«Το ασημένιο αστεράκι λαμπυρίζει ακόμα και στο σκοτάδι και διακρίνεται ευκρινέστατα  από οποιοδήποτε σημείο της τραπεζαρίας»
Χούλιο Καρτ

Όταν χωρίζουμε με τον άνεμο κάθομαι στο μπαλκόνι μου και κοιτάζω τ’ αστέρια.

Εκατομμύρια χρωματιστά αστέρια σ’ όλα τα μεγέθη και σ’ όλες τις ηλικίες σεργιανούν στον ατέλειωτο ουρανό. Μα που και που, εντελώς ξαφνικά, βλέπεις κάποιο αστέρι ν’ αρπάζει φωτιά και να πέφτει. Τα αστέρια αυτά τα λένε «πεφτάστερα». Λένε επίσης πως αν εκείνη τη στιγμή προλάβεις να κάνεις μιαν ευχή, η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί.
Κάπου αλλού, στην μακρινή χώρα των Ινδιάνων Καϊόβα, πιστεύουν πως για κάθε άνθρωπο υπάρχει στον ουρανό κι ένα αστέρι. Πιστεύουν επίσης πως κάθε φορά που ένα αστέρι παίρνει φωτιά και πέφτει, κάποιος άνθρωπος θα πεθάνει. Αυτό το βράδυ βλέποντας ένα τέτοιο αστέρι ευχήθηκα μ’ όλη μου την ψυχή: «Ποτέ και κανένα αστέρι να μην ξαναπέσει στη γη». Μα η ευχή μου δεν εκπληρώθηκε. Τ’ αστέρια συνεχίζουν να πέφτουν και να φέρνουν έτσι το θάνατο στους ανθρώπους. Μα… και την Ελπίδα.
Δεν έχετε παρά να σηκώσετε το κεφάλι σας ένα βράδυ και να κοιτάξετε τον ουρανό. Εκατομμύρια χρωματιστά αστέρια, σ’ όλα τα μεγέθη και σ’ όλες τις ηλικίες, σεργιανούν λες και περιμένουν τη σειρά τους να πάρουν φωτιά και να πέσουν…

από το βιβλίο “Ιστορίες με τον Άνεμο” – Εκδόσεις Τεκμήριο

_

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος
           Σκηνοθέτης -Παραγωγός