H αυγή μόλις άρχιζε να χαράζει, όταν το αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια ξύπνησε το πρωί και δεν κοίταξε το χρώμα ενός ανθρώπου αλλά μόνο τη ψυχή του. Όλη αυτή η ομορφιά, ξυπνούσε μέσα του μια γλυκιά ανάμνηση και με τα φτερά της φαντασίας του, έβλεπε την ψυχή του ν’ αστράφτει από ενθουσιασμό και αγαλλίαση, όνειρα μπερδεμένα αλλά και πολλά μαζί, το χρυσάφι του δειλινού να σκορπάει τα σύννεφα και ξαφνικά είδε, την ειρήνη αγγελικής καλοσύνης να καθρεφτίζεται στα ζαφειρένια του μάτια.

Το αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια έσκυψε πάνω στη ειρήνη και την κοίταξε στα μάτια, με ίδια παλλόμενη καρδιά, ίδια λαχτάρα, ίδια εμμονή και χαρά. Την κοίταξε, όχι με την ρόδινη ανόητη αγάπη, την παιδιάστικη αγάπη, αλλά με ώριμη και ολοκληρωμένη αγάπη. Έβγαλε έναν τελευταίο ήχο, μια αδύναμη κραυγή, σαν πουλί και είπε με την γλυκιά του φωνή:

Ό,τι πιο όμορφο, ανέγγιχτο σ’ όλη την
εισαγωγή της ψυχής στην αιώνια ζωή, είναι η ειρήνη,
που σχηματίζει μικρά ουράνια τόξα από αστραφτερή λάμψη
και λάμπει άρωμα αγιότητας πάνω στη μοίρα
από αδελφική αγάπη, αδύνατο ν’ αγοράσει προσευχόμενη
εύκολες συμφωνίες, είναι η ειρήνη,
που ψιθυρίζει τραγούδια από συγκινημένες
κραυγές πουλιών· αυτές βλέπουν πάντα
σ’ ένα έναστρο ουρανό
και οι ουτοπικές ελπίδες φεύγουν, κι όλο φεύγουν πάντα φεύγουν…
Προσπάθησα να φέρω τις ελπίδες
στην αγορίστικη καρδιά μου για να μείνει καθάρια και ήσυχη
η ψυχή μου, νιώθοντας έτσι την αίσθηση ενθουσιασμού.
Ένα εκτυφλωτικό άσπρο φως όμως με πλεύριζε τις νύχτες,
σαν κάτι να ζητούσε από ευλαβικά ρητά· υψώνονταν με βουβή ικεσία
ν’ ακούσει τη φωνή μου μιλώντας για κάτι δυνατό, για μια επίμονη, σιωπηλή ειρήνη.
Ω, όνειρά μου, μη σβήνεστε, μη χάνεστε στο ρόδινο φως της αυγής,
σταθείτε εμπρός στην ευωδιά της αθώας γης και φωτίστε την τελειότητα της ειρήνης που αντανακλά στην τελειότητα του Θεού.

Για το αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια υπάρχει μια στιγμή, ξαφνική, αναπάντεχη, καθοριστική μέσα σε καινούργια κύματα χαράς. Πριν απ’ αυτή απλώς υπάρχει για να φωτίσει ειρήνη σ’ όλο τον κόσμο, γεμάτη θαυμάσια ελπίδα και ζωντάνια. Η ειρήνη στη γη που την χωράει για δίψα και δικαιοσύνη, του δείχνει τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να πάρει, όταν το όνειρο αρχίζει να γίνεται αλήθεια.
Το αγόρι βλέπει πλατείες, περίβολους εκκλησιών, με άσπρα βότσαλα που μαζεύουν στους γιαλούς για τη δημιουργία και για την ιστορία της γης και η ειρήνη βλέπει καταμεσής στο πέλαγος ένα αγιασμένο πουλί με ειρηνικούς στοχασμούς και με ειρηνικά αισθήματα και μια αέναη ευτυχία που έλαχε στον άνθρωπο γεμάτη γνώση, γεμάτη ιστορίες, γεμάτη αγαθότητα, γεμάτη ενέργεια.
Το αγόρι βλέπει στα κύματα και στις ξαφνικές κορυφώσεις του φωτός, τούτη την αδιάκοπη κίνηση του κόσμου, τούτη τη βουή που βγαίνει απ’ αυτό το φοβερό μηχανοστάσιο της ζωής για το καλό της ψυχής και η ειρήνη βλέπει το σημάδι του εκφυλισμού της εποχής σ’ αυτό τον κύκλο των αναγεννήσεων που χαρακτηρίζει την κάθε αναχώρηση μέσα από το φως των κεριών στο βιβλίο των ψαλμών.
Το αγόρι βλέπει τον θρόνο του ουρανού να σκίζει τον αέρα πάνω σε μια στήλη από γαλάζια φωτιά με την επανάληψη του ονόματος του Θεού και η ειρήνη βλέπει μια παλλόμενη καρδιά που ξαναγεννιέται στην ίδια ακλόνητη απλότητα, στην ίδια υπομονή και ειλικρίνεια, στο ίδιο ταπεινό και ελπιδοφόρο βλέμμα, πιασμένη όμως στον κύκλο της γέννησης του ανθρώπου.
Με λίγα λόγια το αγόρι βλέπει χαρά και η ειρήνη, βλέπει ελευθερία και μόνο το αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια υποψιάζεται πως είναι το ίδιο πράγμα που βγάζει νόημα και σαν πυξίδα του δείχνει την ειρήνη. Σαν αερικό, σκέπτεται το αγόρι. Σαν το λουλούδι. Σαν το τραγούδι των πουλιών, που νιώθει το ελαφρό άγγιγμα ευτυχίας.
Tώρα είδε κάτι παράξενο με μάτια γεμάτα λάμψη και αγάπη. Είδε την εικόνα της να προχωρεί, να κινείται προς τα εμπρός, να γίνεται όλο και πιο μεγάλη μέσα στην κόρη των σταθερών του ματιών. Τώρα είναι μόνο ένα πολύ μεγάλο πρόσωπο μέσα στην ίριδα και το πρόσωπο ζάρωσε και τρεμούλιασε κι ύστερα έγινε ένα όμορφο σημάδι και χάθηκε.«Ειρήνη!» είπε για μια στιγμή, μικρή σε λεπτά μεγάλη σε χρόνια, όταν οι έντονες και αρρενωπές νότες ξεχύθηκαν από τα όργανα.
Ήταν ο οίκος της ειρήνης στην τροχιά του ήλιου και των άστρων, σε κόσμους άλλους, επουράνιους, με τους γλυκούς σπασμούς και τον καρπό του Αγίου Πνεύματος και των δέντρων, την πλημμυρίδα δακρύων των αγγέλων νικητών και τους ειρμούς της τύχης που ήταν γεμάτοι λουλούδια, τα ρυάκια που ήταν γεμάτα άνθη και φαντασίες, τα τραγούδια των συναισθηματικά ονειροπόλων και την έντονη μυρωδιά του πολύτιμου κρίνου που άνθιζε, τους ήχους της λιβυκής φλογέρας και το χαρούμενο τιτίβισμα των βιολιστών.
Αλλά εκείνη περίμενε να αισθανθεί το αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια την από μέσα ειρήνη, και όχι την απ’ έξω. Είδε την απαλή λευκότητα του φωτεινού προσώπου, το δειλό χαμόγελο με το ευγενικό άγγιγμα ενός φτερού, την χρυσαφένια πορφυρή γαλήνη στο πέλαγος των παθών, την ψευδαίσθηση της ακτινοβόλου σιωπής γύρω στην εξοχή και το εύθραυστο ακατάβλητο πνεύμα στον αγώνα για ζωή.
Είδε τα ζαφειρένια μάτια του αγοριού να αστράφτουν στην ανταύγεια του σώματος και του πνεύματος, σκεπτικά, ελπίζοντας, εγκρίνοντας, θαυμάζοντας. Είδε την πυρετική του αναστάτωση, τα προσεχές βήματα, τα κλεισμένα βλέμματα, τις αιωρήσεις των χεριών. Το στόμα της Ειρήνης χαμογέλασε στο σάλπισμα της λήξης του πολέμου. Περίμενε. Οι λέξεις, οι φράσεις και τα απελπισμένα σχήματα δεν ήταν κάτι καινούργιο. Τα είχε δει σε πολλές εφηβικές μνήμες από τους κύκλους του ανέμου. Αλλά ήταν σπάνιο να τα βλέπει σ’ ένα τόσο γνήσιο παιδί του ονείρου.
Η ειρήνη φαινόταν να κοιτάζει κατευθείαν το αγόρι με τα γεμάτα αθωότητα και τρυφερότητα μάτια, τόσο ζωντανά και αστραφτερά στην αόριστη χαρά. Εξέφραζαν δύναμη, λεπτότητα, θάρρος και θλίψη και μια ευαίσθητη καρδιά συμπληρώνοντας την εικόνα της απόλυτης σιωπής σ’ ένα λαμπερό κομμάτι του ουρανού. Φορούσε ένα δαχτυλίδι με πετράδι στο δεξί της χέρι, ένα αριστούργημα με κρυμμένα μυστικά, για να δημιουργεί στο αγόρι με τα ζαφειρένια μάτια ένα συνοικισμό από όνειρα κάτω απ’ τα αστέρια.

_

γράφει ο Χρήστος Αθανασίου