Το βλέμμα στρέφεις και κοιτάς ολόγυρά σου,
παιχνίδια σου άξιζαν στα χέρια να κρατάς
μα αγκαλιάζεις, στη λάσπη, τα όνειρά σου
και την ελπίδα σου, που αιμορραγεί, κοιτάς,
στο συρματόπλεγμα που ορθώνεται μπροστά σου.
Αυτοί που το έστησαν και βλέπουν να πονάς,
κάποτε βρέθηκαν στη θέση τη δικιά σου.
Για φαντάσου!
Σ’ ελεύθερο ουρανό τα όνειρα πετάς,
τρέχεις μπροστά κι ας βλέπεις του γκρεμού το τέρμα.
Από μια ελπίδα να πιαστείς, αυτό ζητάς
κι από του κόσμου θέλεις να κρυφτείς το ψέμα.
Θέση, σε χώρα λεύτερη, θέλεις να έχεις
κι αν κάποιοι σε εμποδίζουνε, μη σταματάς.
Δικαίωμα το έχεις!
Με μάτια αγνά, βάζεις φωτιά στις πυροστιές,
τα σύνορα λυγούν, με τις φωνές πυρώνουν.
Του κέρδους ο πολιτισμός γεννάει πληγές,
απόνερα πετούν, με λάσπες τον λερώνουν.
Κραυγές απόγνωσης και αντίδρασης πολλές,
τόση απανθρωπιά, δίκαια, του τη χρεώνουν.
Τα δάκρυά σου τον ακυρώνουν!
Ένα παιδί πεινάει, κλαίει και πονάει
στου κόσμου τις άσπλαχνες, ανήλιαγες γωνιές.
Η ιστορία μπούχτισε, φτύνει και ξερνάει
και τα κιτάπια της, μ’ απόγνωση, κοιτάει,
με σελίδες να γεμίζουν γκρίζες, μελανές.
Θυμάται, βλέπεις κι όλο στα παλιά γυρνάει.
Γέρασε και δεν αντέχει άλλο τις ντροπές.
Οι μνήμες της, ακόμα, είναι νωπές!
_
γράφει η Χριστίνα Σουλελέ
[..]Του κέρδους ο πολιτισμός γεννάει πληγές [..] και η ιστορία επαναλαμβάνεται με νωπές ακόμη τις μνήμες …………. Σε ευχαριστούμε Χριστίνα…….
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται Άννα. Να είσαι καλά.
Η Ιστορία μπορεί να γέρασε και να έχει μπουχτίσει μ’ αυτούς που την …γράφουν αλλά απόφαση δεν το παίρνει πως τα πράγματα για να γίνουν κατά πάς θα ήθελε κοματάκι δύσκολο. Μόνο αναλαμπές τιμής και δόξας θα έχει και έτερον ουδέν δυστυχώς , Δεν είμαι καθόλου αισιόδοη ότι θα γίνει κάτι το διαφορετικό επί του παρόντος τουλάχιστον.
Μία ΆΛΛΗ έκπληη από σένα . τ
Τι γίνεται με τα σχόλια και εκεί που τα γράφεις εξαφανίζονται ή μένουν μισά δεν ξέρω.
‘Ελεγα λοιπόν ότι ήταν έκπληξη για μένα να σε δω και ποιήτρια και μάλιστα τόσο καλή Μπράβο Χριστίνα μου
Λένα μου δεν είμαι ποιήτρια. Απέχω πολύ…Όμως, κοίτα να δεις τι συμβαίνει. Όταν βιώνω κάποιο έντονο συναίσθημα, χαράς λύπης, οργής, θυμού, τόσο που δεν αντέχω, τα λόγια μου βγαίνουν σε στίχους. Όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μου γύρω μου με ξεπερνούν. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Α , δεν ξέρω τι στην ευχή γίνεται με τα σχόλια κι’ εκεί που τα γράφεις είτε εξαφανίζονται είτε μένουν μισά…Προσπαθούσα να πω λοιπόν ότι δεν ηξερα ότι είσαι ΚΑΙ ποιήτρια . Μπράβο Χριστίνα μου απογειώνεσαι κι΄’ ας μη σου αρέσει το αεροπλάνο!!!…
Εξαιρετικό!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Όταν υποφέρει ο κόσμος μ’ αυτά που βλέπει γύρω του τότε γεννιούνται ποιήματα σαν αυτό! Μπράβο Χριστίνα!
Σε ευχαριστώ πολύ Πόπη! Πληγή είναι να εμπνέεσαι από πληγές.
Δυνατό το ποίημά σας Χριστίνα…ξεκάθαρο το νόημα του…κι αναρωτιέμαι θα φτάσει άραγε η μέρα που δεν θα πεινούν πια τα παιδιά και που δεν είναι γκρίζες και μελανές οι σελίδες τις ιστορίας;
Σας ευχαριστώ κ. Ντούπη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται δυστυχώς και μόνο μελανές σελίδες προσθέτει στα κιτάπια της. Αν και είμαι αισιόδοξο άτομο και πρέπει να είμαι γιατί δουλεύω με παιδιά, δε βλέπω τέτοια προοπτική. Καλό σας απόγευμα.
Πολύ συγκινητικό Χριστίνα. Πόσες αλήθειες χώρεσες…
Σε ευχαριστώ πολύ Έλενα!
Ένα παιδί πεινάει, κλαίει και πονάει…
αυτό αρκεί για να ξεσηκώσει θάλασσα δακρύων από όλους. Το κακό είναι οτι δεν τη βλέπω φουρτουνιασμένη και τολμώ να λέω οτι συνηθίσαν αρκεοτί σε τέτοια εγκλήματα…
Χριστίνα τα πες με μοναδικό τρόπο…
Καλή σου μέρα
Καλημέρα Μάχη! Κάθε μέρα βλέπω παιδιά, να κουβαλάνε το δικό τους φορτίο. δυστυχώς
Μια κατάσταση που θα πρέπει για ΟΛΟΥΣ μας να είναι ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ…παραμένει αερικό να περνοδιαβαίνει ανάμεσα στις αράδες των απανταχού ευαίσθητων και επικίνδυνα ρομαντικών αυτής της γης ….
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ!Μπράβο, Χριστίνα!