Κοιτάζω τον ουρανό. Κάποια διέξοδο. Κοιτάζω τα μάτια σου. Το αδιέξοδο. Κοιτάζω και χάνομαι… μια ψηλά και μια εσένα που στέκεσαι απέναντι μου. Τι θα με λυτρώσει άραγε; Η φυγή ή η εμμονή; Και μετά, άντε ναι, το ίδιο παιχνίδι απ’ την αρχή, το ίδιο τέλος. Και προς τι όλα αυτά; Ποιο το νόημα; Κι άλλος κύκλος μες στον κύκλο. Κι η καρδιά στο πέρα – δώθε. Μ’ ακούει κανείς; Δε μ’ ακούει. Κι αν μ’ ακούσει, δε θα ’σαι εσύ. Επομένως, άρα, συμπερασματικά τι; Πού πήγες τώρα; Εγώ εδώ κοιτώ τον ορίζοντα… κι είστε εκεί, κάπου στο βάθος… εσύ κι ο ουρανός.
Πάμε πάλι.
_
γράφει η Πόπη Κλειδαρά
Περιεκτικό σαν ένα φρεσκοψημένο καρβέλι παραγεμισμένο με γλυκιά μυζήθρα!
Αεικίνητο σαν το εκρεμμές του σαλονιού που δεν σταματάει να χτυπάει τον επόμενο τόνο της έμπνευσης!
Μπράβο , Πόπη!
Τι όμορφα λόγια… Κυρία Χρυσούλα μου, ευχαριστώ πολύ!!!!
Δυνατό και αληθινό, μπράβο σου!
Πολύ δυνατός και όμορφος ο μονόλογός σου Πόπη!!
Σ’ ευχαριστώ πολύ Μάρθα!
Άννα μου, χαίρομαι που σου άρεσε. Καλό βράδυ!
όμορφο Πόπη. Μικρό και αρωματικό.
Να είσαι καλά Μάχη μου. Αν και τελευταία δεν έχω τόσο χρόνο για να διαβάζω τις δημιουργίες όλων σας, θα επανέλθω σύντομα! Ευχαριστώ πολύ.
Μια πνιχτή κραυγή, ένα γιατί, μια θλίψη… τόσα κι άλλα τόσα χώρεσες Πόπη σε αυτό το μικρό κείμενο. Μπράβο σου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Έλενα. Να είσαι καλά. Καλημέρα!