Πίσω από το κλειστό το παραθύρι, τα πάντα παρακολουθεί. Βλέπει τα πλοία που πιάνουν λιμάνι και βουλιάζει το νησί. Η ματιά του ξαφνικά πετάγεται στην άλλη άκρη. Θωρεί έναν μικρό πιτσιρικά, που του θυμίζει κάτι. Τόσα παιδιά στην παραλία και τούτο παίζει μοναχό, έτσι έκανε και ο ίδιος όταν ήταν παιδί μικρό. Πιο πέρα ένα ζευγάρι, προκλητικά ερωτοτροπεί. Έτσι είναι οι νέοι! Ο έρωτας δεν είναι ντροπή. Τα μάτια σηκώνει ψηλά και την προσοχή του δύο γλάροι την τραβούν, που είναι βαρύ το πέταγμά τους κι απότομα στη θάλασσα βουτούν. Ο ήλιος πέφτει σιγά-σιγά, βυθίζεται μες τα νερά της, χρώματα γεμίζει ο ουρανός, έτσι δύει μια χαμένη αγάπη. Το παραθύρι ανοίγει και όλα είναι σκοτεινά. Ευτυχώς που τα μάτια της ψυχής του είναι φωτεινά, σε αντίθεση με τα αληθινά που εδώ και χρόνια είναι μονίμως κλειστά.
–
γράφει η Βάσω Καρλή
Όμορφο και ευαίσθητο, Βάσω μου. Καλή συνέχεια!
Να είσαι καλά Μάρθα μου. Σε ευχαριστώ για το πέρασμα.