Υπάρχει ένα μικρό μέρος, νοτιοδυτικά του χάρτη, που στο νου και την καρδιά μου έχει αφήσει σαν πολύχρωμο αποτύπωμα την ανάσα του καλοκαιριού, της ανεμελιάς και της ελευθερίας. Είμαι σίγουρη, πως σε αυτές τις τρεις λέξεις οφείλει την ονομασία του – Συντριάδα[1] – κι ας λένε ό,τι θέλουν τα βιβλία της Γεωγραφίας.
Σαν χθες, θυμάμαι την κάθε μέρα ν’ ακολουθεί με ευλάβεια ένα δικό της τελετουργικό. Στο ζεστό χρώμα του λυκαυγούς, το λάλημα του πετεινού, το βέλασμα των μαρτινιών[2] και η μυρωδιά του ψωμιού που φούσκωνε στο ξυλόφουρνο, έμοιαζαν με το γλυκό συναπάντημα μιας συν-τριάδας, που συνωμοτούσε για ένα ευχάριστο πρωινό ξύπνημα. Το πούσι που υποχωρούσε στις πρώτες ηλιαχτίδες, άφηνε τα χρώματα των φρούτων και λαχανικών να προβάλλουν σαν ουράνιο τόξο στον καρπερό τον κάμπο. Πολύ πρωί κι εμείς τα παιδιά, ένα πολύβουο μελίσσι διψασμένο για τη γύρη του παιχνιδιού, απλωνόμαστε σε όλη την περιοχή και η εύφορη πεδιάδα με τα καρπούζια, τα αμπέλια και τα ψιλόλιγνα αραποσίτια, μετατρεπόταν σε στρατηγείο μας, για να καταστρώνουμε σχέδια, για όποια σκανταλιά έβανε ο νους μας.
Αχάραγα ακόμη σηκωνόταν κι ο παππούς για να αρμέξει τα ζωντανά, ενώ η θύμηση της ψιλόλιγνης φιγούρας της γιαγιάς, που στεκόταν στη μέση της αυλής με την μπροστέλα γεμάτη αραποσίτι, αναβλύζει τρυφερότητα. Πουυοοολ… πουλ…πουλ… φώναζε με ρυθμικό, αγαπησιάρικο τρόπο και πετούσε με ημικυκλική απλοχεριά τα σπυριά σε κότες και παπιά. Κι εκείνα τα ζωντανά μαζεύονταν γύρω της, σαν τα παιδιά γύρω απ’ τη μάνα ! Ύστερα έπαιρνε την τσατάλα[3] και κινούσε κατά τις συκιές…
Τα καλοκαιριάτικα γεύματα, κάτω απ’ το πυκνό φύλλωμα μιας μεγάλης μουριάς και με μουσική υπόκρουση το βιολί του τζίτζικα, ήταν για μένα το πρώτο αντάμωμα με τη γενναιοδωρία της φύσης, ενώ η συμφωνική ορχήστρα των σφαρδακλιών[4] που άφηναν τις νότες να ξεφύγουν μέσα από τα κανελέτα[5], γινόταν κάλεσμα σε παιχνίδι. Αφήναμε τους μεγάλους να κοιμηθούν και αφού ξεχνούσαμε την αηδία που μας προκαλούσε το γλιτσερό τους σώμα, τα πιάναμε και τ’ αφήναμε στις αυλές των σπιτιών να τρέχουν και να χαλάνε τον κόσμο απ’ τα κοάσματά τους.
Τα βράδια, την ώρα που το λιόγερμα έβαφε πένθιμα τον ουρανό, άλλη μια συν-τριάδα άνοιγε την αυλαία της κάτω από το σύθαμπο. Το μονοφώνι του τριζονιού συναντούσε το άρωμα των καλαμποκιών που ψήνονταν στη θράκα αλλά και τη γλυκιά γεύση απ’ τα χαμόγελα του παππού και της γιαγιάς σαν έβλεπαν παιδιά κι αγγόνια να είναι μαζεμένα τριγύρω τους.
Πάνε χρόνια από τότε… Τα σημάδια στα γόνατα, από τις γρατζουνιές και τα ράμματα, κρατάνε στη μνήμη ζωντανά τα παιδικά καλοκαίρια, που τα ζήσαμε όπως αξίζει να τα ζει κάθε παιδί. Από τότε, καθετί έχει τη γεύση εκείνων των καλοκαιριών. Μια φέτα καρπούζι τη δροσιά της ανεμελιάς, ένα τσαμπί σταφύλι την ομορφιά της απλότητας και τα γυμνά κότσαλα από τα αραποσίτια, τις παρέες που ο χρόνος τις ξεσπίνισε[6]…
_
γράφει η Χριστίνα Σουλελέ
_____
1 Συντριάδα: Οικισμός στον Πύργο της Ηλείας, εκεί πού βρίσκεται το νοσοκομείο.
2 Μαρτίνια: Τα λιγοστά πρόβατα που είχαν οι άνθρωποι στα σπίτια τους.
3 Τσατάλα: Καλάμι που στη μια άκρη έχει διχάλα για το κατέβασμα των ψηλών κλαδιών.
4 Σφαρδάκλια: Βατράχια
5 Κανελέτα: Τσιμεντένια κανάλια που μεταφέρουν νερό για το πότισμα των χωραφιών.
6 Ξεσπινίζω: ξεσπυρίζω
4×3 οι χρωματιστές, ευωδιαστές και μελωδικές αναμνήσεις σου που πέρασαν και σε εμάς… Λίγο πολύ όλοι όσοι διανύουν την 5 δεκαετία της ζωής τους όπως εγώ έχουμε ακόμα να θυμόμαστε τέτοια χρωματιστά, ευωδιαστά και μελωδικά ζωντανά όνειρα…. Γιατί όνειρο ήταν κάθε μέρα στα χωριά των παππούδων μας…. Όνειρο σαν αυτά που έφερες εδώ με την πένα σου… Μάρτυρας κι εγώ λοιπόν για την αλήθεια των αναμνήσεών σου…
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Όσοι διανύουμε ή πλησιάζουμε την 5 δεκαετία, είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε γνωρίσει τέτοια καλοκαίρια, κοντά στη φύση και τους παππούδες μας. .
Χριστίνα περιέγραψες υπέροχα και με τόσο όμορφα συναισθήματα το καλοκαίρι μιας εποχής που μακάρι να μην είχε αλλάξει τόσο…οι αναμνήσεις σου όμως υπάρχουν και μας ταξίδεψαν σε έναν υπέροχο ονειρεμένο κόσμο με τα ανεξίτηλα σημάδια του να φτάνουν και σε εμάς …!!!!
Άννα σε ευχαριστώ πολύ! Πολύ σωστά έγραψες. Οι αναμνήσεις όμως μένουν ολοζώντανες και πολλές φορές καθορίζουν και τις μετέπειτα επιλογές μας. Τα σημάδια στα γόνατα, για μένα, δεν είναι μόνο ανάμνηση. Είναι εβδομαδιαία κατάσταση ,αφού οι εξορμήσεις μου στα βουνά μου αφήνουν και τέτοια ενθύμια.
Οι εικόνες από τα χωριά των παππούδων τα καλοκαίρια,ανεξίτηλες παραμένουν στο νου και την ψυχή,ανίκητες στο χρόνο,με τις μυρωδιές και τις γεύσεις τους…Με το καλογραμμένο σου κείμενο Χριστίνα,μας γύρισες πολλά καλοκαίρια πίσω!
Σε ευχαριστώ Μαριάνθη!
Με τέτοια πλούσια εφόδια παιδικά, είναι λογικό και αναμενόμενο να αναζητάς την απλότητα που χαρίζει η φύση και τα τόσα δώρα της που σου δίνει σε κάθε σου ταξίδι! Εύχομαι πάντα να έχεις εκείνα τα μάτια που ανακαλύπτουν την ομορφιά του χώματος, της πέτρας, του νερού και του αέρα. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού..όπως το λαχταράς!
Σε ευχαριστώ Μάχη! Η επαφή μου με τη φύση , πάντα με γυρίζει πίσω σε κάτι γνώριμο.
Καλό θα ήταν να υπάρχει ένα προσωπικό στυλ γραφής και να μην υπαρχει μίμηση πετυχημένων συνταγών από προηγούμενες ιστορίες…που διαβαζουμε κατα καιρούς!!! Με τις καλύτερες προθέσεις για επικοδομητική κριτική!
Θα μου επιτρέψετε με όλο το θάρρος μιας απλής αναγνώστριας (αλλά όχι Ανώνυμης) να πω οτι αδικείτε τη συγκεκριμένη συγγραφέα μιας και διαβάζω τα κείμενά της από τότε που μπήκε στην ομάδα μέχρι τώρα. Η γραφή της έχει προσωπικό στυλ και καμία μίμηση. Αρκεί να ανατρέξετε στα όμορφα γραπτά της “Μπουφ και ξελευτερία”, “Ασπρονήσι” και τόσα άλλα που δείχνουν ξεκάθαρα τον όμορφο και μοναδικό τρόπο που αναδεικνύει την όποια ιστορία…
Κάθε κριτική είναι ευπρόσδεκτη όταν γίνεται επώνυμα και με στοιχεία. Αν είστε συγγραφέας θα έπρεπε να ξέρετε ότι ένα κείμενο χρειάζεται χρόνο να γραφτεί, να επιμεληθεί και να δημοσιευτεί. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν σε τι αναφέρεστε.
Χριστίνα πανέμορφες εικόνες, υπέροχες στιγμές!!!
Καλοκαιρινές αναμνήσεις παιδικές.
Ευχαριστούμε που τις μοιραστήκατε μαζί μας!!!
Σε ευχαριστώ Ελένη!
Μαριάνθη Παπάδη
Μοσχοβόλισε πατρίδα. Απλώθηκε παντού η Ηλεία και τα χώματά της. Αντάμωσαν οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας. Γευτήκαμε ζυμωτό ψωμί, καρπούζι παγωμένο, γευτήκαμε ζωή, ξεγνοιασιά, ανέμελα χρόνια.!!! Οι ιδιαίτερες πατρίδες μας είναι μοναδικές για τον καθένα από εμάς, μα οι εικόνες που έχουμε ζήσει στα χωριά των δικών μας ανθρώπων μοιάζουν, ιδιαίτερα, όταν μιλά το συναίσθημα και η άδολη φαντασία, εκείνη των παιδικών μας στιγμών!!! Χριστίνα γνωρίζεις τη λατρεία μου για τα μέρη αυτά και τα αρώματα που με έχουν αιχμαλωτίσει χρόνια ολάκερα!!! Να είσα
ι καλά που η σελίδα σήμερα σεριάνισε στην Ηλεία!!
Μαριάνθη η σελίδα σήμερα σεριάνισε στην Ηλεία, με τις μουριές , τους κάμπους με τα καρπούζια και τα αραποσίτια , τα σφαρδάκλια, και τα κανελέτα, με τα χρώματα και τα αρώματα. Οι ιδιαίτερες πατρίδες μας είναι μοναδικές για μας γιατί σχετίζονται με αναμνήσεις κυρίως παιδικές και όμορφες.