Στο ξύλινο θρανίο μου θα ‘θελα να καθίσω
στην πρώτη τάξη μια φορά να πάω να φοιτήσω
Να ‘βαζα την ποδίτσα μου την σάκα μου στην πλάτη
και να ‘γραφα στον πίνακα με κιμωλία άσπρη
Ν’ ακούμπαγα την πλάτη μου στο πίσω το θρανίο
και ν’ άνοιγα με προσοχή το όμορφο βιβλίο
Να βλέπω φίλους να γελούν δασκάλους να πασχίζουν
να μας διδάσκουν το καλό και να μας γαλουχίζουν
Να βάζουνε διαγώνισμα να γράφουν «ΜΠΡΑΒΟ 10!»
και να κρατούν στο χέρι τους την ξύλινη τη στέκα
Να βγαίνω στο διάλειμμα να τρέχω στο βρυσάκι
και να χτυπώ στο γόνατο σαν παίζαμε «σχοινάκι»
Να τρέχω πάλι να κρυφτώ στο ξύλινο θρανίο
σαν μου ‘κανες πεισματικά κι έτρεχες στο «γραφείο»
Στο δάσκαλό μας έλεγες πως σου ‘κλεψα τη γόμα
και χίλια άλλα ψέματα που τα θυμάμαι ακόμα
Μια μέρα έσπασε θαρρώ η κεντρική σανίδα
κι εσύ ευθύς με κάρφωσες «Κύριε, εγώ την είδα
Την είδα πριν το σκόλασμα μια πέτρα να κρατάει
και με μανία περισσή το ξύλο να χτυπάει»
Κι εγώ ευθύς ορκίστηκα «Δεν είμαι εγώ δεν ξέρω
Δεν το ‘σπασα ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ τι θέλεις να σου φέρω;»
Περάσαν χρόνια και καιροί κι εκεί στην Έκτη τάξη
μου είπες «Το ξέρω πάντοτε εσύ πως ήσουνα εντάξει
Βλέπεις εγώ εζήλευα πως πάντα ήσουν πρώτη
κι ήθελα να «μαραίνεται» η όμορφή σου νιότη
Δεν το ‘σπασες ποτέ εσύ εκείνο το θρανίο
μα ζήλεψα που σου ‘διναν και πάλι το «Βραβείο»
Αυτά είπες και χάθηκες στο διπλανό σοκάκι
κι έτσι ποτέ δεν έμαθες πως μ’ άρεσες λιγάκι!
Στα παιδικά τα μάτια μου ήσουν τρανός σπουδαίος
και άλλος από εσένανε δεν ήταν πιο ωραίος
Αθώα χρόνια παιδικά αχ να τα ξαναζούσα
και στο Δημήτρη κείνονε και πάλι να μιλούσα
Να κάθιζα δειλά δειλά επάνω στο θρανίο
και να ‘βαζα στη σάκα του το ΠΡΩΤΟ το ΒΡΑΒΕΙΟ!
_
γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη
Πω…πω… τι μου θύμησες τώρα! Αχ βρε Χρυσούλα μου, τι όμορφο και πόσο τρυφερό το ποίημα σου… Με γύρισες πολύ πίσω… και γέμισε η ψυχή μου από την τρυφερότητα των παιδικών μου χρόνων και της μπλε ποδιάς με το λευκό δαντελένιο γιακαδάκι. Άσε που μ’ έπιασε και μια νοσταλγία! Υπέροχο το ποίημά σου! Καλό βράδυ και μια όμορφη Κυριακή.
Καλησπέρα Μάχη μου!
Για μια ακόμα φορά θα ήθελα να ευχαριστήσω το βιβλίο.net και την ομάδα σας που δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που αγαπούν την ποίηση να δείξουν τον ψυχικό τους κόσμο μέσα από τις αράδες του γυάλινου κόσμου μας….! Είναι τιμή για μένα να μπορώ μέσα από αυτή τη σελίδα να μοιράζομαι τα ”πνευματικά μου παιδιά”… Γιατί ό,τι γράφω θα θεωρώ ”παιδιά μου” … Να είστε καλά που τους κρατάτε το χέρι να βαδίσουν στα μονοπάτια που ακολουθούν τα μάτια όσων βρίσκουν συντροφιά και στήριγμα στην ποίηση…
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ!!!!
Γλυκιά κρητικιά μου, δεν έχετε κανένα λόγο να με ευχαριστείτε. Έχετε την όμορφη κρητική σας πένα και μας εμπιστεύεστε τα “παιδιά” σας. Εμείς απλά κάνουμε την ανάρτηση και απολαμβάνουμε. Να είστε πάντα γερή και δημιουργική.
(Σε μένα προσωπικά, το κρητικό σας άρωμα βοηθά να αναπνέουν λίγο καλύτερα τα διψασμένα αθηναϊκά μου ρουθούνια…)
Καλησπέρα Σοφία μου…
Σε ευχαριστώ πολύ για το πανέμορφο σχόλιό σου…
Στην Κρήτη λένε ” ‘Αχι και να γυρίζανε τα νιάτα πέντε ζάλα και να το ξαναβύζαινα της μάνας μου το γάλα!!!!” Μακάρι να είχαμε εφεύρει την περίφημη ”μηχανή του χρόνου” ή να μπορούσαμε να διακτινιστούμε σαν τον Κάπταιν Σπόκ του ”Πολέμου των Άστρων” και να βρισκόμασταν στα ξύλινα θρανία ενός Δημοτικού Σχολείου της πατρίδας μας , εκεί που ο χρόνος ζωγράφιζε με απαλό ροζ την ομορφιά της νιότης μας…ΜΑΚΑΡι… Όμως μένουμε κολλημένοι στο ζοφερό ”σήμερα” και στο ακόμα πιο δύσκολο ”αύριο” και η μόνη μας χαρά είναι η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε πανταχόθεν…ακόμα και μέσα σε αυτό το γυάλινο κόσμο…
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ!!!!
Πολύ γλυκό και πολύ τρυφερό ποίημα! Μου άρεσε πάρα πολύ!
Να εισαι καλα Ελενα μου…Τιμη μου το σχολιο σου….Να περνας ομορφα και να εχεις αγαπη και εμπνευση….,ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ….
Συγκινητικό, αλησμόνητο, μια φωτογραφία απρόμαυρη και δυό τρεις λέξεις από ένα τραγούδι της ΣΤ΄Δημοτικού, ούτε καν αντίο κι ο φόβος η αγωνία και η ελπίδα να ΜΗΝ την ξαναδώ συνεχίζεται γιατί η απομυθοποίηση σκοτώνει την ανάμνηση και εξαφανίζει την ψευδαίσθηση της νεότητας. Σ΄ευχαριστώ που μου την θύμισες!!!
Εγω σε ευχαριστω tamperamento ….Να κρατησεις την πιο ομορφη αναμνηση απο τα μαγικα εκεινα χρονια…Και που ξερεις !!!!!!!!Αν τη δεις…ισως να ειναι ακομα ωραιοτερη…..Χαιρομαι που σου αρεσε το ποιημα μου…..
Καλη σου μερα….
Συγνώμη….Τι συμβαίνει?Γιατί σβύνονται τα σχόλια των φίλων μου ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ?Εχθές ήταν 6!!!!!Σήμερα εξαφανίστηκαν….Μήπως κάνω κάτι λάθος?Αν ξέρει κάποιος ας μου απανήσει!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Γεια σας Κυρία Πλοκαμάκη.
Από όσο βλέπω φαίνονται όσα σχόλια είχανε αναρτηθεί. (της Σοφίας Ντούπη, το δικό μου, της Ελενας Σαλιγκάρα και του tamperamento καθώς και οι δικές σας απαντήσεις). Σε ποια σχόλια αναφέρεστε; Μήπως πρόκειται για κάποιο πρόβλημα στον browser που σας σερβίρει τη σελίδα; Αν συνεχίζετε να μη βλέπετε κανένα σχόλιο, πατήστε το πλήκτρο F5 για ανανέωση της σελίδας μήπως και διορθωθεί.
Καλό σας ξημέρωμα
Καλησπέρα σας!
Δεν ξέρω αν παίζει παιχνίδια το μυαλό μου ή το διαδίκτυο!!!!! Πώς εξαφανίζονται τα σχόλια που γράφω όταν απάντώ στα σχόλια των φίλων αναγνωστών και αναγνωστριών – κι αυτά εξαφανίζονται ως δια μαγείας!!!????
Ξέρει κανείς να μου απαντήσει??????
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!!!
Μετά τιμής
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ
Μάχη μου ,
Δεν κάνω πλάκα! Πριν 3 λεπτά ήταν 3 (τρία) σχόλια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Το πρώτο το δικό σου, η απάντησή μου και της Έλενας…
Τώρα που έστειλα εκ νέου την απορία μου… εμφανίστηκαν όλα τα υπόλοιπα!!!!!!!!!!!!!!!!! Μάλλον … μου κάνει νερά το μυαλό μου!!!! Ή το διαδίκτυο ”φοβάται” τις απορίες!!!!!!!!!!
((Τι να πω?????))
Συγνώμη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!