Γιατί μου στερείτε το δικαίωμα στα αυτονόητα;

Ξέρετε τι σημαίνει να είσαι παιδί, να έχεις επιβιώσει από έναν πόλεμο που δεν τον δημιούργησαν οι παππούδες σου, αλλά κάποιοι άλλοι;

Ξέρετε τι είναι να έχεις περπατήσει χιλιόμετρα και να πεινάς, να διψάς, να βρίσκεσαι σε μια χώρα που σε θεωρούν εμπόρευμα, όπως ακούω τους μεγάλους να λένε;

Έχετε νοιώσει ποτέ κυνηγημένοι;

Έχετε μπει ποτέ σε φουσκωτή βάρκα, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, να μην μπορείτε να κουνήσετε, να μην μπορείτε να πάρετε ανάσα και να παρακαλάτε να βρεθεί μια φιλόξενη ξηρά;

Ξέρετε πώς είναι κάποιος ή κάποιοι να μην τα καταφέρνουν, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, και να πνίγονται μπροστά στα μάτια σας;

Ξέρετε πώς είναι να βρίσκεσαι σε ένα στρατόπεδο, σ’ έναν χώρο με αντίσκηνα, που οι περισσότεροι, το νοιώθεις, δεν σε θέλουν, λες και κουβαλάς κάποια κατάρα;

Ξέρετε πώς είναι να ζεις σε άσχημες συνθήκες, μέσα σε αντίσκηνα, στην καλύτερη περίπτωση, δέκα και δεκαπέντε άτομα;

Ξέρετε πώς είναι να λένε στους γονείς σου “πάρε αυτό το στρώμα και βολέψου κάτω από τα δέντρα”, που είναι κι αυτά γεμάτα;

Ξέρετε πώς είναι, πριν λίγο καιρό, να είσαι στο σπίτι σου, στο σχολείο σου, με τους φίλους και τους συμμαθητές σου και με την οικογένειά σου και να βρίσκεσαι κάπου που υπάρχουν πολλοί άλλοι, οι οποίο όχι μόνο δεν μιλάνε την γλώσσα σου, αλλά έχουν και μία εχθρική στάση απέναντί σου;

Η μάνα μου που κλαίει συνέχεια γιατί άφησε πίσω της την οικογένειά της και τον πατέρα μου, λέει συνέχεια: “… Δεν θέλαμε να φύγουμε και να έρθουμε εδώ… Δεν αποφασίσαμε ξαφνικά να βρεθούμε σ’ αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες… Ούτε στα ζωντανά μας εν φερόμαστε έτσι…”

Η μάνα μου είναι δασκάλα και ο πατέρας μου δούλευε στο πανεπιστήμιο, ήταν καθηγητής και τώρα δεν ξέρουμε πού είναι. Τον είχαμε χάσει κάποιες μέρες πριν ξεκινήσουμε για τούτη την περιπέτεια…

Γιατί, λοιπόν, αποφασίσατε ξαφνικά να μου στερήσετε, για όσο καιρό μείνουμε, το δικαίωμα να πάω σχολείο; Γιατί τα άλλα παιδιά που ήρθαν πριν από μένα πηγαίνουν; Γιατί δεν με αφήνετε κι εμένα να βρεθώ με άλλα παιδιά, να περνάω κάποιες δημιουργικές ώρες;

Οι περισσότεροι από μας, για να μην πω όλοι, βρεθήκαμε στην χώρα σας, για να μπορέσουμε να πάμε εκεί που βρίσκονται, που κατάφεραν να βρεθούν, κάποιοι συγγενείς μας πολύ καιρό πριν, όταν είχε ξεκινήσει το κυνηγητό μας.

Γιατί μας φέρεστε σαν σκουπίδια; Γιατί δεν προσπαθείτε να μπείτε στην θέση μου, στη θέση μας και να σκεφτείτε πως η όποια άσχημη συμπεριφορά, δημιουργεί εντάσεις; Πώς μπορεί να σας απειλήσει ένα παιδί που δεν έχει κλείσει ακόμα τα δέκα του χρόνια; Πώς μπορεί να κινδυνεύετε από τους κατατρεγμένους; Άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Είχαμε τα σπιτικά μας, τις ασχολίες μας, τις οικογένειές μας, τα όνειρά μας, την ζωή μας, που όλα μεμιάς, επειδή το αποφάσισαν κάποιοι άλλοι δυνατοί, για τα δικά τους συμφέροντα, χάθηκαν σαν τραπουλόχαρτα που τα πήρε ο αέρας, όπως λέει ένας παππούλης.

Βοηθήστε μας να σας μάθουμε και να μας μάθετε, να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Βοηθήστε μας να ξεχάσουμε τις ασχήμιες. Βοηθήστε μας να ξαναβρούμε τα όνειρα που μας έκλεψαν, έναν προορισμό.

Αν δεν μπορείτε, τουλάχιστον επιτρέψτε μας να ζήσουμε σαν άνθρωποι με αξιοπρέπεια, όπως ήμαστε πριν βρεθούμε στην ανάγκη και στα στρατόπεδά σας. Δεν είναι κάτι που σας το επιβάλλει κάποιος, μα κάτι που το επιβάλλει η συνείδηση, η ανθρωπιά, η καλοσύνη, η κατανόηση. Ας μην έχετε περάσει αυτά που εμείς ζούμε και να μην τα περάσετε, απλά καταλάβετέ μας. Δεν ζητάμε τον οίκτο σας. Ζητάμε να μας νοιώσετε ή τουλάχιστον να προσπαθήσετε.

Γιατί μας στερείτε την αξιοπρέπεια που άλλοι μας καταπάτησαν; Γιατί μας φέρεστε μ’ αυτόν τον άσχημο και απάνθρωπο τρόπο;

Αλήθεια, σεις ή παππούδες σας, δεν βρεθήκατε ποτέ στην θέση μας; Από όσα ξέρω κι έχω ακούσει κατά καιρούς, κι εσείς υπήρξατε κάποτε κυνηγημένοι και φύγατε σε άλλες χώρες. Σας φέρθηκαν, όσοι καταλήξατε στην δική μου χώρα, με αυτόν τον τρόπο;

Ας μου απαντήσει κάποιος. Σας παρακαλώ, ας μου απαντήσει κάποιος και υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να καταλάβω. Αλλιώς υπάρχει και η άλλη λύση: βάλτε μας στην σειρά και πυροβολήστε μας ή κάντε αυτά που έκαναν οι φίλοι σας και άλλοτε και δικοί μας, οι Γερμανοί στον πόλεμο… αφανίστε μας σε θαλάμους αερίων, να τελειώνει η αγωνία και ο πόνος…

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε και με διαβάσατε και θα περιμένω την λύση…

 

Ένα δεκάχρονο παιδί που διψάει για όνειρα…

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια