Κάτι άυλο περιπλανιέται στις σελίδες αυτού του διαφορετικού βιβλίου και ψάχνει την ταυτότητά του. Ρωτάει από δω, ρωτάει από κει, κάπου καταλήγει, κάτι του διαφεύγει. Κι όταν ξυπνάει απ’ τ’ όνειρο, με τη βοήθεια ενός σημαντικού φίλου βρίσκει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ κι έτσι η αναζήτηση ολοκληρώνεται με τον πιο αναπάντεχο τρόπο.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κείμενο, που δεν απευθύνεται σε μικρά παιδιά και θέλει χρόνο και σκέψη για να το εμπεδώσουμε καλύτερα. Προσωπικά το διάβασα δυο φορές ώστε να το κατανοήσω και να ψάξω βαθύτερα ανάμεσα στις λέξεις του. Κρίμα που δεν μπορώ να γράψω κάτι για την πραγματική ταυτότητα του αφηγητή, πάνω στην οποία θα ήθελα να παραθέσω κάποιες θετικές σκέψεις που μου γέννησε το κείμενο, αλλά έτσι θα πρόδιδα την ουσία και την κεντρική ιδέα του βιβλίου. Θα αρκεστώ λοιπόν σε κάποιες γενικές παρατηρήσεις.

Πρώτ’ απ’ όλα έχουμε μια ιστορία με διαφορετικά επίπεδα αφήγησης, μιας και το πρώτο «μέρος» είναι ένα όνειρο και στη συνέχεια ο αφηγητής ξυπνάει και το συζητάει με τον άνθρωπο που τον βοηθάει να κατανοήσει την πραγματικότητα. Έτσι πολλά σουρεαλιστικά στοιχεία, που όμως προσδίδουν μια ιδιαίτερη αφηγηματική τεχνική, υποχωρούν μπροστά στον ρεαλισμό της πραγματικής ζωής του αφηγητή κι ο αναγνώστης μεταφέρεται στρωτά και απλά από τη μια διάσταση στην άλλη. Ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος παίζει με τις λέξεις και καταφέρνει ν’ αποτυπώσει πολύ όμορφα το φαντασιακό και το ονειρικό κομμάτι του βιβλίου του, χωρίς υπερβολές και ακρότητες. Καταλαβαίνεις από την αρχή πως πρόκειται για παραμύθι κι έτσι η θάλασσα, το καράβι, το δέντρο, είναι λογικό ν’ απευθύνονται στον αφηγητή και να μιλάνε. Πίσω από τις γραμμές όμως υπάρχουν και έννοιες που ξεπηδάνε και προβληματίζουν τον αναγνώστη, όπως η αποξένωση στην πόλη, η φιλία («Κι έρχονται οι φίλοι κοντά σου για να ξεκουραστούν. Κι ύστερα φεύγουν, αλλά πάλι γυρίζουν ξανά και ξανά», σκεφτείτε αυτήν την πρόταση υπό το πρίσμα της αποκάλυψης του πραγματικού ρόλου του αφηγητή που γίνεται στο τέλος του βιβλίου), το γεγονός πως δεν πρέπει να βασιζόμαστε σ’ αυτό που φαίνεται κ. ά. Η μόνιμη ερωτηματική επωδός «Όμως τι είμαι εγώ;» με την οποία κλείνει η κάθε σελίδα δείχνει την τραγικότητα της κατάστασης και γεννά την αγωνία για τη συνέχεια.

Το ξεχωριστό και διαφορετικό βιβλίο «Τι είμαι εγώ» είναι μια περιπέτεια εσωτερικής αναζήτησης και κατανόησης του εαυτού μας. Γραμμένη με πυκνό τρόπο και κρυμμένες έννοιες, εικονογραφημένη από τον Βασίλη Παπατσαρούχα, που ακροβατεί κι αυτός αρμονικά ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό, χρησιμοποιώντας αναπάντεχες λεπτομέρειες και χρωματικές διακυμάνσεις, είναι μια ιστορία που αφορά τον κάθε ένα από μας, τον εαυτό μας, τις αντιλήψεις μας, τον χαρακτήρα και τα βιώματά μας. Είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, δοσμένο απλούστερα από ένα κείμενο ψυχολογίας και πιο σύνθετα από ένα παραμύθι.