Γεια σου Μερόπη.

Θα αναρωτιέσαι βέβαια, για το πως σε ανακάλυψα μετά από τόσα χρόνια. Όταν κάτι σε καίει και σου βαραίνει την ψυχή, έστω και μετά από πολύ καιρό, μια δύναμη σε ωθεί, να το ψάξεις. Αυτό το κάτι για μένα, ήσουν εσύ. Μια παιδική φίλη, που μ αγάπησε, μ’ αγκάλιασε, έκλαψε για μένα, έπαιξε τα αθώα μας παιχνίδια. Ωραία που ήταν εκείνη η εποχή. Ήσουν τόσο καλή μαζί μου, τόσο υπομονετική, ευχάριστη και πάντα υποστήριζες την άποψή μου, έστω κι αν ήξερες πως έχω άδικο. Πόσο αγνή και όμορφη ήταν η σχέση μας; Μια σχέση που έδειχνε και είχε όλες τις προϋποθέσεις, για να γίνει αιώνια, παντοτινή. Μια φιλία τόσο δυνατή, που θα τη ζήλευαν όλοι οι ποιητές και οι συγγραφείς του κόσμου. Θα μπορούσαν να την υμνήσουν και να την αποθεώσουν, μέσα από τα βιβλία τους. Αυτά τα βιβλία που κυκλοφορούν στα ράφια των βιβλιοπωλείων και συνεπαίρνουν τους αναγνώστες τους. Δυστυχώς όμως, εγώ είμαι η υπαίτια της διακοπής εκείνης της φιλίας. Εγώ δεν επέτρεψα σε κανέναν ποιητή ή συγγραφέα, να υμνήσει την φιλία μας. Εγώ είμαι αυτή που δεν επέτρεψα να καμαρώνει σε κάποιο ράφι των βιβλιοπωλείων.

Σήμερα που σου γράφω αυτήν την επιστολή, ετέλεσα το σαρανταήμερο μνημόσυνο του Ανδρέα. Της αιτίας που χάλασε εκείνην την υπέροχη φιλία μας. Θυμάμαι που πάντα μου έδινες απλόχερα και χωρίς να το σκεφτείς καθόλου, όποιο παιχνίδι σου ζητούσα. Να, μόλις τώρα θυμήθηκα εκείνη τη μαύρη κούκλα που είχες. Σου την είχε στείλει ο θείος σου από την Αμερική. Είχε κατάμαυρα μαλλιά, λευκό φόρεμα, με ροζ λουλούδια και κόκκινα παπούτσια. Σήμερα λοιπόν, μιας κι έχασα αυτόν που πήρα από την αγκαλιά σου, τότε που ήμασταν στα είκοσί μας, σου ζητώ ένα μεγάλο συγνώμη. Το πόσο μεγάλο είναι, δεν μπορώ να σου το ορίσω. Ξέρω όμως πόσο δυνατά φωνάζει, μέσα από την καρδιά μου. Φαντάσου πως κρατιέται, στ’ άδυτα της ψυχής μου, εδώ και σαράντα χρόνια. Ίσως η δύναμή του σήμερα, μ’ αυτήν την επιστολή, ακουστεί ως εκεί, στ’ αυτιά της ψυχής σου.

Σήμερα, σαράντα μέρες απ’ την αποχώρηση της ψυχής του Ανδρέα, κατάλαβα πως τελικά σ’ αυτόν τον κόσμο, κάποιες αξίες μπορούν να σταθούν και να είναι πιο δυνατές κι από έναν έρωτα ακόμη. Η νεότητά μου τότε, δεν επέτρεπε στα μάτια της ψυχής μου, να δουν την αξία της φιλίας μας. Σήμερα, αν και με καταρράκτη, κατάλαβα κοιτώντας πίσω, πιο καθαρά. Η ορμή της νιότης και η βιάση της, για το κατάκτημα όλου του κόσμου, δε μου επέτρεπε να βλέπω καθαρά. Ήμουν σαν αυτοκίνητο ταχύτητας σε φόρμουλα, που με την ιλιγγιώδη ταχύτητά του, δεν αφήνει περιθώρια στον οδηγό, να βλέπει όλα τα όμορφα της διαδρομής. Κοιτάζει τερματίζοντας το γκάζι μόνο μπροστά. Στόχος και σκοπός του, η πρόκριση και η απόκτηση του επάθλου. Ένα έπαθλο, που εγώ το πήρα μέσα από τα χέρια σου, με άτιμο τρόπο και σήμερα, το έχασα.

Θα μου πεις και τί με νοιάζει εμένα, για το έπαθλό σου; Όπως το κέρδισες, έτσι το έχασες. Καλά να πάθεις. Να ξέρεις πως κάθε έπαθλο τελικά, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πολλές φορές, σε βάζει σε μπελάδες, ακόμη μπορεί να σου αλλάξει ολόκληρη τη ζωή. Το δικό μου έπαθλο, δυστυχώς, δε μου έφερε, το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Ίσα ίσα που για σαράντα χρόνια, με ταλαιπώρησε, σωματικά, αλλά και ψυχικά. Ξέρεις, τις περισσότερες φορές η ψυχή, δεν αντέχει. Λυγάει, αδυνατεί, εξασθενεί, πονάει. Η δική μου, από πείσμα και μόνο, της χαμένης μας φιλίας, αν και αδύναμη πια, άντεξε όλα τα φριχτά που μπορεί να νοιώσει κάποιος.

Τελικά το έπαθλο που δεν πήρες, ήταν για καλό σου. Είδες που ο χαμένος καμιά φορά, είναι ο πιο κερδισμένος; Ο χρόνος πολλά φανερώνει, όσο κι αν κρύβονται. Σαράντα χρόνια έδειχνα περήφανη για το έπαθλό μου, αλλά η ψυχή μου πονούσε. Πονούσε τόσο πολύ, άνοιξε μια βαθιά πληγή, που ακόμη κι αυτήν τη στιγμή, στάζει αίμα. Μια πληγή, που δε θα γιατρευτεί ποτέ. Ίσως η σημερινή συγνώμη μου, απαλύνει για λίγο τον πόνο της.

Ξέρω πως είσαι και περνάς καλά. Έμαθα πόσο πολύ ευτυχισμένη είσαι. Δεν περιμένω απάντησή σου και δεν τολμώ να σου την ζητήσω. Να ξέρεις πως πάντα θα σ’ αγαπώ και για πάντα θα θυμάμαι την μαύρη σου κούκλα, με το λευκό φόρεμα, με τα ροζ λουλούδια και τα κόκκινα παπούτσια. Στη διαθήκη μου, έχω βάλει και το όνομά σου. Θα σου χαρίσω την αγάπη μου και μια μαύρη κούκλα, με λευκό φόρεμα, με ροζ λουλούδια και με κόκκινα παπούτσια.

Σε φιλώ.

Θάλεια