Τα τρία παιδιά

Δημοσίευση: 18.05.2018

Ετικέτες

Κατηγορία

Μια μάνα είχε τρία παιδιά, τρεις γιους κι οι τρεις λεβέντες

Μόνη της τα μεγάλωσε, τους έκαμε αφέντες

Το ’να το λέγαν Νικολή, τον άλλονε Λευτέρη

Το τρίτο το στερνόπαιδο, τον φώναζαν Αστέρη

Είχε μαλλιά σαν άγγελος και βλέμμα σμαραγδένιο

Χαμόγελο που έκαιγε και σώμα αγαλματένιο

Γυρνούσε σαν το ξωτικό, στα δάση στα λαγκάδια

Είχε ελεύθερη ψυχή μα έβγαινε τα βράδια

Η μάνα εκαμάρωνε, τον πιο μικρό αετό της

Δεν ήξερε πως βύζαξε, φίδι στο σπιτικό της

Ο Νικολής εδίψασε, τη Μέλπω ν’ αγκαλιάσει

Που ’χε στο  μάγουλο ελιά και χείλη σαν κεράσι

Ένα αγκάθι χώθηκε, στα σωθικά τ’ Αστέρη

Την κόρη ελιμπίστηκε κι άρχισε να υποφέρει

Ήτανε μέρα Κυριακή, που το ’βαλε σημάδι

Ο νέος κλέβει την ελιά, μες το βαθύ σκοτάδι

Κι αυτή τον παρακάλεσε, να την επάρει πίσω

Δική μου για παντοτινά, εσένα θα κρατήσω

Μαχαίρια εζωστήκανε, τάχα ποιος θα πληρώσει

Κι η μάνα τρέχει ανήμπορη, το φονικό να σώσει

Μα η δόλια έφτασε αργά, η ώρα η κακιά της

Βλέπει το χάρο από μακριά, να σέρνει τα παιδιά της

Αυτός γυρνά και την κοιτά, με μάτια πονεμένα

Τα δάκρυα για ’σένανε, δεν είναι τελειωμένα

Γιατί ο Λευτέρης θύμωσε κι εκδίκηση ζητάει

Την κόρη που ’σπειρε κακό σε μένα τη χρωστάει

Στα πόδια του γονάτισε, άλλο κακό μη γίνει

Και με το αίμα της καρδιάς, τα πόδια του να πλύνει

Μα ο Λευτέρης φάνηκε, τα χέρια είχε γεμάτα

Στο ’να κρατούσε την ελιά και στ’ άλλο κόρης νιάτα

Η ιστορία δυστυχώς, είχε θλιμμένο τέλος

Ήταν αιτία για όλα αυτά, του έρωτα το βέλος.

_

γράφει η Ζωή Χαλκιοπούλου

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Χριστίνα

    Υπέροχο!!!!!! Μπράβο μπράβο μπράβο!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου