Γη τε μητρί, φιλτάτη τροφό

Επιστρέφω από τον φωτεινό μύθο του καλοκαιριού, ντυμένος
την λεοντή των ονείρων,
κοιμάμαι
και όμως είμαι ξυπνητός,
δοκιμάζονται πάνω μου
όλες οι προθέσεις
και όλα τα ακονισμένα οξύτονα ένστικτα.
Κοιτάζω τον νόμο και αυτός
παραβιάζεται-
πού αυθαιρετώ και πού
ανυπότακτος μένω μ’ όλα τα φύρδην
μίγδην μπερδεμένα αιματηρά λογάκια μου;
Μουσική που μου χαρίστηκες κι όταν
εγώ δεν καταλάβαινα πού
να βάλω τελεία-
μουσική που με λαβώνει και μου κεντά
την καρδιά,
δείξε Φως το ιαματικό σου σίγουρο έλεος, δείξε
πόσο ψυχανεμίστηκα την ευφράδεια των δέντρων και πόσο
αγάπησα της Φύσης το ιερό μέγα Μαρτύριο..

_

γράφει ο Στρατής Παρέλης