“Το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας” του Θωμά Μυλωνά

Εκδόσεις Παράξενες Μέρες

Η ανάγνωση ως παρορμητικός έρωτας

–

γράφει η Αλεξάνδρα Παυλίδη

–

Από την σειρά Παράξενες μέρες στην Ελλάδα – 22, με πρώτη έκδοση τον Οκτώβρη του 2018, κυκλοφορεί η συλλογή 24 κειμένων του Θωμά Μυλωνά. Ο σχεδιασμός έκδοσης είναι του Κωστή Μαλουσάρη, η επιμέλεια του Γρηγόρη Παπαδογιάννη ενώ τα σχέδια είναι της Σοφίας Μυλωνά και μια ζωγραφιά του μικρού Αζί.

Το πρώτο διήγημα “Η κυρά της Γέφυρας” απέσπασε το πρώτο βραβείο στον 7^ο διεθνή διαγωνισμό διηγήματος του eyelands.gr-2017 με θέμα “Παράξενοι έρωτες”. Το δεύτερο διήγημα “Χρώματα” πήρε το δεύτερο βραβείο στον 6ο διεθνή διαγωνισμό διηγήματος του eyelands.gr-2016 με θέμα “Χρώματα”.  Το σενάριο “Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας” πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό σεναρίου του eyelands.gr – 2014.

Σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσεως του βιβλίου “Ορισμένα από αυτά τα κείμενα είναι σταντ απ. Δηλαδή, πρέπει να τα απομνημονεύσετε και να τα απαγγείλετε όρθιος/όρθια αν όχι σε ένα ευρύτερο κοινό, τουλάχιστον στον αρραβωνιαστικό σας ή την ξαδέλφη σας ή -ακόμα καλύτερα- σε έναν τελείως άγνωστο/άγνωστη άνθρωπο που στέκεται μπροστά σας στην ουρά της τράπεζας.” Θωμάς Μυλωνάς, σελ. 5. Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι δεν έχω αποστηθίσει κανένα από τα κείμενα ούτε τα έχω απαγγείλει σε κανέναν, ωστόσο μετά χαράς θα ξαναδιάβαζα τις ιστορίες του Θωμά Μυλωνά δεύτερη και τρίτη φορά από μέσα μου, τουλάχιστον.

Είναι δύσκολο να μην εισπράξει κάποιος τον αναπάντεχο συνδυασμό ρεαλισμού και λυρισμού, σε μια τεχνοτροπία η οποία περιέχει την δυναμική της κίνησης, της ζωής στον δρόμο η οποία διακόπτεται αποσπασματικά από flash όνειρα και αναμνήσεις σε ένα παρορμητικό παιχνίδι ευχάριστης ανάγνωσης. Η ροή της αφήγησης δεν συνιστά μια βαρετή ευθύγραμμη πορεία, έχει στροφές, μικρά κενά και θυμίζει χορευτική κίνηση σε ένα ταξίδι όπου η διαδρομή είναι απολαυστική και επιπλέον, δεν στερεί την χαρά της άφιξης στον προορισμό. Με άλλα λόγια, ένας λόγος καθημερινός, αβίαστος γεμάτος χιούμορ και φιλοσοφικές ανησυχίες που παραπέμπει σε χρονογράφημα, μυρίζει Τσιφόρο, ρίχνει και σηκώνει αυλαία μέσα σε μια σελίδα, διαχειρίζεται με ειλικρίνεια και ψυχραιμία θέματα όπως η απελπισία, ο έρωτας, ο ψυχαναγκασμός, οι ενοχές, το έγκλημα, το πάθος, υπογραμμίζοντας έτσι την βαρύτητά τους.

Το περίγραμμα των ανθρώπινων συναισθημάτων γίνεται πιο έντονο σε ένα χιουμοριστικό φόντο ενώ το τέλος δεν είναι σίγουρα αυτό που περιμένει κανείς. Αν ο συγγραφέας τα φτιάχνει με τον αναγνώστη του όπως αναφέρεται στο τελευταίο διήγημα “Λαβ στόρι εντός βιβλιοπωλείου”, τότε με βρήκε μέσα στις λέξεις του. Υπάρχει ελπίδα για όλους? Έχω την αίσθηση ότι ο Θωμάς Μυλωνάς αυτό ισχυρίζεται. Ότι κάπου μεταξύ συρμού και αποβάθρας δεν είναι το χάος, αλλά κάτι άλλο ίσως καλύτερο.