Μια ζωή προσπαθώ
να μην χάσω το τραίνο
να είμαι εκεί στο σταθμό
κι απ’ τους πρώτους να μπαίνω
όμως πάντα σχεδόν
δεν υπάρχει πια θέση
ταξιδεύω οκλαδόν
στου διαδρόμου τη μέση…
Τα ταξίδια μικρά
κι όμως μοιάζουν μεγάλα
από εκεί χαμηλά
δίχως θέα μια στάλα
κι όλο λέω άλλο πια
τραίνο εγώ δεν θα πάρω
κι όμως να ‘μια ξανά
στο σταθμό με τσιγάρο…
Η ελπίδα όπως λένε
τελευταία πεθαίνει
και τα τραίνα δεν φταίνε
που στραβά μου πηγαίνει
θα βρεθεί μια φορά
κάποια θέση για μένα
αν εγώ προσπαθώ
να μην χάνω τα τραίνα…
Θα στρωθώ για καλά
στην παράθυρο-θέση
στη ζωή που κυλά
η ματιά μου να πέσει
επιτέλους κι εγώ
να χαρώ το ταξίδι
λίγο σαν τον αητό
κι όχι πια σαν το φίδι…
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης – Αργοναύτης
Υπέροχο …
Πολλά πολλά συγχαρητήρια !
Ευχαριστώ πολύ Κ.ε Σκοπετέα. Με συγκινείτε…
Πραγματικά πολύ ωραίο!! Μπράβο!!!
Ευχαριστώ ταπεινά Χριστίνα.
Σπύρο πραγματικά εξαιρετικό το ποίημα σου!!!
Γεμάτο ευαισθησία, ρυθμό, μελωδία!!!
Όπως και το σχόλιό σου είναι γεμάτο ευαισθησία και ηχεί σαν μελωδία στα αυτιά μου… Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου…
Αυτό ήταν σαν βέλος που με βρήκε κατευθείαν στην καρδιά. Πόσες ζωές αντικατοπτρίζονται…????
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μπήκες στον κόπο να μεταφέρεις αυτό το σχόλιο και εντός… Με συγκίνησε τόσο πολύ…
με συγκίνησε αυτό το ποίημα,,όπως πάντα εξαιρετικός,
Αγαπημένη φίλη και μέλος της κοινής μας ποιητικής σκηνής σε ευχαριστώ… Και τα δικά σου ποιήματα με γεμίζουν συγκίνηση, ειδικά με τον τρόπο που χειρίζεσαι την γλώσσα μας…
“κι όλο λέω άλλο πια
τραίνο εγώ δεν θα πάρω
κι όμως να ‘μια ξανά
στο σταθμό με τσιγάρο…”
Είναι χαρακτηριστικό άραγε κάποιων ανθρώπων ή μια διαδικασία της ίδιας της ζωής;
Τόσες πολλές αλήθειες σε τόσους λίγους στίχους…. Πολύ δυνατό.
Φιλικά Λία Ράμου
Λία ευχαριστώ από την καρδιά μου. Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα… Κάποιοι, οι περισσότεροι θαρρώ, οπότε δεν αποτελώ εξαίρεση, μένουν κι επιμένουν…. Αγανακτούν, θυμώνουν πολύ, απογοητεύονται, πληγώνονται… όμως μένουν κι επιμένουν…