Θυμάμαι τότε που συνήθιζα να αφήνω τους άλλους να προσδιορίζουν το ποια είμαι. Θα με έλεγαν «άσχημη, χαζή, βαρετή, ανυπόφορη, ανάξια», πως «δε θα κάνω τίποτα στη ζωή μου, κανείς δε θέλει να με κάνει παρέα, δεν αξίζω να ζω». Λόγω της εφηβείας, τα πίστεψα όλα αυτά. Ήθελα τόσο πολύ να γίνω αποδεκτή, και οι χαρακτηρισμοί αυτοί με έκαναν να νιώθω, λες και ένα παγωμένο χέρι άγγιζε την καρδιά μου και την ξερίζωνε. Έβλεπα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια των άλλων. Αφού το λένε αυτοί, έτσι είναι. Διαφορετικά, θα μου έλεγαν πως είμαι όμορφη, πως αξίζω, θα είχα παρέες. 
Γι’ αυτό, με μίσησα. Έκλαιγα, σχεδόν καθημερινά, επειδή ήμουν αυτή που ήμουν, επειδή γεννήθηκα ως κάποια ανάξια ύπαρξης. Μισούσα το πρόσωπό μου, το σώμα μου, τα ρούχα μου, τη φωνή μου, τα λόγια μου, τις σκέψεις μου. Οι φωνές τους κυριαρχούσαν τόσο που έχασα τη δική μου φωνή μέσα σε αυτές. Ένιωθα πως δεν υπήρχα. Κάθε μέρα σε αυτό το σώμα ήταν κόλαση. Κοιτούσα τον καθρέφτη μου με αηδία. Ήθελα να τον σπάσω. Δεν ήθελα να με κοιτάζω. Πίστευα πως θα είμαι για πάντα δυστυχισμένη μέσα σε αυτό το σώμα. Ήθελα να ξεφύγω, να γίνω κάποια άλλη. Ζήλευα να κοιτάζω τα όμορφα κορίτσια με τα μακριά μαλλιά, το πεντακάθαρο από ατέλειες πρόσωπο, και πολύ περισσότερο, τις παρέες γύρω τους. Γιατί εγώ, είχα μόνο εμένα. Κι ο εαυτός μου ήταν ο χειρότερός μου εχθρός.
Πέρασα χρόνια ρωτώντας τον εαυτό μου «Θα αλλάξω ποτέ; Θα γίνω ποτέ ευτυχισμένη;». Ένιωθα ότι, ο χρόνος περνούσε κι εγώ έμενα η ίδια. Κάθε μέρα σιχαινόμουν όλο και πιο πολύ εμένα, και όλους τους έβλεπα τέλειους με την τέλεια ζωή. Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο με σκοτάδι, μία φουρτούνα αρνητικών σκέψεων, που με έπνιγαν. Ήθελα να φωνάξω, να τσιρίξω, μα, έμενα σιωπηλή και λυπημένη. Ήμουν θυμωμένη με τους χαρακτηρισμούς τους, όμως, το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μου συμφωνούσε με αυτούς. Δεν αξίζω.
Κάποτε συνειδητοποίησα «Είμαι μόνη μου. Κανείς δε νοιάζεται για εμένα… Όμως, ο εαυτός μου πάντα είναι εδώ για εμένα. Κι εγώ, τι κάνω; Του δείχνω συνεχώς πως τον μισώ, ενώ εκείνος είναι δίπλα μου. Πάντα έχω εμένα». Αυτό ήταν μία αχτίδα φωτός για το σκοτάδι που κυριαρχούσε, διότι συνειδητοποίησα πως δεν είμαι μόνη. Πάντα έχω εμένα. Γιατί, οι άνθρωποι φεύγουν. Δεν είναι μαζί μου το βράδυ όταν προσπαθώ να σταματήσω τα δάκρυα, ούτε όταν περπατάω μόνη στον δρόμο. Αλλά, ο εαυτός μου είναι πάντα μαζί μου. Έχω κάποιον, εμένα! Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχω καταλάβει σε όλη μου τη ζωή και μακάρι να μου το είχε πει κάποιος νωρίτερα. 
Έτσι, αποφάσισα να αλλάξω. Διαπίστωσα πως, το μοναδικό εμπόδιο στη ζωή μου είμαι εγώ η ίδια. Αν ήθελα να αλλάξω, αυτό εξαρτάται από εμένα και τις σκέψεις που έχω στο μυαλό μου. Ήταν δύσκολη διαδικασία και δημιούργησα τα μονοπάτια μόνη μου. Αρχικά, έβαλα τη λέξη «όχι» στο λεξιλόγιό μου και άρχισα να αντιδρώ όταν με ενοχλούσε κάτι. Μετά, κοιτούσα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και τόνιζα τα θετικά του. Αυτά τα έβλεπα με τον καιρό. Πήρα μία απόφαση: να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, να είμαι αληθινή, να με δω με τα δικά μου μάτια και να με δημιουργήσω ξανά από τις στάχτες μου, σαν φοίνικας. Μερικές φορές, γυρνούσα πίσω στην ασφάλεια των σκέψεων των άλλων, μα ποτέ δε ξεχνούσα τον όρκο που έδωσα σε εμένα. 
Συνειδητοποίησα ότι, δεν έχει σημασία το πώς με βλέπουν οι άλλοι, γιατί αυτό εξαρτάται από τις δικές τους απόψεις για τον κόσμο. Σημασία έχει το πώς βλέπω εγώ εμένα, επειδή εγώ διαμορφώνω τον εαυτό μου. Εγώ πρέπει να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον εαυτό μου, όχι οι άλλοι. Ξεκίνησα να εκφράζομαι μέσα από την τέχνη. Σταμάτησα να κλαίω, συχνά τουλάχιστον. Το τραγούδι, ο χορός, η ζωγραφική, η συγγραφή, έβγαζαν την πίεση και την ένταση από μέσα μου με έναν τρόπο παραγωγικό, θεραπευτικό, δημιουργικό. Με αυτά επέλεξα να εκφράζω τη λύπη και τον θυμό μου. Αποδέχτηκα τη ζωή. Δηλαδή, πως θα υπάρχουν και χαρές και λύπες, και ότι, μέσα από τις λύπες θα μαθαίνω περισσότερα για τη ζωή, για εμένα, και θα χτίζω τον εαυτό μου με πιο ανθεκτικά θεμέλια. Η πιο σημαντική αλλαγή ήταν ότι άρχισα να χαμογελάω. Έτσι εξέφραζα τη χαρά μου, και δε με ένοιαζε ότι μπορεί να φαινόμουν έτσι άσχημη στους άλλους. Κατάλαβα ακόμη, πως η ζωή δε σου χτυπάει την πόρτα, αλλά πρέπει να βγεις εσύ έξω και να την κυνηγήσεις με περιπέτειες, αποφάσεις, ανθρώπους. Αν δε ζητήσεις κάτι, δεν πρόκειται να το αποκτήσεις. Για αυτό, ξεκίνησα να ζητάω αυτά που θέλω, ώστε να μειώσω τη λίστα των πραγμάτων που μετανιώνω που δεν είχα ποτέ μου. Η απόφαση αυτή με ελευθέρωσε. Έκανα εγώ η ίδια αλλαγές στη ζωή μου. Αποφάσισα το τι θέλω από τη ζωή μου και το ποια θέλω να γίνω. Αυτοπροσδιόρισα τον εαυτό μου. Δεν ντρέπομαι πια να μιλήσω. Ξέρω πως έχω αξία, όπως και κάθε άνθρωπος. Δε με νοιάζει πια τι λένε οι άλλοι, γιατί η δική μου φωνή είναι πιο δυνατή. Με προσδιορίζω εγώ, γιατί εγώ με ξέρω καλύτερα απ’ όλους. Ξέρω πως, μπορώ να καταφέρω τα πάντα, αρκεί να το βάλω στο μυαλό μου. Προσπαθώ για τους στόχους μου και, αν δεν τους φτάσω, έχω καταφέρει κάτι, γιατί έχω προσπαθήσει. Έχω μάθει να αγαπάω τη μοναξιά, γιατί τότε έχω τις πιο αξιόλογες και φιλοσοφημένες συζητήσεις. Με εμένα. Δεν με τρομάζει να είμαι μόνη, μόνο ελάχιστες φορές. Γιατί, πως μπορεί να είναι κάποιος μόνος, αν είναι με τον εαυτό του; 
Εσύ επιλέγεις τον τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου και τη ζωή, κανένας άλλος. Να ζητάς την αποδοχή του εαυτού σου, και κανενός άλλου. Κρατάς την ευτυχία στα χέρια σου. Θα γίνει ορατή μόνο αν διώξεις το αόρατο πέπλο των αρνητικών σκέψεων. Όταν την δεις, θα δεις ένα ουράνιο τόξο. Βάλε το μέσα σου και θα δεις την ομορφιά στον κόσμο. Θα υπάρξουν στιγμές που θα αμφιβάλλεις για εσένα, ή στιγμές που θα νιώσεις πόνο. Όμως μη ξεχνάς, πως τα πάντα στη ζωή αλλάζουν, είναι περαστικά. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα αλλάζουν, κι εσύ μαζί. Οι στιγμές δεν κρατάνε για πάντα, αλλά οι στάση σου για αυτές κρατάνε, μέχρι να τις αλλάξεις εσύ. Εσύ είσαι ο μαέστρος της ζωής σου. Μην αφήνεις να είναι κάποιος άλλος ο πρωταγωνιστής.
Αγκάλιασε τον εαυτό σου. Θα σε αγκαλιάσει κι εκείνος. Αυτός είναι το άλλο σου μισό. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη. Αυτή είναι η μοναδική αγάπη που πρέπει να πασχίσεις για να κατακτήσεις.

_

γράφει η  Ιωάννα Μαγοπούλου