Του σταθμού το παράπονο
Δεν σταματούν τα τραίνα πια εδώ,
δύο μονάχα τοπικά όλη τη μέρα,
και το παράπονο τον παίρνει το σταθμό
όταν διαβαίνουν οι ταχείες με αέρα.
Κάποιες φορές τον χαιρετούνε βιαστικά
με ένα σφύριγμα που μοιάζει κοροϊδία,
περνάνε τρέχοντας και χάνονται μακριά
λες και η θέα του τους προκαλεί αηδία.
Μόνη χαρά σαν σταματήσει εμπορικό
και μια ταχεία να περάσει περιμένει,
βρίσκει πως ρόλο παίζει αυτός σημαντικό
κι έτσι για λίγο του γελά η οικουμένη.
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης - Αργοναύτης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Σπύρο, πολύ όμορφο το ποίημά σου! Μέσα από την απλότητα των λέξεων αναδύεται η μελαγχολία από τη θέα των έρημων σταθμών, που βρίσκουν τη χαρά έστω και στον αέρα που αφήνουν οι ταχείες. Μου άρεσε πολύ. Μπράβο!
Ευχαριστώ Χριστίνα μου. Επισημαίνεις κάτι σημαντικό για μένα και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι την ποίηση… Τη απλότητα των λέξεων… Αυτή είναι που περνάει γνήσιο το συναίσθημα σε οποιονδήποτε… Και πάλι ευχαριστώ για τα γλυκά σχόλια.
Πολύ ωραίο και αυτό το ποίημα σας. Σας “πάνε” τα τρένα…
Ευχαριστώ πολύ Μάχη. Από μικρός τα λάτρευα κι αυτό άλλωστε φαίνεται σε όσα έχω γράψει ως τώρα αλλά παραδόξως, τόσα χρόνια που γράφω ποίηση ΠΟΤΈ δεν ασχολήθηκα με τα τραίνα…. Έπρεπε να έρθει αυτή η υπέροχη σκέψη στον Κώστα τον Θερμογιάννη (πόσο να τον ευχαριστήσω για να είναι αρκετό;;;;) για να με κεντρίσει να γράψω γι αυτά… Μου φαίνεται ότι βγαίνει τώρα όλη μου η αγάπη σε στίχους και μια και είναι τόσο μεγάλη ίσως γίνει ολόκληρη συλλογή ποιημάτων… 6 μέχρι τώρα…
Όμορφο,λιτό και με συναίσθημα το ποίημά σας! Η προσωποποίηση του σταθμού με το παράπονό του μου αρέσει πολύ!
Ευχαριστώ Μαριάνθη! Πάντα οι σταθμοί για μένα είχαν ψυχή… Δεν ήταν ποτέ μόνο ντουβάρια… Διέφεραν από τα άλλα κτήρια στα μάτια της δικής μου ψυχής, όπως άλλωστε και τα τραίνα για μένα ήταν πάντα κάτι ζωντανό…
Λόγος απλός, γλαφυρός, φορτισμένος συνασθηματικά και στίχος περπατητός συμπορεύεται με τα τρένα που περνούν και πάνε αφήνοντας πίσω το το σταθμό βαριά βουρκωμένο!
Εξαιρετικό, φίλε Σπύρο. Η. Κ
Αγαπημένε φίλε ποιητή Ηλία… Τα λόγια σου με γεμίζουν δύναμη. Η δική σου ποίηση είναι το ίδιο γλαφυρή, απλή και γεμάτη συναίσθημα. Αυτό αγαπώ κι εκτιμώ σε σένα… Να είσαι καλά και να μου χαρίζεις τις δικές σου εικόνες ζωής…
Σπύρο μου πανέμορφο!!!!
Έρημοι σταθμοί,
έρημα σπίτια,
έρημες σχέσεις,
έρημες ψυχές…
…Και να αρκούνται στο ελάχιστο για να πιαστούν, να νιώσουν πως συνεχίζουν να υπάρχουν… Ελένη μου σε ευχαριστώ…
Γλυκό το “παράπονο” σας Σπύρο. Μου άρεσε πολύ!!!
Ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριουδάκι του Έβρου, που το μόνο μέσο επικοινωνίας μας με τον υπόλοιπο κόσμο τότε, ήταν τα τρένα που άλλοτε σταμάταγαν κι άλλοτε μας χαιρέταγαν βιαστικά…
Άσε που νομίζω πως κι ο δικός μου σταθμός, ο σταθμός τον παιδικών μου χρόνων το ίδιο παράπονο με το δικό σας είχε… πολύ… πολύ όμορφο!!! Μπράβο σας.
Είμαι σίγουρος πως είχε αυτό το παράπονο κι ο δικός σας σταθμός… Κι αν τον ρωτήσετε (ναι… ναι σας ακούει… είμαι σίγουρος…) θα σας το ομολογήσει… Χρόνια τώρα ίσως μαραζώνει… Ειδικά όταν πιάνει ομίχλη εκεί στον Έβρο…
Κι ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια…