδο! Είχαν αποπλανηθεί από μεγαλύτερους που τους πήραν κοντά τους; Είχαν πουληθεί για κάποιον άλλο λόγο; Ήτανε ήδη νεκρά; Οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν, δίχως όμως κάποιος να γνωρίζει την πραγματικότητα. Σε ένα στρατόπεδο τόσων ανθρώπων άλλωστε, τι πιο εύκολο από το να χαθείς;

Ο Farid, παρότι ήτανε πολύ θυμωμένος ακόμη με το θείο του, παρέμενε μαζί του. Ένας μεγαλύτερος άντρας όποιος κι αν ήταν αυτός, έδινε με την παρουσία του μια μορφή ασφάλειας. Ύστερα με τον ξάδελφό του τον Ahmed και τον κολλητό τους πια τον  Aras, τους έδεναν τόσο πολλά! 

Ένα βράδυ, μετά τη δουλειά έπαιζαν όλοι μαζί σε μια αλάνα ποδόσφαιρο. Είχαν κάνει μια μικρή ομάδα από συνομήλικους κι όταν βόλευε ο καιρός και δεν ήταν κομμάτια από την κούραση, κουτσοπαίζανε για να ξεφεύγει λίγο η σκέψη από τη μιζέρια της καθημερινότητας τους. 

Ανάμεσα στους θαμώνες απέναντι τους, τους θεατές, ήταν και ο θείος του, (σπάνιο αυτό, αφού τόσον καιρό τους είχε εγκαταλείψει στην κυριολεξία στο έλεος του θεού) μαζί με έναν άγνωστο κύριο και συνομιλούσαν χαζεύοντάς τους. Με το που τελείωσε ο αγώνας, ο θείος πήρε τον κύριο και ήρθαν προς το μέρος τους.

«Farid, του είπε και τον πήρε παραπέρα. «Απόψε εσύ κι ο Aras θα φύγετε για Σμύρνη. Είναι μια περιοχή εκεί που τη λένε Basmane. Θα πάτε εκεί οι δυο σας και θα μας περιμένετε. Αύριο με το καλό θα ξεκινήσουμε και εγώ με τον Ahmed και ύστερα όλοι μαζί, θα περάσουμε από τη θάλασσα στην Ελλάδα».

«Και πως και στέλνεις εμένα και τον Aras πρώτους; Ή, γιατί δεν φεύγουμε όλοι μαζί;» Ρώτησε ο Farid που του έκανε εντύπωση αυτό που γινόταν και μάλιστα τόσο απότομα.

«Κοίτα, έχεις δίκιο που ρωτάς και δεν μ’ εμπιστεύεσαι, αλλά μην ξεχνάς ότι είμαι αδελφός της μάνας σου και είμαι υπεύθυνος για σένα. Θέσεις για όλους μας δεν υπάρχουν για απόψε στο καμιόνι για αυτό στέλνω πρώτα εσάς, γιατί αν μείνετε πίσω, ίσως μου φάνε τα λεφτά και δεν σας φέρουν ποτέ εκεί που θα σας περιμένω!  

Η αλήθεια είναι ότι κάτι μέσα του τον έτρωγε, όμως η χαρά του και η ελπίδα πως ίσως αυτή τη φορά και να άγγιζαν το όνειρο… του έσβησαν κάθε ανησυχία.  

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες κράτησε το ταξίδι τους με το σαράβαλο καμιόνι. Όμως παρόλη την ταλαιπωρία τους στις 24 Απριλίου του 2016 έφτασαν Σμύρνη. Μόνο που δεν πρόλαβαν να τη δουν κι ούτε πάτησαν ποτέ στη Basmane, την περιοχή με τους Σύριους μετανάστες, που μοιάζει τόσο με τη δική μας την πλατεία Βικτωρίας. Γιατί αυτούς, τους πήγαν κάπου πιο “χλιδάτα”! Σε ένα κτίριο όλο μάρμαρο. Τόσο καθαρό και τόσο πολυτελή που καθρεφτιζόσουν μέσα του!

Η μοίρα τους και ο θείος του που τους ξεπούλησε για το δικό του όνειρο ή για τη δική του κατάντια… είχαν διαλέξει για κείνους να ταξιδέψουν απόψε!

Όχι όμως ολόκληροι… Μόνο κάποια μέλη τους! Το υπόλοιπο του κορμιού τους που δεν χωρούσε μέσα στη συμφωνία του θείου του, θα πήγαινε στα σκουπίδια! Θα ταξίδευαν απόψε δίχως να το ξέρουν ή να μπορούν να το ορίσουν, θα ταξίδευαν για το όνειρο… και την Αμερική!

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που χάθηκαν! Τα παιδιά από τη Συρία…Τα παιδιά όλου του κόσμου!

Αφιερωμένο ακόμη και στην καρδιά του Farid και όλες τις καρδιές, που με έναν τρόπο μαγικό… καταφέρνουν πάντα να ταξιδεύουν!

_

γράφει η Σοφία Ντούπη