Τι συναίσθημα ο φόβος,
μια φωτιά φυλλοροημένη,
που δεν κάηκε ποτέ,
μα την νύχτα επιμένει.
(Απηχεί την αγωνία, ενώ δείχνουν τα καρέ μία μισόσβηστη ιστορία)
Και εκείνο το παιδί,
που είχε φύγει να κρυφτεί,
αφού το χτύπησε το φως,
είπε να εμφανιστεί.
(Είναι εικόνα ανεστραμμένη, και η ματιά του θολωμένη)
Της Αθήνας τα στενά,
το σχολείο στην γειτονιά,
μια κουβέντα στα σκαλιά,
ο ουρανός και τα γατιά.
(Φιλμ που κυλά αργά, και μες την σιωπή μιλά)
Δεν κοιτάζω πια το φόντο,
Μα η μορφή έχει βάρος,
Και ό,τι άνθισε εκεί,
Το φέρω τώρα όπου υπάρχω.
(Της φιλμ τα αρνητικά)
_
γράφει η Άννα – Μαρία Παπαδέδε
0 Σχόλια