Παιδιά του πολέμου, παιδιά του ξεριζωμού.

Μεγαλώσατε απίστευτα γρήγορα

πολύ πριν την ώρα σας.

Δεν προλάβατε καν, να γνωρίσετε πατρίδα.

Έσβησε γρήγορα για σας, το όνειρο

απωλέστηκε βάναυσα, η παιδική αθωότητα

μαράθηκε πρόωρα η ελπίδα.

Δεν προλάβατε καν, να παίξετε εσείς

με τα παιχνίδια σας.

Δεν ορίζετε πια εσείς, τα όνειρά σας.

Φρόντισαν άλλοι και έκλεψαν το γέλιο σας

σκότωσαν την χαρά σας.

Γεννηθήκατε με το κροτάλισμα των όπλων

και τις βροντές των κανονιών για μουσική

στο μαξιλάρι σας.

Αντί για στοργή, φροντίδα κι αγάπη.

Λάβατε μίσος, πήρατε πόνο,

αμέτρητες πληγές κι άφθονο δάκρυ.

Ξεριζωθήκατε για να γλυτώσετε

από την φρίκη, την έχθρα των αντιπάλων.

Νιώσατε από την τόσο τρυφερή ηλικία

με μιας,

την απίστευτη ασχήμια των μεγάλων.

Μα εσείς βάλατε ότι γλυκό απόμεινε

απ’ την πατρίδα, στη καρδιά σας.

Φορτώσατε σε μια μικρή βαλίτσα τα όνειρά σας

και κινήσατε κυνηγημένα για το άγνωστο.

Εσείς τα ξεριζωμένα, αποδημητικά πουλιά

γίνατε μικρά, μελαγχολικά σπουργιτάκια.

Που ρουφήξατε απλόχερα τη θλίψη

που βιώσατε απλόχερα την κόλαση

την κυνικότητα, τον όλεθρο, τη σήψη.

Γευτήκατε από γεννησιμιού σας

τον πόνο, τον φόβο, τον θάνατο.

Σηκώσατε με τα αδύναμα χεράκια σας

τον βαρύ κι ασήκωτο σταυρό του μαρτυρίου.

Παιδιά του πολέμου

παιδιά του ξεριζωμού.

Καμιά συγνώμη δεν μπορεί να σταματήσει

το δικό σας ατέλειωτο κλάμα.

Καμιά συγνώμη δεν μπορεί να απαλύνει

το δικό σας καθημερινό, ατέλειωτο δράμα.

Πάντα θα εμφανίζεται μπροστά σας

ένας διαρκής, ανηφορικός Γολγοθάς.

Δυστυχώς δεν προβλέφτηκε,

μα ούτε προβλέπεται,

ανάσταση για σας…

_

γράφει ο Φώτης Τρυφωνόπουλος