Όνειρο απατηλό που είσαι αυτό το δειλινό;
Στην ανέμη τυλιγμένη.
Εκεί σε είδα.
Να δίνεις χρώμα.
Μια αρμύρα, στα χείλη.
Μια φουρτούνα σε πήρε.
Σε πήρε προς τα πέρα.
Σε αμμουδιά σε άφησε.
Μόνη σου περπάτησε.
Ακούς φωνές μεσ’ τον αέρα.
Δική σου είν’ η γη και μέσα της το σκότος.
Αφέσου μέσ’ το φως και γίνε η ζωή σου.
Μικρή κι απέραντη, ζω μεσ’ τη ζωή σου.
Στα χείλη μια αρμύρα.
Δική σου είν’ η γη, ανοίγεται στα χέρια σου.
Δική σου είν’ η γη.
Πιο πάνω σου ανοίγεται, όλου του κόσμου η βουή.
_
γράφει ο Μάριος Βασιλόπουλος
0 Σχόλια